tag:blogger.com,1999:blog-79751656015371204952024-02-06T18:43:15.058-08:00മഴത്തുള്ളികള്സര്ദാര്http://www.blogger.com/profile/14768084784433558652noreply@blogger.comBlogger45125tag:blogger.com,1999:blog-7975165601537120495.post-45333278942119891312012-11-25T09:46:00.000-08:002012-11-25T09:46:45.715-08:00.എന്റെ ഇന്നലകള് .. 14.. സുബൈദ .<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
സ്കൂള് ജീവിതത്തിന്റെ ഓര്മ്മ്കളില് ഇന്നും മായാതെ നില്ക്കുന്ന ഒരു മുഖം ..മനസ്സിന്റെ ആഴങ്ങളിലെവിടെയോ ഒരു കരിന്തിരിപോലെ ഇന്നും എരിഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു..ജീവിത യാഥാര്ത്ത്യങ്ങളുടെ കൊട്ടാരങ്ങള് കെട്ടിപ്പൊക്കുമ്പോഴും അടര്ന്നുവീഴുന്ന ഓര്മ്മകളുടെ കണ്ണുനീര് പെയ്തുതീര്ക്കുന്ന മൌനനൊമ്പരം..ആകര്ഷണ സൌന്ദര്യത്തിന്റെ ഒരു രേഖാചിത്രം ..സുബൈദാ ...<br />
<br />
മൌനനൊമ്പരങ്ങളുടെ രാജകുമാരിയായിരുന്നു അവള് ..ഒരുപാട് വേദനകള് ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ഉള്ളിലൊതുക്കുന്ന ഒരു പാവം പെണ്കുട്ടി..എന്നെ ഒറ്റിക്കൊടുത്തതിലുള്ള[ലക്കം 13] വേദനകൊണ്ടാവാം ഒരു സന്ദേശം പോലെ എന്നിലേക്കടുത്തത് ..അവളുടെ സൌന്ദര്യത്തിനുമുന്നില് ഞാന് ഒന്നുമല്ലായിരുന്നു..എങ്കിലും രാത്രിയാമങ്ങളുടെ ചിന്താസരണിയില് അവള് എന്റേതുമാത്രമായി മാറുകയായിരുന്നു ..എന്റെ എല്ലാ കഥകളും അറിഞ്ഞുകൊണ്ടുതന്നെ അവള് എന്നിലേക്കടുത്തു..വൈകാരികബന്ധങ്ങള് ഇല്ലായ്മയില്നിന്നാണല്ലോ ഉടലെടുക്കുന്നത് ..ക്ലാസ് കഴിഞ്ഞാലും എന്റെ പ്രാക്ടീസ് തീരുന്നതുവരെ അവള് കാത്തുനില്ക്കുമായിരുന്നു ..സഞ്ചാരം കുറഞ്ഞ വയല് വരമ്പിലൂടെ അവളോടൊന്നിച്ചുള്ള നടത്തം ഏകദേശം അവളുടെ വീടുവരെ നീണ്ടു ..ഒരിക്കല് അവളെന്നോടു പറഞ്ഞു,,, വേദനിക്കുന്ന അവളുടെ മനസ്സ്.. ഒരുനുറുങ്ങു സ്നേഹത്തിനുവേണ്ടി ദാഹിക്കുന്ന അവളുടെ കഥ..എല്ലാവരും ഉണ്ടായിട്ടും ആരുമില്ലാതെ ജീവിക്കുന്ന രണ്ട് ഇളം മനസ്സുകളുടെ നൊമ്പരം ..അനിയന്റെ ജനനത്തോടെ നീരസങ്ങള് തുടങ്ങിയ ഒരു കുടുംബത്തിന്റെ തകര്ച്ച..ഉമ്മയേയും രണ്ടു ചെറിയ കുട്ടികളേയും തനിച്ചാക്കി ജീവിതത്തില്നിന്നും കടന്നുപോയ ..ഓര്മ്മകളില് മാത്രം തങ്ങിനില്ക്കുന്ന അവളുടെ ജനനത്തിനു കാരണമായവന്റെ ക്രൂരമായ ഒറ്റപ്പെടുത്തല് ..ജീവിതമെന്തെന്നറിയാത്ത ആ പ്രായം നല്കിയത് ഒരുപാട് വേദനകളായിരുന്നു .ഉപ്പയുടെ അനിയന്റെ കാരുണ്യത്തിലുള്ള ജീവിതം ഉമ്മയെ വല്ലാതെ വേദനിപ്പിച്ചിരുന്നു..ഒടുവില് ഉമ്മയുടെ നല്ലപ്രായം കടന്നുപോവുന്നതിനുമുമ്പ് പറക്കമുറ്റാത്ത രണ്ട് കുട്ടികളേയും അനാഥത്ത്വത്തിന്റെ കഴുമരത്തിലേക്ക് തള്ളിക്കൊണ്ട് ഉമ്മ മറ്റൊരുവന്റെ കൂടെ ഇറങ്ങിപ്പോയപ്പോള് തികച്ചും ഒറ്റപ്പെടുകയായിരുന്നു ..പിന്നീടുള്ള ജീവിതം എളാപ്പയുടേയും എളാമയുടേയും വിഴുപ്പലക്കലില് വേദനകളുടെ കണ്ണുനീരോടെയായിരുന്നു..ഇതില്നിന്നുള്ള മോചനമായിരുന്നു അവള്ക്കു ഞാന് ..<br />
<br />
എന്റെ വീട്ടില് ഉച്ചക്കുവല്ലതും ഉണ്ടാക്കുന്ന ദിവസം അവളേയും കൂട്ടുമായിരുന്നു ഞാന് ..വീട്ടില് എല്ലാവര്ക്കും വലിയ ഇഷ്ടമായിരുന്നു അവളെ ..ദിവസങ്ങള് കടന്നുപോകവെ ഞങ്ങളുടെ ബന്ധം അവളുടെ വീട്ടിലും അറിഞ്ഞു..രണ്ടുദിവസം അവളെകണ്ടില്ലാ..ഞങ്ങളുടെ പ്രണയത്തിന്റെ ദൂതെത്തിച്ചിരുന്നത് സരോജിനിയെന്ന അവളുടെ സഹപാഠിയായിരുന്നു..ഞാനവളെ കണ്ടു ..അവള പറഞ്ഞു ..സുബൈദക്ക് ഒരു പാട് അടികിട്ടി..ഇനി വരുമൊ എന്നറിയില്ലാ..അതെന്നെവല്ലാണ്ട് വേദനിപ്പിച്ചു..അടുത്തദിവസം അവള് വന്നത് വളരെ ക്ഷീണത്തോടെയായിരുന്നു..അടികിട്ടിയവേദനയെക്കാളധികം എന്നെകാണാത്തതിലുള്ള വിഷമമായിരുന്നു അവള്ക്ക്..ഉറ്റിവീഴുന്ന കണ്ണുനീര്തുള്ളികള് പുസ്തകത്താളിലെ അക്ഷരങ്ങളെ വേദനിപ്പിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു..ഒഴിവുദിവസം ഞാനും എന്റെ രണ്ടു കൂട്ടുകാരും അവളുടെ എളാപ്പയെ കാണാന് തീരുമാനിച്ചു..അന്നെല്ലാം ബെല്റ്റിനുപകരം ഒരു സൈക്കിള് ചൈനായിരുന്നു ഞാന് തുണിക്കുമേലെ കെട്ടിയിരുന്നത് ..അവളുടെ വീട്ടില് ചെന്നെങ്കിലും ആ മനുഷ്യനെ കാണാന് കഴിഞ്ഞില്ലാ..ഞങ്ങള് ചെല്ലുന്നതിനുമുമ്പേ അയാള് മുങ്ങിയിരുന്നു...<br />
ഇതിനിടയിലാണ് ഹമീദ് എന്ന വ്യക്തിയെ ഞാന് പരിചയപ്പെടുന്നത്..സുബൈദയുടെ നാട്ടുകാരന് ..സാമ്പത്തികമായി അല്പം ഉയര്ന്നകുടുംബം..സത്യത്തില് ഈ വ്യക്തിക്ക് സുബൈദയൊട് താല്പര്യമുണ്ടായിരുന്നത് എനിക്കറിയില്ലായിരുന്നു..അവളുടെ വീട്ടുകാരുടെ കുറ്റങ്ങള്മാത്രമായിരുന്നു ഇയാള്ക്കെന്നോട് പറയാനുണ്ടായിരുന്നത് ..<br />
<br />
അന്ന് എന്റെ രണ്ട് ജേഷ്ടന്മാരും വിവാഹിതരല്ലായിരുന്നു..എങ്കിലും ഞാനെന്റെ ജേഷ്ടനോട് പറഞ്ഞു ..എനിക്ക് സുബൈദയെ കെട്ടണമെന്ന്..സത്യത്തില് അവളെ ആ നരകത്തില്നിന്നും രക്ഷിക്കുക എന്ന ചിന്തമാത്രമായിരുന്നു എനിക്ക് ..ഇതെല്ലാം കേട്ട് ചിരിച്ചുകൊണ്ട് എന്റെ ജേഷ്ടന് പറഞ്ഞു .“.നീ കല്ല്യാണപ്രായമെത്തുമ്പോഴേക്കും അവള്ക്ക് രണ്ട് കുട്ടികളുണ്ടാവും..ആദ്യം ഞാനൊന്ന് കെട്ടട്ടെ എന്നിട്ടാലോചിക്കാമെന്ന്”<br />
<br />
പിന്നീടുള്ള ദിവസങ്ങള് പ്രണയത്തിന്റെ സുഖത്തോടെയും ഒരുപാട് ദു:ഖത്തോടെയും കടന്നുപോയി..എല്ലാവരും പബ്ലിക് എക്സാമിന്റെ തിരക്കിലേക്ക് നീങ്ങിയപ്പോഴും ഞാന് പ്രണയത്തിന്റെ ലഹരിയിലായിരുന്നു..ഓട്ടോഗ്രാഫുകളും കണ്ണുനീരുമായി സ്കൂള് അവധിക്കാലത്തിലേക്ക് കടന്നു..പഠിത്തത്തില് അത്രവലിയ താല്പര്യമില്ലാതിരുന്നതിനാല് അവധിക്കാലം ഫുട്ബോളിന്റെ ലോകത്തിലേക്കാണെന്നെ നടത്തിയത് <br />
<br />
രണ്ടാം പരീക്ഷയുടെ ദിവസം ഞാന് പോയത് ഉമ്മയുടെ പുള്ളിസാരി മടക്കിയുടുത്തുകൊണ്ടായിരുന്നു..പരീക്ഷതുടങ്ങുന്നതിനുമുമ്പേ സത്യവതി ചേച്ചി എന്നെ വിളിപ്പിച്ചു..ഈ വേഷത്തില് പരീക്ഷയെഴുതാന് സമ്മതിക്കില്ലെന്നു പറഞ്ഞു..എഴുതാതെ പോവില്ലെന്നു ഞാനും .. ഞാനിതുമാറ്റണമെങ്കില് ടീച്ചേഴ്സ് പുള്ളിസാരി ഉടുത്തുവരാന് പാടില്ലെന്നും സ്കൂളില് യൂണിഫോം ഇല്ലാത്തതുകൊണ്ട് ഇത് അനുവദനീയമാണെന്നും ഞാന് പറഞ്ഞു..ഒടുവില് ഇനി മേലാല് ഇങിനെ ഉടുത്തുവരരുതെന്ന് താക്കിതു ചെയ്തു എന്നെവിട്ടു..പിന്നീട് റിസള്ട്ടിനുള്ള കാത്തിരിപ്പായിരുന്നു..<br />
<br />
അതിനിടക്കാണ് എനിക്കൊരു ബ്രിക്സ് ഉണ്ടാക്കുന്ന കമ്പനിയില് ജോലികിട്ടിയത്..രാമനാട്ടുകരയില് പുതുതായി തുടങ്ങിയതായിരുന്നു ഈ കമ്പനി..ലോറിയില് കൊണ്ടുവരുന്നമണ്ണ് എരിഞ്ഞുണ്ടാക്കി കൊട്ടയിലാക്കി മെഷീനിലെത്തിക്കുകയായിരുന്നു ആദ്യത്തെ പണി ..പിന്നീട് ഇഷ്ടിക ഉണ്ടാക്കുന്ന മെഷീനിലേക്കുമാറി..അവിടെനിന്നും ചൂളയിലേക്ക് ...:; ചൂള സത്യത്തില് ഒരു നരകം തന്നെയായിരുന്നു..ആളിക്കത്തുന്ന തീയിലേക്ക് വിറകുകഷണങ്ങള് വാരിയിടുമ്പോള് ഒന്നുകൂടി ആളിക്കത്തുന്ന തീയില് നിന്നും ശരീരത്തിലേക്ക് ഉയരുന്ന തീ ജ്വാലകള് ശരീരത്തിലെ രോമങ്ങളെ കരീക്കുക്കയും ജീവിതത്തിന്റെ പൊള്ളുന്ന കരിഞ്ഞമണം അലോസരപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്തിരുന്നെങ്കിലും ഒരുനേരത്തെ ഭക്ഷണത്തിനുവേണ്ടി എല്ലാം സഹിക്കുകയല്ലാതെ നിവര്ത്തിയില്ലായിരുന്നു..വെന്തുരുകുന്ന ശരീരത്തിലൊഴുകുന്ന വിയര്പ്പിനും വല്ലാത്ത ചൂടായിരുന്നു..പഴുത്തുതുടങ്ങുന്ന കണ്ണുകളില്നിന്നും രക്തത്തിന്റെ നിറമുള്ള കണ്ണുനീര് തുള്ളികള് കവിളില് തളംകെട്ടുമ്പോഴും ആഴ്ചയില്കിട്ടുന്ന കൂലിയുടെ ...വിശക്കുന്ന വയറുകളുടെ നൊമ്പരത്തില് അതെല്ലാം സഹിക്കയല്ലാതെ പറ്റില്ലല്ലോ ..ചുട്ടുപഴുക്കുന്ന ഇഷ്ടികകളില്നിന്നും വമിക്കുന്ന ചൂട് അതിലും അസഹനീയമായിരുന്നു...ചിലരാത്രികള് ശരീരത്തിന്റെ പൊള്ളിയ നീറ്റല് ഉറക്കമില്ലാതാക്കുമ്പോഴും ഉമ്മയുടെ തലോടലിന്റെ സുഖം എല്ലാം മറക്കാന് എന്നെ സഹായിച്ചു..വെള്ളിയാഴ്ച ജുമുഅ കഴിഞ്ഞു ചെല്ലാന് അല്പം താമസിക്കുമായിരുന്നു..അതിനെചൊല്ലിയുണ്ടായ വാക്കുതകര്ത്തിനൊടുവില് അതുവരെയുള്ള കണക്കു കൂട്ടി ഞാനാ കമ്പനിവിട്ടു...<br />
<br />
റിസല്ട്ടിന്റെ ദിവസം എല്ലാവരും സ്കൂളിലേക്കുപോയെങ്കിലും ഞാന് പൊയില്ലാ..കാരണം എനിക്കറിയാമായിരുന്നു ഞാന് പാസാവില്ലെന്ന് ..ഒരുദിവസം വിജയന് വന്നുപറഞ്ഞു ..നിന്നോട് മുരളിയേട്ടന് ചെന്നുകാണാന് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടെന്ന് ..ഞാന് കൂടുതല് ബഹുമാനിച്ചിരുന്ന നല്ലമനസ്സിന്റെ ഉടമയായിരുന്നു അദ്ദേഹം ..സന്തോഷം തോന്നിക്കുന്ന ഒരു വാര്ത്തയുമായിട്ടായിരുന്നു ഏട്ടന് എന്നെ കാത്തിരുന്നത് ..സേവാമന്ദിരം ടീച്ചേഴ്സ് ട്രൈനിംഗ് കോളേജില് [ടി,ടി,സി ] എനിക്കദ്ദേഹം ഒരു സീറ്റ് ശരിയാക്കിയിരുന്നു..അന്നെല്ലാം എട്ടാംക്ലാസിലെ മാര്ക്ക് മതിയായിരുന്നു ടിടിസിക്ക് സീറ്റ് കിട്ടാന് ..എന്റെ പുസ്തകത്തിനുള്ള പകുതി പണം അദ്ദേഹം തരാമെന്നും പറഞ്ഞു...പക്ഷേ ബാക്കി പുസ്തകങ്ങളും വസ്ത്രങ്ങളും ഫീസും എനിക്കു താങ്ങാന് പറ്റില്ലെന്നറിയാമായിരുന്നതുകൊണ്ട് ഒരുപാട് സങ്കടത്തോടെ എനിക്കത് സ്നേഹപൂര്വ്വം നിരസിക്കേണ്ടിവന്നു.. എങ്കിലും ആ ഒഴിവിലേക്ക് എന്റ്റെകൂടെ പഠിച്ചിരുന്ന മണിയെ ഞാന് റെക്കമെന്റ് ചെയ്തു [മണി ഇന്ന് രാമനാട്ടുകര ഗവ:യു,പി,യില് അദ്ധ്യാപകനാണ് ..ആ നന്ദി ഇപ്പോഴും എന്നെ കാണുമ്പോള് അവനുണ്ട് ] പിന്നീട് ഞാന് പോയത് ഹെഡ്മാസ്റ്ററുടെ അടുത്തേക്കാണ്..ചെയ്തുപോയതിനൊക്കെ മാപ്പ് പറയാന് ..എന്റെ തലയില് തടവിക്കൊണ്ടദ്ദേഹം പറഞ്ഞു.. “ സാരമില്ലാ, സ്കൂളാവുമ്പോ ഇങ്ങിനൊക്കെ ഉണ്ടാവും അതു മറന്നേക്കുക’ ഒരിക്കല്കൂടെ പരീക്ഷ എഴുതാനും അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു..പക്ഷേ എനിക്കതിനാവില്ലെന്ന് പറഞ്ഞപ്പോള് അദ്ദേഹം ചോദിച്ചു.” എങ്കില് ഇവിടെയുള്ള കുട്ടികള്ക്ക് വൈകുന്നേരം ഖോ-ഖോ ക്യാമ്പ് നടത്തിക്കുടെയെന്ന് ..ഞാനത് സമ്മതിച്ചു..വീണ്ടും സ്ക്കൂളും അതിന്റെ ചുറ്റുപാടുകളും എനിക്കിഷ്ടമായിരുന്നു..അന്നുമുതല് ഞാനും സ്കൂളിലെ ഒരംഗമായി ..സുബൈദ അപ്പോഴും അവിടെപത്തില് പഠിച്ചിരുന്നു..മൂന്നു മാസങ്ങള് പോയതറിഞ്ഞില്ലാ..കുറച്ചുദിവസം സുബൈദയെകണ്ടില്ലാ..അവളുടെ വീട് തേടിപ്പോയ ഞാനറിഞ്ഞത് പൊള്ളുന്ന ഒരു സത്യമായിരുന്നു...”സുബൈദയെ ഹമീദിനു കല്ല്യാണം കഴിച്ചു കൊടുത്തു എന്ന പൊള്ളുന്ന സത്യം” ..അന്നാദ്യമായി ഈ ലോകത്തോടും പ്രണയത്തോടും എനിക്കു വെറുപ്പുതോന്നി..ഒരാഴ്ചക്കുശേഷം സരോജിനി എനിക്കൊരു കത്തുതന്നു..അടുത്ത ശനിയാഴ്ച സുബൈദ എന്നെ കാണാന് വരുന്നു..തുന്നല്ക്ലാസിന്റെ മുന്നില് കാത്തിരിക്കുക ..അതായിരുന്നു ആ കത്തില് ..ഞാന് കാത്തിരുന്നു...അവളുടെ കണ്നുകള് ഈറനാനെങ്കിലും അന്നവള് ഒരുപാട് സുന്ദരിയായിതോന്നി..എന്റെ കൈ പിടിച്ചുകൊണ്ടവള് പറഞ്ഞു..”“ ഒന്നിച്ചു ജീവിക്കാന് കഴിഞ്ഞില്ലാ..എങ്കിലും ഞാന് വരാം ഇന്നെവിടെവേണമെങ്കിലും..എത്ര സമയം വേണമെങ്കിലും കൂടെയിരിക്കാം ...കുറച്ചു സമയമെങ്കിലും നമുക്കൊന്നിച്ചു ജീവിക്കാം “” ..അവളുടെ കണ്നുനീര്തുള്ളികള് എന്റെ കൈത്തലം നനക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു..കൂടെ എന്റെ കണ്ണുകളും നിറഞ്ഞിരുന്നു..എന്റെ മനസ്സിന്റെ വേദന നീര്മണികളിലൊതുക്കി ഞാന് പറഞ്ഞു..”“ അരുത് നീ ഇന്നൊരു ഭാര്യയാണ് ..നമ്മള് പ്രണയിച്ചിരിക്കാം ..അതൊരു എഴുതിതീര്ന്ന അദ്ദ്യായം ..നീ ജീവിക്കേണ്ടുന്നത് നിന്റെ ഭര്ത്താവിനും കുട്ടികള്ക്കും വേണ്ടിയാണ്..നല്ലൊരു കൂട്ടുകാരനായി എന്നും എന്താവശ്യങ്ങള്ക്കും ഞാന് നിന്റെ കൂടെയുണ്ടാവും “” ..അവളുടെ ബാഗില്നിന്നും ഒരുഫോട്ടൊ എന്റെ കയ്യില് തന്നിട്ടവള് പറഞ്ഞു.”“ നിങ്ങള്ക്കുതരാന് എന്റെ കയ്യില് ഇതുമാത്രമേയുള്ളു”“..അന്ന് ഞാനനുഭവിച്ചത് ശരിക്കും മരണവേദനയായിരുന്നു..പിന്നീടൊന്നും പറയാതെ ഒന്നു തിരിഞ്ഞുനോക്കുകപോലും ചെയ്യാതെ ഞാന് തിരിഞ്ഞുനടന്നു..പിന്നീട് വര്ഷങ്ങള്ക്കുശേഷം എന്റെ ഒരു വെക്കേഷനില് ഒരു കല്ല്യാണപ്പുരയില് ഒരു പയ്യന് എന്റെടുത്തുവന്നു..അവന് ചൊദിച്ചു “” നിങ്ങളാണോ അബ്ദുള്ളാ.”‘ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ഞാന് പറഞ്ഞു..”“ അതെ ..നീയാരാ ..എന്തുവേണം.”‘...” നിങ്ങളെ ഒരാള് വിളിക്കുന്നുണ്ടെന്നും പറഞ്ഞ് എന്റെ കൈപിടിച്ചുകൊണ്ടവന് നടന്നു...ഒഴിഞ്ഞസ്ഥലത്ത് ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ സുബൈദ നിന്നിരുന്നു..കൂടെ ഒരു പെണ്കുട്ടിയും ..കുശലാന്വേഷണങ്ങള്ക്കുശേഷം അവള് പറഞ്ഞു..”“ ഇത് രണ്ടും എന്റെ മക്കളാണ്..ഇവള് നിങ്ങളുടെ അങ്ങാടിയിലുള്ള ഒരു കോളേജില് ട്യൂഷനു പോവുന്നുണ്ട് ..ഒന്നു ശ്രദ്ധിക്കണം ..എന്നിട്ട് മക്കളോട് പറഞ്ഞു..”“ ഇയാള് നിങ്ങള്ക്ക് ഉപ്പയെപ്പോലെയാണ്..ആ ബഹുമാനം എപ്പോഴും വേണം”“ കുറേ സമയം സംസാരിച്ചുപിരിഞ്ഞപ്പോള് എന്തോ ഒരു വല്ലാത്ത സന്തോഷം തോന്നി..അവളൊരുപാട് മാറിയിരിക്കുന്നു..എങ്കിലും എന്റെ മനസ്സിലിപ്പോഴും അവളെന്റെ പഴയ സുബൈദയാണ്..മനസ്സിലൊരു ചിത്രമുണ്ടെങ്കിലും അന്നവള് തന്ന അവളുടെ ചിത്രം ഇന്നും ഞാന് മായാതെ സൂക്ഷിക്കുന്നു..........[ സര്ദാര് ]<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiB7uRhBffMR74fOntx1XRzWYcghzIH33YvHiKWjfc6HPQcSHDkSdoSgfcYTpSx130q_HuWGOIMRvf1YDtZvAorw7JEqiJidqN6A_lL4cVXQlLrU_BxmTNfD1h5nqb8klJAfYXRKFbxgTTJ/s1600/IMG_8662-.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="247" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiB7uRhBffMR74fOntx1XRzWYcghzIH33YvHiKWjfc6HPQcSHDkSdoSgfcYTpSx130q_HuWGOIMRvf1YDtZvAorw7JEqiJidqN6A_lL4cVXQlLrU_BxmTNfD1h5nqb8klJAfYXRKFbxgTTJ/s320/IMG_8662-.jpg" width="320" /></a></div>
തുടരും ....<br />
<br />
<br /></div>
സര്ദാര്http://www.blogger.com/profile/14768084784433558652noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-7975165601537120495.post-5593346409506795032012-11-18T12:12:00.001-08:002012-11-18T12:12:56.400-08:00ഘാസ ...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5gFJbXwMkMHELRO7ct39mNNUpYuYomST7IbiuvHhKaJrZn7LivYi_DtENtmSZRuDscn6ym46dA3jGpe-uPb7O64NcBUH1wm1g_5VG3X1ICXytFYfDNmf-yT2ekRLveucZSrWWJygwKCuE/s1600/535603_10151096146662382_2114230777_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5gFJbXwMkMHELRO7ct39mNNUpYuYomST7IbiuvHhKaJrZn7LivYi_DtENtmSZRuDscn6ym46dA3jGpe-uPb7O64NcBUH1wm1g_5VG3X1ICXytFYfDNmf-yT2ekRLveucZSrWWJygwKCuE/s1600/535603_10151096146662382_2114230777_n.jpg" /></a></div>
<span class="userContent"></span><br />
<div class="text_exposed_root text_exposed" id="id_50a94024cf57a2c89831447">
ഗാസ ... വിതുമ്പുന്നു ..<br /> പോയകാല പാപത്തിന്റെ ...<br /> കണ്ണുനീര് തുള്ളികള് ..<br /> രക്തക്കറകളായ് ..<br /> ഒലീവ് മരങ്ങളില് പെയ്തിറങ്ങുന്നു ..<br /> <br /><div class="text_exposed_show">
പിറന്ന മണ്ണിലൊന്നുറങ്ങാന് ..<br /> ഭീതിതമല്ലാതൊന്നുണരാന് ...<br /> സ്വപ്നങ്ങള് മാത്രം ബാക്കിയാവുന്ന ഫലസ്തീന് ..<br /> <br /> ജൂത ഫാസിസത്തിന്റെ മരണാഗ്നിയില് ..<br /> വെന്ത് .. വിറങ്ങലിക്കുന്നു ജീവന് ..<br /> ഒന്നു പിടയുവാനാവാതെ പൈതങള് ..<br /> കണ്ണുനീര് തോരാതെ അമ്മമാര് ...<br /> <br /> പണക്കൊഴുപ്പിന്റെ മെത്തയില് ..<br /> അറബ് ലോകം ഉറങ്ങുന്നു ..<br /> അല്ല...അവര് ഉറക്കം നടിക്കുന്നു ..<br /> വ്യഭിചാര ശാലയിലെ കാവല്പ്പട്ടികളെപ്പോലെ ...<br /> <br /> കാണാക്കാഴ്ചകളുടെ നൊമ്പരങ്ങളും പേറി ..<br /> വേദനകളുടെ അഗ്നികുണ്ഡത്തിലിന്നും ..<br /> നാമെന്ന സത്വങ്ങള് ചിരിക്കുന്നു ..<br /> കരയുന്ന ദൈവത്തിന്റെ കണ്ണുനീര്പോലും..<br /> വറ്റിത്തുടങ്ങിയോ ....?....</div>
</div>
<span class="userContentSecondary fcg"> </span></div>
സര്ദാര്http://www.blogger.com/profile/14768084784433558652noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7975165601537120495.post-40869202085828715312012-10-21T14:36:00.000-07:002012-10-21T14:36:04.857-07:00... മലാലാ ..<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="aboveUnitContent">
<div class="userContentWrapper">
<div class="_wk">
<span class="userContent"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJljklP2hCbbxlxHOc-1T7pSIc7dlF5Yado81Jbn-bAKf0szKDMxROTeQ9kvbFKK1vktyluGRKkAif9HSxsVPAqZm8w9bhhQ1YgFFUtG64Nfrj8DlMTLPmqrZC7bpeODRyDdm4He6h2iK3/s1600/556_357662060993105_1587074163_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJljklP2hCbbxlxHOc-1T7pSIc7dlF5Yado81Jbn-bAKf0szKDMxROTeQ9kvbFKK1vktyluGRKkAif9HSxsVPAqZm8w9bhhQ1YgFFUtG64Nfrj8DlMTLPmqrZC7bpeODRyDdm4He6h2iK3/s320/556_357662060993105_1587074163_n.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="text_exposed_root text_exposed" id="id_508466e4b340c4689741758">
ബ്രഫ്മതീര്ത്ത മൊഴുകട്ടെ...എന്<br /> സിരകളിലൊഴുകുമഗ്നിതന് ..<br /> കനല്ക്കൂമ്പാരത്തിന് ..<br /> ജ്വാലകള് എരിഞ്ഞടങ്ങാന് ..<br /> <br /> മത--കാടത്തത്തിന്റെ..<br /><div class="text_exposed_show">
കോമരങ്ങള് ഉറഞ്ഞുതുള്ളുന്നു..<br /> ഭ്രാന്തമായ കാഴ്ചപ്പാടുകളുടെ...<br /> അടിമത്വം വിധിക്കപ്പെടുന്നു...<br /> <br /> മതാധിഷ്ടിതമല്ല...ഈ തേര്വാഴ്ചകള് ..<br /> എന്നിട്ടും എന്തിനീ രക്തമൊഴുക്കുന്നു..<br /> വിഡ്ഡികള് ...ഈ ഭുമിദേവിതന് മാറില് ..<br /> <br /> മലാലാ .... നീ മരിക്കില്ല ...പൊരുതുക..<br /> അടിച്ചമര്ത്തപ്പെട്ട നിന്റെ മണ്ണിലെ ..<br /> പെണ് വര്ഗ്ഗത്തിന്റെ നല്ല നാളേക്കുവേണ്ടി ...<br /> <br /> തകരട്ടെ...തലപ്പാവും തൊപ്പിയുമിട്ട...<br /> കാപാലിക വര്ഗ്ഗത്തിന്റെ ദൃംഷ്ടകള് ...<br /> ഈ മണ്ണിലുയരുന്ന അഗ്നികുണ്ഠങ്ങളില് ...</div>
</div>
</span><span class="userContentSecondary fcg"></span></div>
</div>
</div>
</div>
സര്ദാര്http://www.blogger.com/profile/14768084784433558652noreply@blogger.com17tag:blogger.com,1999:blog-7975165601537120495.post-36718495079011374122012-07-05T06:25:00.002-07:002012-07-05T06:25:55.595-07:00പ്രണയ സത്യം .<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
അവിടെമാകെ മരണത്തിന്റെ മണമായിരുന്നു ..പ്രാണന് വെടിഞ്ഞിട്ടും പ്രണയിനിയെ വിട്ടുപിരിയാനാവാതെ ഒരു പക്ഷേ ആത്മാവ് അവിടെത്തന്നെ അലയുന്നതുകൊണ്ടാവാം..യഥാര്ത്ത പ്രണയം ആത്മാവുകള് തമ്മിലാണെന്ന് എവിടെയോ വായിച്ചത് ഓര്മ്മവന്നു ..പ്രണയിനിയെ ഒറ്റക്കുവിട്ട് ,,,,ഓ മാങ്ങാത്തൊലി..ഇന്നിലോകത്ത് എന്ത് പ്രണയം ...എലാം കാമിക്കലല്ലേ ..<br />
തുറന്നിട്ട ജനവാതിലിനരികില് ..തുരുമ്പിച്ച് തീരാറായ ജനല് കമ്പികളില് തൊടാതെ നീണ്ട് പരന്നുകിടന്ന് ആര്ത്തടിക്കുന്ന തിരമാലകളെ നോക്കിനിന്നു ..വെറുതെ,,,ഭ്രാന്തമായലറുന്ന തിരമാലകള്,,, ഒരു പക്ഷേ ഈ തിരമാലകളെ തീരം പ്രണയിച്ചു വഞ്ചിച്ചതായിരിക്കുമോ ...തീരത്തെ വിഴുങ്ങാനുള്ള തിരയുടെ കോപപ്പെടല് ഒരു പക്ഷേ അതായിരിക്കും ..<br />
<br />
മുറിയലപ്പോഴും അമ്മയുടെ തേങ്ങല് നിലച്ചിരുന്നില്ലാ..വെറുതെ പാഴായ്പ്പോയ ഒരു ജന്മം ..പ്രണയ വഞ്ചനയുടെ മൂകസാക്ഷി ..അല്ലേലും ആണുങ്ങളെ പൊതുവേ വിശ്വസിക്കാന് കൊള്ളില്ലാ..പ്രണയിക്കുന്നവരെ ഭാര്യയാക്കാന് അവര്ക്കെന്തോ...അതിനവര് പലകാരണങ്ങളുമുണ്ടാക്കും ..എന്റെ പ്രണയിനിയിപ്പോള് എവിടെയാണാവോ...<br />
<br />
“ദേ ഈ കുഞ്ഞിനൊന്ന് പിടിച്ചേ..വല്ലാണ്ട് കരയുന്നു “..മരിച്ചത് തന്റെ അച്ചനെന്നുപറയുന്ന ആളല്ലേ ..ചിരിക്കാന് തനിക്കു പറ്റില്ലല്ലോ...എങ്കിലും പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു..”പാവം കൊച്ചിനുമറിയാം ഇതൊരു മരണവീടാണെന്ന് “...ഒന്ന് തുറിച്ചുനോക്കി ദേഷ്യം കണ്ണിലൊതുക്കി അവള് തിരിച്ചു നടന്നു..<br />
<br />
അമ്മയുടെ പ്രണയ സമ്മാനമാണു ഞാന് ..ആരുമറിയാതെ മൂടിവെച്ചുണ്ടാക്കിയ നിധി..അവിവാഹിതയായ പെണ്കുട്ടിയുടെ പൊള്ളുന്ന സുഖം ..മത ഗോത്ര വര്ഗ്ഗങ്ങളുടെ ഭ്രാന്തന് കണ്ണുകള്ക്ക് എന്തറിയാം മനസ്സുകളുടെ ഇഷ്ടം ..താലിച്ചരടുകള്ക്ക് മനസ്സുകളെ ഒന്നിപ്പിക്കാന് കഴിയില്ലെന്ന സത്യം മനസ്സിലാക്കാത്ത ഈ സമൂഹത്തിനോട് ഇന്നെനിക്കും പുഛം തോന്നുന്നു ..അങ്ങിനെ അല്ലായിരുന്നെങ്കില് താലികെട്ടിയവള് ജീവിതാവസാനനാളില് അച്ചനെ തെരുവിലിറക്കില്ലായിരുന്നല്ലോ...ഒടുവില് പ്രണയം വറ്റാത്ത മനസ്സുമായ് കയറിവന്ന മനുഷ്യനെ മഞ്ഞനൂലണിയാതെ അമ്മ സ്വീകരിച്ചിരുത്തി..ഒന്നിച്ചുറങ്ങാതെ കടന്നുപോയ വര്ഷങ്ങള്ക്കൊടുവില് ഇന്നിവിടെ ദൈവവും കയ്യൊഴിഞ്ഞു...<br />
<br />
ഇളം കാറ്റിനു വല്ലാത്തൊരു കുളിര് ..കാറ്റില് ഇതുവരെ അനുഭവിക്കാത്ത മധുരമുള്ള മണം...<br />
തൊട്ടടുത്ത മുറിയില്നിന്നും പ്രിയതമയുടെ നിലവിളി എന്നെ പേടിപ്പെടുത്തി..കുഞ്ഞിനെ താഴെവച്ച് ഓടിച്ചെന്നു..<br />
<br />
“ചേട്ടാ.....അമ്മ”,,,<br />
<br />
ഒരു സത്യമായ പ്രണയം അവിടെ അവസാനിച്ചിരുന്നു..ശരിയാണ്..മോഹങ്ങളില്ലാത്ത പ്രണയങ്ങളെല്ലാം സത്യസന്ധമായതായിരിക്കും ...ഒരു പക്ഷേ ഞാനനുഭവിച്ച മധുരമായ മണം ഈ രണ്ടാത്മാക്കളുടെ കൂടിച്ചേരലായിരിക്കാം ......[ സര്ദാര് ]</div>സര്ദാര്http://www.blogger.com/profile/14768084784433558652noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7975165601537120495.post-89631447806079304332011-11-19T09:15:00.000-08:002011-11-19T09:15:10.910-08:00എന്റെ ഇന്നലകള്..ഭാഗം ..പതിമൂന്ന്..ഒരു മാപ്പ് പറച്ചില്..<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"> ഒമ്പതാം ക്ലാസ് കൊല്ലപ്പരീക്ഷയും കഴിഞ്ഞ് നേരെപോയത് രാമനാട്ടുകര റൂബി ബേക്കറിയുടെ അപ്പക്കൂട്ടിലേക്കാണ്...[അപ്പക്കൂട് എന്നുപറഞ്ഞാല് ബേക്കറിയിലേക്കുള്ള പലഹാരങ്ങള് ഉണ്ടാക്കുന്നസ്ഥലം] സത്യത്തില് ഇത് ചെറിയൊരു ചൂളയാണ്..എപ്പോഴും കത്തിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന വലിയ അടുപ്പുകള്..ഇതില് ഹലുവ ഉണ്ടാക്കുന്നവനെ സഹായിക്കുക എന്നതായിരുന്നു എന്റെ ജോലി..ആദ്യമൊക്കെ അടുപ്പിലെ തീയെന്നെ വല്ലാണ്ട് പേടിപ്പെടുത്തിയിരുന്നു..വിയര്പ്പില് മുങ്ങുന്ന ശരീരത്തില്നിന്നും തോര്ത്തുകൊണ്ട് പിഴിയാന് മാത്രം വെള്ളമുണ്ടാവും..പിന്നീട് അതെല്ലാം ജീവിതത്തിന്റെ ഭാഗമായിതീര്ന്നു..അന്നെല്ലാം ശരിക്കും ആഘോഷവുമായിരുന്നു..വൈകുന്നേരമാവുമ്പോഴേക്കും വില്പ്പനക്ക് പറ്റാത്ത ബിസ്ക്ക്റ്റ് കഷണങ്ങളും മറ്റും എന്റെ കടലാസ് പൊതി നിറക്കുമായിരുന്നു..എല്ലാ ആഴ്ചകളിലും കയ്യില്കിട്ടുന്ന കൂലി വീട്ടിലെ അത്യാവശ്യ ചിലവുകള്ക്കുകൂടി ഞാന് ഉപയോഗിച്ചു..<br />
<br />
<br />
പത്താംക്ലാസിലേക്കുള്ള പ്രവേശനം കേമം തന്നെയായിരുന്നു..അന്നൊന്നും ഞങ്ങളുടെ സ്കൂളില് യൂനിഫോം ഇല്ലാത്തതുകൊണ്ട് നമുക്കിഷ്ടമുള്ള വസ്ത്രമായിരുന്നു ധരിച്ചിരുന്നത്..ഇത്തവണ ക്ലാസ് തുടങ്ങുന്നതിനുമുമ്പേ ഒരുകാര്യം ഞങ്ങള് തീരുമാനിച്ചിരുന്നു..പത്താംക്ലാസ് അടിച്ചുപൊളിക്കുക..അതിനൊരു പ്രണയം ആവശ്യമാണല്ലോ..വിജയനും വിശ്വനും ഒരു ഡിമാന്റ് വെച്ചു..ഹിന്ദുക്കുട്ടികളെ പ്രേമിക്കരുത്..അങ്ങിനെ പ്രേമിച്ചാല് അവരെന്നെ തല്ലിക്കൊല്ലുമെന്നും പറഞ്ഞു...ഇതിനുമറ്റൊരു കാരണമുണ്ടായിരുന്നു..ഇവരുടെ കുടുംബത്തില്പെട്ട പലകുട്ടികളും അവിടെ പഠിച്ചിരുന്നു..സ്കൂള് തുറന്ന ഉടനെയായിരുന്നു അത്തവണത്തെ ഖൊ-ഖൊ സംസ്ഥനമീറ്റ്...ഞങ്ങള്ക്ക് മൂന്നാള്ക്കും സെലക്ഷനുള്ളതുകൊണ്ട് ഹെഡ്മാസ്റ്ററുടെ പെര്മിഷനുവേണ്ടി ഓഫീസിലേക്കു ചെന്നു...രാധേട്ടന് റിട്ടേര്ഡായ ഒഴിവിലേക്ക് വന്നത് ചന്തുകുട്ടി മാസ്റ്ററായിരുന്നു..ആദ്യമായിട്ടായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തെ അടുത്ത് കാണുന്നത്.പോവാനുള്ള പെര്മിഷന് തന്നശേഷം എന്നോട്പറഞ്ഞു..”താനവിടെ നില്ക്ക്..ഒരുകാര്യം പറയാനുണ്ട് “..അല്പം പേടിയോടെ ഞാനവിടെത്തന്നെ നിന്നു...ആദ്യമായിട്ടുകാണുന്ന ഇദ്ദേഹത്തിനെന്താണ് എന്നോട് പറയാനുള്ളത്..എന്റെ മുഖത്തേക്ക് കുറച്ചുനേരം നോക്കിയിട്ടദ്ദേഹം പറഞ്ഞു..“നിന്നെകുറിച്ച് ഞാനറിഞ്ഞു..വല്ലാതെ ഇവിടെകിടന്ന് വിളയണ്ടാ..ഞാന് രാധേട്ടനല്ല..പൊയ്ക്കോളൂ.”..ഓഫീസിന്ന് പുറത്തിറങ്ങിയപ്പോ വിജയനും വിശ്വനും കാത്തുനിന്നിരുന്നു...അവരോട് ഞാന് പറഞ്ഞു “അങ്ങേരെന്നെ പേടിപ്പിച്ചു..രാധേട്ടനല്ല പോലും”..കോട്ടയം പാലായിലായിരുന്നു സ്റ്റേറ്റ് മീറ്റ്..അവിടെയുള്ള ഒരു സ്കൂളിന്റെ ക്ലാസായിരുന്നു ഞങ്ങള്ക്ക് താമസിക്കാന് തന്നത്.സീനിയര് പ്ലയേഴ്സിനുകൂടെയായിരുന്നു താമസം..കുട്ടപ്പനും ഷാജിയുമായിരുന്നു എല്ലാത്തിനും മുന്നില്.കളികഴിഞ്ഞാല് ഇവരുടെ വരവ് കള്ളും കുടിച്ചായിരുന്നു..എല്ലാതരത്തിലും ആസ്വദിച്ച ദിവസങ്ങളായിരുന്നു അത്..<br />
<br />
കളികഴിഞ്ഞ് തിരിച്ചുവന്നപ്പോഴേക്കും യൂത്ത്ഫെസ്റ്റിവലിന്റെ ഒരുക്കത്തിലേക്ക് നീങ്ങിയിരുന്നു.യൂത്ത്ഫെസ്റ്റിവലിന്റെ റിഹേഴ്സല്ഹാളിലേക്ക് എനിക്കു പ്രവേശനം നിശിദ്ദമായിരുന്നു..പോയവര്ഷങ്ങളില് അല്ലറചില്ലറ വികൃസുകള് ഒപ്പിച്ചതായിരുന്നു കാരണം..എങ്കിലും ഒരു ദിവസം നാടക റിഹേഴ്സലിന്റെ ഹാളില് ഞാന് കയറിക്കൂടി..കൂടെ വാലറ്റവും ഉണ്ടായിരുന്നു..റിഹേഴ്സല് നടക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു..ഗീതയായിരുന്നു രംഗത്ത് ..കൂടെ രാജേഷും..ശ്രീധരന് മാഷായിരുന്നു ഡയലോഗ് പറഞ്ഞുകൊടുത്തിരുന്നത്...ഞാന് ചെന്നപ്പോള് രാജേഷ് ഗീതയോട് പറയുന്നത് “ സഖീ നമുക്കാ പാറക്കൂട്ടങ്ങളുടെ ഇടയിലേക്ക് പോവാം” എന്നായിരുന്നു..പ്രതീക്ഷിക്കാതെ എന്റെ വായില്നിന്നും അതിനു മറുപടിവന്നു..“ എന്തിനാണ് സഖാ തൂറാനാണോ “അവിടെ ഉയര്ന്ന കൂട്ടച്ചിരിക്കിടയില് കൂടെയുള്ളവര് മുങ്ങിയിരുന്നു..ഞാന് മുങ്ങുന്നതിനുമുമ്പേ ശ്രീധരന് മാഷ് എന്നെ പൊക്കിയിരുന്നു.അന്നത്തെ റിഹേഴ്സല് അതോടെ കുളമായി..എന്നേയുംകൊണ്ട് നേരെപ്പോവുന്നത് ഹെഡ്മാസ്റ്ററുടെ അടുത്തേക്കാണെന്ന് എനിക്കുമനസ്സിലായി..ഒടുവില് ഒരായിരം മാപ്പ് പറഞ്ഞ് ഞാനവിടുന്ന് രക്ഷപ്പെട്ടു..പക്ഷേ ഒരു കണ്ടീഷനുണ്ടായിരുന്നു,മേലാല് റിഹേഴ്സല്നടക്കുന്ന പരിസരത്തുപോലും കണ്ടുപോവരുതെന്ന്,,<br />
<br />
ടീച്ചേഴ്സ് റൂമിനു പിന്നിലുള്ള ചെറിയകിണറില്നിന്നായിരുന്നു ഉച്ചഭക്ഷണത്തിനുശേഷം കുട്ടികള് ഭക്ഷണം കഴിച്ചപാത്രങ്ങള് കഴുകിയിരുന്നത്.[ഇന്ന് പൈപ്പ് ലൈനുകളുണ്ട്] ചിലപ്പോഴൊക്കെ എങ്ങിനെയോ പാത്രങ്ങള് കിണറില് വീഴുമായിരുന്നു..കിണറിലിറങ്ങിപാത്രം എടുത്ത് കൊടുക്കുകയെന്നത് ഒരു ഹരമായിരുന്നു..ഒരുദിവസം പാത്രം വീണെന്നറിഞ്ഞാണ് ഞങ്ങള് ചെന്നത്, അവിടെ വെളുത്ത് സുന്ദരിയായ ഒരു ഇത്താത്തക്കുട്ടി നിന്നിരുന്നു,കിണറിലിറങ്ങി പാത്രമെടുത്ത്കൊടുത്ത് പോരുമ്പോള് ഞാനവളോട് പറഞ്ഞു “ഇനി ഈ വെള്ളം കുടിക്കണ്ടാ...ഞാനതില് മൂത്രമൊഴിച്ചിട്ടുണ്ട് “ ഈവാര്ത്ത സ്കൂളിലെ കുട്ടികളിലെത്താന് അധികം താമസം വേണ്ടിവന്നില്ലാ,കോരുവേട്ടന്റെ മെമ്മോയുമായുള്ള വരവ് കണ്ടപ്പഴേ എനിക്കുതോന്നി അതെനിക്കുള്ളതാണെന്ന്,നേരെ ഹെഡ്മാസ്റ്ററുടെ മുന്നിലേക്ക്..ഞാന് തമാശപറഞ്ഞതാണെന്ന് എത്രതന്നെ സത്യം ചെയ്തുപറഞ്ഞിട്ടും അദ്ദേഹം വിശ്വസിച്ചില്ലാ.അദ്ദേഹത്തിനുപറയാനുള്ളത് ഒന്നുമാത്രമായിരുന്നു..കിണറിലുള്ള വെള്ളം മുഴുവനും മോട്ടോര്കൊണ്ടുവന്ന് അടിച്ചുവറ്റിക്കുക..അതും എന്റെ ചിലവില്,കാരണം ആ കിണറിലുള്ള വെള്ളമായിരുന്നു ടീച്ചേഴ്സും ഉപയോഗിച്ചിരുന്നത്..ഒടുവില് ആദ്യമായി സ്കൂളില് ഞാനൊരു ബക്കറ്റ് പിരിവു നടത്തി...<br />
<br />
<br />
യുവജനൊത്സവത്തിന്റെ ഒരുക്കങ്ങള് നടന്നുകൊണ്ടിരുന്നു,ടാബ്ലോ അവതരിപ്പിക്കാനുള്ള ചര്ച്ചയിലായിരുന്നു ഞങ്ങള്,ഒടുവില് യേശുവിനെ കുരിശില് തറച്ചിട്ടിരിക്കുന്നത് അവതരിപ്പിക്കാന് തീരുമാനിച്ചു,കുറച്ച് നീളവും മുടിയുമുള്ളതുകൊണ്ട് എന്നെതന്നെയാണെല്ലാവരും കുരിശിലേറ്റാന് തീരുമാനിച്ചത്..വലിയൊരു കുരിശുണ്ടാക്കി, കുരിശില് നില്ക്കാന് സ്റ്റേജിന്റെപിന്നിലൂടെ വീതികുറഞ്ഞ ഒരു പലക ആരും കാണാത്തരീതിയില് തള്ളിവെച്ചു,ആ പലകയുടെ ചെറിയൊരു ഭാഗം കുരിശില്നിന്നും അല്പം മുന്നോട്ട് തള്ളിവെച്ചു..അതിന്റെ അറ്റത്തായിരുന്നു എന്റെ നില്പ്..വളരെകുറഞ്ഞഭാഗം മാത്രമേ പുറത്തേക്കുള്ളു,,അതില് ഒരുവിധം ഞാന് നില്പുറപ്പിച്ചു..കര്ട്ടന് പൊങ്ങി..അതേസമയംതന്നെ പിന്നില്നിന്നും ആരൊ പലകവലിച്ചു...യേശുവും കുരിശും ഒരു അലര്ച്ചയോടെ ഓഡിയനസിന്റെ മുന്നിലേക്ക് തലയും കുത്തിവീണു..പ്രതീക്ഷിക്കാത്തവീഴ്ചയായതുകൊണ്ട് ചില്ലറ പരിക്കുപറ്റി...എല്ലാവരുടേയും ആര്പ്പുവിളിയിലും പൊട്ടിച്ചിരിയിലും വേദനസഹിച്ചുകൊണ്ട് അഴിഞ്ഞുവീണ ഉടുതുണിയും പൊക്കിപ്പിടിച്ചുകൊണ്ട് ഞാനോടി...പിന്നീട് ദിവസങ്ങള്ക്കുശേഷം ഞാനറിഞ്ഞു പലകവലിച്ചത് ശങ്കരനാരായണന് ആയിരുന്നെന്ന്..നല്ലൊരു അടിനടക്കുമെന്ന് എല്ലാവരും പ്രതീക്ഷിച്ചു ..പക്ഷേ എനിക്കെന്തോ അതിനു തോന്നിയില്ലാ...<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLXH-D-UDJQIjXftfjD2Z9FBsxtVAWWNqUN9Ip7nm13mkwJ2lWMMhuMviSy11bUnawBWDI9AlKCGRwBV4wdzAqu0QeZbbkoNuI_xQ4BpxEWrIrSLC_wJrNZ7DfoCjmi1ZlOISDN2-3vZBG/s1600/sardar.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="280" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLXH-D-UDJQIjXftfjD2Z9FBsxtVAWWNqUN9Ip7nm13mkwJ2lWMMhuMviSy11bUnawBWDI9AlKCGRwBV4wdzAqu0QeZbbkoNuI_xQ4BpxEWrIrSLC_wJrNZ7DfoCjmi1ZlOISDN2-3vZBG/s320/sardar.jpg" width="320" /></a></div> സേവാമന്ദിരം സ്ക്കൂളിനെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം അന്നെല്ലാം യുവജനോത്സവത്തിലെ ജഡ് ജ് മാര്ക്കൊരു സ്വാര്ത്ഥ താല്പര്യം ഉണ്ടായിരുന്നു..കാരണം അതിനുമുമ്പ് നടന്ന രണ്ട് വര്ഷങ്ങളിലും മലയാളം പാട്ടിന് ഒന്നാം സമ്മാനം കൊടുത്തത് സ്ക്കൂളിലെ ടീച്ചറുടേ ബന്ധുവായ ഒരു പെണ്കുട്ടിക്കായിരുന്നു..ആ കുട്ടിക്ക് അതിനര്ഹതയില്ലെങ്കില് പോലും..എന്റെ അടുത്ത സ്നേഹിതനായ സന്തോഷിന്റെ [ സോളാര് ഇലക്ട്രോണിക്സ് ] പെങ്ങള് മലയാളം പാട്ടിനുണ്ടായിരുന്നു..അവള്ക്കൊരു ഗിഫ്റ്റ് കൊടുക്കാന് ഞങ്ങള് തീരുമാനിച്ചു..രാമനാട്ടുകര ഫേവറൈറ്റ് സ്റ്റൊറില്നിന്നും ഒരു പായ്ക്കറ്റ് ചൊക്ലൈറ്റ് വാങ്ങി--കലയില് മാത്രമല്ല പഠിത്തത്തിലും ശ്രദ്ധിക്കുക-- എന്നെഴുതിയ ഒരു കടലാസ് തുണ്ട് ആ പാക്കറ്റിനുകൂടെവച്ചു..ഗിഫ്റ്റ്പേപ്പറില് പൊതിഞ്ഞ് അവളുടെ പേരെഴുതി ഞാന് തങ്കപ്പേട്ടനെ ഏല്പിച്ചു...അദ്ദേഹമാണ് സമ്മാനങ്ങള് കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നത്...ഞങ്ങള് കരുതിയപോലെ പാട്ടിന് ഒന്നാം സമ്മാനം കിട്ടിയത് ടീച്ചറുടെ ബന്ധുവിനുതന്നെയായിരുന്നു..ഞാന് കൊടുത്ത ഗിഫ്റ്റ് സന്തോഷിന്റെ പെങ്ങള്ക്ക് കൊടുത്തുമില്ലാ..അതിന്റെ കാരണമറിയാന് ഞാനും കൂട്ടുകാരും സ്റ്റേജിന്റെ മുന്നിലേക്ക്ചെന്ന് തങ്കപ്പേട്ടനോട് ചോദിച്ചു...ഹെഡ്മാസ്റ്റര് കൊടുക്കേണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞതുകൊണ്ടാണ് കൊടുക്കാതിരുന്നതെന്ന് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു..എങ്കിലതു തിരിച്ചുതരാന് പറഞ്ഞപ്പോള് അത് ഹെഡ്മാസ്റ്റര് പൊട്ടിച്ചെന്നും എല്ലാവരുംകൂടെ തിന്നു എന്നും ചിരിച്ചുകൊണ്ടദ്ദേഹം പറഞ്ഞു..അതെന്നെ സംബന്ധിച്ച് ഒരു വേദനയായിരുന്നു..എന്റെ ദേഷ്യം എനിക്കടക്കാന് കഴിഞ്ഞില്ലാ..സ്റ്റേജിന്റെ എതിര്വശത്തായ് പരിപാടികള് കണ്ടുകൊണ്ട് ഹെഡ്മാസ്റ്ററും അന്നത്തെ പഞ്ചായത്ത് പ്രസിഡണ്ടും മുഖ്യാഥിതികളും ടീച്ചേഴ്സുമെല്ലാം ഇരുന്നിരുന്നു..ഞാന് നേരെ അങ്ങോട്ടുനടന്നു..അവരുടെ മുന്നില്ചെന്ന് ഞാന് ഹെഡ്മാസ്റ്ററോട് പറഞ്ഞു,”എനിക്കൊരു കാര്യം അറിയാനുണ്ടായിരുന്നു”..അദ്ദേഹം എന്നെയൊന്ന് തുറിച്ചുനോക്കിയിട്ടുപറഞ്ഞു “എന്താണെങ്കിലും പരിപാടി കഴിഞ്ഞിട്ടുപറയാം” എന്ന്..പക്ഷേ എന്റെ ദേഷ്യം എന്നെ വിട്ടുപോയിരുന്നില്ലാ..എനിക്കിപ്പോതന്നെ ചോദിക്കണമെന്നയി ഞാന് ..അപ്പോഴേക്കും സ്റ്റേജിനുമുന്നിലെ കുട്ടികള് എഴുനേറ്റ് നില്ക്കുകയും പരിപാടികള് മുടങ്ങുകയും ചെയ്തിരുന്നു..ഞാന് പിന്മാറില്ലെന്നറിഞ്ഞതുകൊണ്ടാവാം എന്നോട് ഓഫീസിലേക്ക് ചെല്ലാന് പറഞ്ഞു..പക്ഷേ അതിനു ഞാന് തയ്യാറല്ലായിരുന്നു..എനിക്കിവിടുന്ന് ചോദിക്കണമെന്നായി ഞാന്...അപ്പോഴേക്കുംസ്ക്കൂള് മൊത്തത്തില് ഞങ്ങളെ വളഞ്ഞുകഴിഞ്ഞിരുന്നു..’ഞാന് ഗിഫ്റ്റ് കൊടുത്ത മിഠായി ഏട്ടനെടുത്തൂന്നു പറഞ്ഞു അതെനിക്ക് തിരിച്ചുകിട്ടണം”.പക്ഷേ അദ്ദേഹം വളരെ ലാഘവത്തോടെ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു “പേഴ്സണല് ഗിഫ്റ്റുകള് കൊടുക്കേണ്ടെന്നാണ് മാനേജ് മെന്റിന്റെ തീരുമാനം ..അതുകൊണ്ടാണത് കൊടുക്കാതിരുന്നത്,,പിന്നെ തന്റേതാണല്ലോന്ന് കരുതി ഞങ്ങളതങ്ങ് തിന്നു”..എങ്കില് ഈ തീരുമാനം ഗിഫ്റ്റ് വാങ്ങുന്നതിനു മുമ്പ് പറയണമായിരുന്നെന്നും ഗിഫ്റ്റ് തിരിച്ചുതരണമെന്നും അല്ലെങ്കില് ഹെഡ്മാസ്റ്റര് മാപ്പുപറയണമെന്നും ഞാന് ശഠിച്ചു..ഇതോടെ ടീച്ചേഴ്സും കുട്ടികളും രണ്ടു ചേരിയിലായി..ഹെഡ്മാസ്റ്റര് ചെയ്തത് തെറ്റാണെന്ന് ഒരുവിഭാഗവും ഞാനാണ് തെറ്റുകാരനെന്ന് മറുവിഭാഗവും...എങ്കിലും വിദ്യാര്ത്ഥികളില് ഭുരിഭാഗവും എന്റെ പക്ഷത്തുനിന്നതോടെ എല്ലാപരിപാടികളും മുടങ്ങി...ബാക്കികൊടുക്കാനുള്ള സമ്മാനങ്ങള് അടുത്ത അസംബ്ലിയില് കൊടുക്കുമെന്ന് വിളിച്ചുപറഞ്ഞ് പരിപാടികള് പിരിച്ചുവിട്ടു..എന്നാല് ഹെഡ്മാസ്റ്റര് മാപ്പ് പറയുന്നതുവരെ ക്ലാസുകള് നടക്കില്ലെന്ന് ഞങ്ങള് ഉറക്കെ വിളിച്ചുപറഞ്ഞു...വിജയേട്ടനും മുരളിയേട്ടനും മറ്റുചില അദ്ധ്യാപകരും എന്റെ കൂടെനിന്നു...പിന്നീട് രണ്ടുദിവസം കഴിഞ്ഞാണ് സ്ക്കൂള് തുറന്നത്..ക്ലാസ് തുടങ്ങാന് കഴിയില്ലെന്ന് മനസ്സിലാക്കിയ ഹെഡ്മാസ്റ്റര് അസംബ്ലി വിളിച്ചു...എല്ലാകുട്ടികളും കൂട്ടം കൂടി നിന്നു...ഒടുവില് ഓഫീസില്നിന്നും പുറത്തേക്ക് വന്ന ഹെഡ്മാസ്റ്റര് കുട്ടികളോടായി പറഞ്ഞു..”ഞാന് ചെയ്തത് ഒരു മാപ്പുപറയാന് മാത്രമുള്ള തെറ്റാണെന്ന് എനിക്കു തോന്നുന്നില്ലാ..നിങ്ങളെയൊക്കെ ഞാന് കാണുന്നത് എന്റെ കുട്ടികളെപ്പോലെയാണ്..ഈ കാര്യത്തില് ചില അദ്ധ്യാപകര്പോലും എനിക്കെതിരായതില് അതിയായ ദു:ഖമുണ്ട്..എങ്കിലും ഞാന് നിങ്ങളോട് മാപ്പ് ചോദിക്കുന്നു’...ഇത്രയും പറഞ്ഞ് അദ്ദേഹം ഓഫീസിലേക്ക് കയറിപ്പോയി...എല്ലാ കുട്ടികളും ആഘോഷിച്ചെങ്കിലും അദ്ദേഹത്തിന്റെ വാക്കുകള് എന്നെ എവിടെയോ വേദനിപ്പിച്ചു..അന്ന് ക്ലാസില് കയറാന് എനിക്കു തോന്നിയില്ലാ...ഏതോ ഒരു കുറ്റബോധം എന്നെ മാനസികമായി അലട്ടിക്കൊണ്ടിരുന്നു.... ....... വീണ്ടും കാണാം....</div>സര്ദാര്http://www.blogger.com/profile/14768084784433558652noreply@blogger.com19tag:blogger.com,1999:blog-7975165601537120495.post-90515617412692840612011-09-08T11:49:00.000-07:002011-09-24T15:11:52.913-07:00..പൂവിളി..<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifD3qRKRmtrTrZHkgZ98cBC-cu2J1kwgbLN93iRmDhPXhw0x-KaudzegtJLaarWMANPesfuWSef8oZ4sAG3PKynBlzP6wCKJNEoInSKCYCDcgzCteay7V1xA3G2frz85XJjzKLPqgL_7Oe/s1600/onam2.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="203" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifD3qRKRmtrTrZHkgZ98cBC-cu2J1kwgbLN93iRmDhPXhw0x-KaudzegtJLaarWMANPesfuWSef8oZ4sAG3PKynBlzP6wCKJNEoInSKCYCDcgzCteay7V1xA3G2frz85XJjzKLPqgL_7Oe/s320/onam2.gif" width="320" /></a></div><div dir="rtl" style="text-align: right;"><br />
</div><big> ബാല്യകാല സ്മൃതിയുടെ പൂവിളികളു....<br />
യരുന്നൊരെന് ഓര്മ്മതന് ചെപ്പില്..<br />
<br />
കാക്ക പ്പൂവുകളറുത്തൊരെന് ...<br />
ബാല്യം തികട്ടുന്നൊരെന്നോര്മ്മയില്...<br />
</big><br />
<big>പോയ കാല സ്മൃതിതന് നൊമ്പരം...<br />
പേറുന്നു ഇന്നു ഞാന്....<br />
<br />
പൂവിളികളുയരുന്നു അലയൊലിയായ്...<br />
നിറയുന്നു പൂ കൊട്ടകളെങ്ങും...<br />
<br />
കളം വരച്ചെഴുതുമീ ചിത്രങ്ങളെങ്ങും...<br />
നിഴലിച്ചു നില്ക്കുമെന് മുറ്റം...<br />
<br />
കസവിന്റെ പട്ടില് തിളങ്ങുമീ...<br />
വാവ തന് ചുണ്ടിലെ ചിരിയും..<br />
<br />
അമ്മതന് കയ്യിലെ പായസ ച്ചോറിന്റെ ...<br />
രുചിയും ഇന്നും മറന്നില്ല ഞാന്...<br />
<br />
തലമുറകള് മാറി മറയുന്നു വെങ്കിലും...<br />
മായില്ല.....മാവേലി തന് ഊഴം....<br />
<br />
വിളമ്പിവെച്ചൊരാ സദ്യതന് നടുവിലായ്...<br />
ഇന്നും മായാതിരിക്കുന്നൊരെന് സ്വപ്നം....</big></div>സര്ദാര്http://www.blogger.com/profile/14768084784433558652noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-7975165601537120495.post-13329915809869771832011-08-21T10:17:00.000-07:002011-08-22T13:03:56.153-07:00മണവാട്ടി<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0-V0F8ARpMmL1YNvPBa8U7V32WxyIWdOR6dfV0YDsYZYazivy6_DedmUWMBpgzdOwNWEZd40XqjPjjmBE8u-GX6ai9M_9uqiNvYQx_6aGrS3oMXIw0t6l3KVD3wQYf8vFLNRq3pxLKwSj/s1600/275313758_49323b57bf_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0-V0F8ARpMmL1YNvPBa8U7V32WxyIWdOR6dfV0YDsYZYazivy6_DedmUWMBpgzdOwNWEZd40XqjPjjmBE8u-GX6ai9M_9uqiNvYQx_6aGrS3oMXIw0t6l3KVD3wQYf8vFLNRq3pxLKwSj/s200/275313758_49323b57bf_o.jpg" width="132" /></a></div><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">ജപമാലകള് വീണുടഞ്ഞു...</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">ഈ... കാല് വരിക്കുന്നിലെന്...</span><br />
<big><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"> പ്രണയ തമ്പുരുപോലെ......<br />
<br />
പൊട്ടിത്തകര്ന്നൊരെന് </span></big><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">മോഹചഷകമീ...</span><br />
<big><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"> നീര്മണിത്തുള്ളികളായ്....<br />
</span></big><big><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"> കണ് തടങ്ങളില് ഉറ്റിവീഴവേ...<br />
<br />
</span></big><br />
<big><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">അരമനതന് തഴുതിട്ട വാതിലിന്...<br />
പിന് വിരി ആടിയുലയുന്നു.....<br />
ആര്ത്തനാദം ഒളിച്ചതെവിടെയോ....<br />
<br />
കരഞ്ഞു... പിന്നെയെന്...<br />
ഗദ് ഗദം മനസ്സിന്റെ കോണില്...<br />
അലയൊലിയായ് മരിച്ചു വീണു...<br />
<br />
</span></big><br />
<big><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">പാപത്തിന് കുരിശു പേറുമീ...<br />
വരച്ചുവെച്ചൊരാ ഛായാ ചിത്രം...<br />
പിടഞ്ഞുവോ... വീണ്ടുമൊരു...<br />
<br />
യൂദാസിന് കനല് മിഴികളില്...<br />
പ്രാണന് പിടഞ്ഞുതീര്ന്നൊരാ മണവാട്ടി...<br />
ചിരിക്കുന്നുവോ... അതോ കരയുന്നുവോ... </span></big></div>സര്ദാര്http://www.blogger.com/profile/14768084784433558652noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-7975165601537120495.post-57803167479073021752011-07-26T11:47:00.000-07:002011-07-26T11:47:47.647-07:00....അവള്.....<big>പ്രിയതേ നിനക്കെന്റെ നൊമ്പരപ്പൂക്കളാല് ചുടുചുംബനം നല്കട്ടേ....അറിയാ നിമിഷത്തിന്റെ ഏതോ ഒരു സന്ധ്യയില് കവിതപോലെ എന്നിലേക്കു വന്നവളാണല്ലോ നീ....സന്തോഷത്തിന്റെ നറുമലര് നല്കി ഇത്രവേഗം നീ കടന്നുപോയതെന്തേ...ഹൃദയാന്തകാരത്തിന്റെ മൂകതയില് എന്നെ നീ തനിച്ചാക്കിയതെന്തേ....വിങ്ങിപ്പൊട്ടുന്ന എന്റെ മനസ്സിന്റെ ജല്പനം നീ കേള്ക്കുന്നുവോ പ്രിയേ......വയ്യ.....കണ്ണുനീര് മുത്തുക്കളില് ഞാന് താഴ്ന്നുപോവുന്നു....എന്റെ മോഹ ചഷകമെവിടെയോ പൊട്ടിത്തകരുന്ന ശബ്ദം ഞാന് കേള്ക്കുന്നു.....പേടിയാവുന്നു...ഏതുകയത്തിലാണ് ഞാന് മുങ്ങിത്താഴുന്നത്.......എന്റെ സ്നേഹത്തിന്റെ പാനപാത്രമെവിടെ....എനിക്കു ദാഹിക്കുന്നു....എല്ലാം നീയെനിക്കു നഷ്ടപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നു....വയ്യാ...എന്റെ ഉള്ക്കാമ്പുകള് ചുട്ടുപൊള്ളുന്നു....എവിടെയെന്റെ പൊയ്പോയ കാലത്തിന്റെ മധുര സ്വപ്നങ്ങള്....അവയും മരിച്ചിരിക്കുന്നുവോ.....എന്റെ കണ്ണുകളില് ഇരുട്ടുകയറുന്നു....ഒന്നുമെനിക്കു കാണാന് വയ്യാ....ഈ ലോകം മുഴുവന് കറുപ്പിന്റേതായിരിക്കുന്നു.....ആരാണ് ആര്ത്തു ചിരിക്കുന്നത്...എന്റെ നഷ്ടപ്പെടുന്ന യൌവ്വനമോ...ഓ....എനിക്കു കാണണ്ടാ....എന്റെ രക്തം മുഴുവന് വാര്ന്നുപോവുന്നുവോ....ഹൃദയത്തിന്റെ മുറിവില് നീ എന്നാണിനിയൊന്ന് തലോടുക....ഇല്ല ...അതിനി ഒരിക്കലുമുണ്ടാവില്ലാ....എനിക്കൊന്ന് പൊട്ടിക്കരയാന് പോലും കഴിയുന്നില്ലല്ലോ....മനസ്സേ നീ ഇനിയും ശാന്തമാവത്തതെന്തേ......സര്ദാര്http://www.blogger.com/profile/14768084784433558652noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-7975165601537120495.post-53272046910610897542011-07-04T06:35:00.000-07:002011-07-04T06:35:48.792-07:00എന്റെ ഇന്നലകള്....ഭാഗം ..പന്ത്രണ്ട്......വികൃതിത്തരങ്ങള്...<big> ക്രിസ്തുമസ്സ് വെക്കേഷന് സ്കൂളില്നിന്നും എസ്കര്ഷന് പോവാന് തീരുമാനിച്ചു..ഞാനും വിജയനും വിശ്വനും പേരുകൊടുത്തു...എല്ലാവരും തലേദിവസം രാത്രി സ്ക്കൂളില് തങ്ങാനും പുലര്ച്ചെ സ്കൂളില്നിന്നും തിരിക്കാനും തീരുമാനിച്ചു...വൈകുന്നേരം അഞ്ച് മണി ആയപ്പോഴേക്കും എല്ലാവരും എത്തിച്ചേര്ന്നിരുന്നു...ആണ്കുട്ടികളും പെണ്കുട്ടികളും ഗ്രൌണ്ടിന്നപ്പുറവും ഇപ്പുറവുമുള്ള ക്ലാസുകളായിരുന്നു രാത്രി ഉറങ്ങാന് വേണ്ടി തിരഞ്ഞെടുത്തത്..രാത്രിയില് എന്തെങ്കിലും വേല ഒപ്പിക്കണമല്ലോ എന്ന് കരുതി നടക്കുമ്പോഴാണ് ജമീല മുന്നില് വന്നു ചാടുന്നത്...അവളോട് ഞാന് പറഞ്ഞു “എല്ലാവരും ഉറങ്ങിക്കഴിഞ്ഞാ നീ ക്ലാസിന്റെ ബാക്കിലെ ജനവാതില് തുറന്നിടണം, ഞാന് വരും..നമുക്ക് സംസാരിച്ചിരിക്കാം “, ആദ്യം പേടിയാണെന്ന് പറഞ്ഞെങ്കിലും പിന്നെ അവളതിനു സമ്മതിച്ചു..വിജയനോടും വിശ്വനൊടും ഞാന് പറഞ്ഞു “ അവളവിടെ ജനവാതിലും തുറന്നിരിക്കട്ടേ..നമുക്ക് സുഖമായി ഉറങ്ങാം “...പക്ഷേ അതിനവര് സമ്മതിച്ചില്ലാ..അങ്ങിനെ ചെയ്യാന് പാടില്ലാ..എന്തുവന്നാലും പോവണമെന്നവര് പറഞ്ഞു...അവരും കൂടെ വരാമെന്നേറ്റു...രാത്രി ഏകദേശം പന്ത്രണ്ട് മണിയെങ്കിലും കഴിഞ്ഞുകാണും, കൂടെ കിടക്കുന്നവരൊക്കെ ഉറങ്ങീയെന്ന് ഉറപ്പുവരുത്തി ഞങ്ങളെഴുന്നേറ്റ് പതുക്കെ പുറത്തുകടന്നു...ജമീല കിടക്കുന്നിടത്തെത്താന് രണ്ടുവഴികളേയുള്ളു...ഒന്ന് ഗ്രൌണ്ട് ക്രോസ് ചെയ്തുപോണം..അതത്ര സുഖമുള്ള കാര്യമല്ലാ..കാരണം ഞങ്ങളെപ്പോലെ വല്ലവരും ഉണര്ന്നിരിക്കുന്നെങ്കില് അവര് ഞങ്ങളെകാണുമന്നും പിടിക്കപ്പെടുമെന്നും ഉറപ്പ്...പിന്നെയുള്ളത് ടീച്ചേഴ്സ് റൂമിനു പിന്നിലൂടെ കിണറും ചുറ്റിവരണം..ആ വഴി ഞങ്ങള് തിരഞ്ഞെടുത്തു..ടീച്ചേഴ്സ് റൂമിന് ഞങ്ങളെക്കാളും ഉയരമുള്ള ഭിത്തിയാണ്..അരച്ചുമരില്നിന്നും മുകളിലോട്ട് ഗ്രിത്സ് വച്ചുപിടിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്...ഞങ്ങള് വളരെ പതുക്കെ ശബ്ദമുണ്ടാക്കാതെ ടീച്ചേഴ്സ് റൂമിനടുത്തെത്തിയപ്പോള് അതിനുള്ളില് നിന്നും ഒരു നേരിയ ശബ്ദം ഞങ്ങളെ പിടിച്ചുനിര്ത്തി..വിശ്വന് എന്റെ കയ്യില് പിടിച്ചുവലിച്ചെങ്കിലും ഞാന് അനങ്ങിയില്ലാ...ആ ശബ്ദം എന്താണെന്നറിയാതെ അവിടെനിന്നും പോവാന് എനിക്കു തോന്നിയില്ലാ...വിജയനോട് ഞാന് ശബ്ദമില്ലാത്ത ഭാഷയില് അല്പം കുനിഞ്ഞുനിന്ന് എന്നെ ഉയര്ത്താന് പറഞ്ഞു..അല്പം ഉയരാതെ അതിനുള്ളിലേക്ക് കാണില്ലായിരുന്നു...ഗ്രിത്സില് പിടിച്ച് പതുക്കെ ഉയര്ന്ന ഞാന് ഒരു നിമിഷം മിഴിച്ചു നിന്നുപോയി..<br />
;നിലാവില്ലാത്ത ആ രാത്രിയില് ഒളിഞ്ഞുനോക്കുന്ന അമ്പിളിമാമന്റെ മേഘം മറക്കാത്ത ഏതോ ഒരു കണിക എന്റെ കണ്ണിലൂടെ നഗ്നമായിക്കിടക്കുന്ന രണ്ടുശരീരങ്ങളിലേക്കരിച്ചെത്തിയപ്പോള് എന്റെ വിരലുകള് ഗ്രിത്സില്നിന്നും പിടിവിട്ടുപോയി....അതോടെ വിജയന്റെ ശരീരത്തിന് എന്നെ താങ്ങാനുള്ള കണ്ട്രോള് നഷ്ടപ്പെട്ടു,ഗ്രിത്സിലൂടെ എന്റെ വിരലുകള് ശബ്ദമുണ്ടാക്കിക്കൊണ്ട് ഞാനും വിജയനും താഴേക്കുവീണു..ആ വീഴ്ചയില് ഞാന് കണ്ടിരുന്നു..വസ്ത്രങ്ങളില്ലാത്ത രണ്ടു ശരീരങ്ങള് ഭീതിയൊടെ ചാടിയെഴുനേല്ക്കുന്ന രംഗം...തോമസൂട്ടീ വിട്ടോടാ എന്നുപറയുന്നതിനുപകരം വിജയാ ഓടിക്കോ എന്നും പറഞ്ഞ് ഞാന് തിരിഞ്ഞൊടി...കൂടെ വിശ്വനും വിജയനും...ഓടിക്കയറിയ ക്ലാസ് റൂമില് കിടന്നുറങ്ങുന്ന ആരുടൊക്കെ ശരീരത്തിലൂടെയാണ് ഞങ്ങള് ചവിട്ടിക്കയറിയതെന്നറിയില്ല,,,ആരുടൊക്കെയോ ശബ്ദങ്ങള് ഞങ്ങള് കേട്ടിരുന്നു...ക്ലാസിന്റെ ഒരു മൂലയില് വിരിച്ചിട്ട ബെഡ് ഷീറ്റിലേക്ക് ഞങ്ങള് മൂന്നുപേരും വീണു...പേടിയാണൊ അതോ ഒരിക്കലും കണ്ടിട്ടില്ലാത്തത് കണ്ടതിലുള്ള അത്ഭുതമാണോ ..ഞാന് വല്ലാത്തൊരു അവസ്ഥയിലായിരുന്നു...<br />
<br />
പുലര്ച്ചെ അഞ്ചുമണിക്ക് ബെല്ലടികേട്ടാണ് ഞങ്ങളുണര്ന്നത്..രാത്രിയിലെ വീഴ്ചകൊണ്ടാവാം ശരീരം മുഴുവന് വേദനിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു..പലരുടേയും സംസാരവിഷയം രാത്രിയില് വന്ന കള്ളനെകുറിച്ചായിരുന്നു...എല്ലാവരും സ്വന്തം ബാഗുകള് തുറന്നുനോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു...ഞങ്ങള് മൂന്നുപേരും ഒന്നും അറിയാത്തവരെപ്പോലെ തോര്ത്തുമെടുത്ത് സ്കൂളിന്റെ തൊട്ടടുത്തുള്ള കുളത്തിലേക്ക് നടന്നു..നല്ല ഇരുട്ടുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും ആ കുളവും പടവുകളും ഞങ്ങള്ക്ക് പരിചിതമായിരുന്നതുകൊണ്ട് പേടിതോന്നിയില്ലാ...രാത്രിയില് ഞാനെന്താണ് കണ്ടതെന്ന് വിജയനും വിശ്വനും ചോദിച്ചുകൊണ്ടേയിരുന്നു..എങ്ങിനെ പറയും..ഞാന് കണ്ടത് ഒരു കേളീരംഗമായിരുന്നെന്ന്..അവിടെ രണ്ടുപേര് ഉറങ്ങുന്നതുകണ്ടുവെന്ന് ഞാനവരോട് പറഞ്ഞു..പൂര്ണ്ണമായും അവരത് വിശ്വസിച്ചിരുന്നില്ലാ...<br />
എല്ലാവരും യാത്രക്കുള്ള ഒരുക്കത്തോടെ ഗ്രൌണ്ടിലേക്കുവന്നപ്പോള് എന്നെ പേടിപ്പെടുത്തുന്ന നോട്ടവുമായി ജമീല മുന്നില്തന്നെയുണ്ടായിരുന്നു..വിജയന്റേയും വിശ്വന്റേയും അവളെനോക്കിയുള്ളചിരി അവളെ കൂടുതല് ദേഷ്യപ്പെടുത്തുന്നതായി എനിക്കുതോന്നി...പാവം ഉറങ്ങാതെ എന്നെയും കാത്തിരുന്നിട്ടുണ്ടാവും..യാത്രയിലുടനീളം ഞാനവളെ ഒഴിവാക്കാന് ശ്രമിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു..എങ്കിലും ഒരു ദുര്ഭൂതംകണക്കേ അവളെന്നെ പിന്തുടരുന്നുണ്ടായിരുന്നു...ഇതിലുംവലിയ പ്രശ്നമായിരുന്നു കൂടെയുള്ള ടീച്ചറും മാഷും...അവര്ക്കെന്നൊടെന്തല്ലാമോ പറയാനും ചോദിക്കാനുമുണ്ടെന്ന് എനിക്കുതോന്നി..ഇന്നലെ രാത്രിയില്നടന്ന സംഭവം അവരെവല്ലാണ്ട് അലട്ടുന്നുണ്ടായിരുന്നു...എന്റെ ശബ്ദം അവര് തിരിച്ചറിഞ്ഞിട്ടുണ്ടാവും..എങ്കിലും ഒന്നുമറിയാത്തവനെപ്പോലെ ഞാനവരുടെ മുന്നിലൂടെ നടന്നു....<br />
<br />
ക്രിസ്തുമസ്സ് വെക്കേഷന് കഴിഞ്ഞ് ക്ലാസ് തുടങ്ങി രണ്ടാമത്തെദിവസം..ഓഫീസിനുമുന്നിലെ ബദാം മരത്തിന്റെ ചുവട്ടിലേക്കുമാറ്റിനിറുത്തി ടീച്ചര് എന്നോടുചോദിച്ചു..നീ എന്തിനായിരുന്നു അന്ന് രാത്രി അവിടെവന്നത്..നിന്റെകൂടെ ആരെല്ലാമുണ്ടായിരുന്നു..ഒന്നുമറിയാത്തവനെപ്പോലെ ഞാന് ടീച്ചറെനോക്കി..എങ്കിലും ടീച്ചര് പറഞ്ഞു..നീ കളവുപറയാന് ശ്രമിക്കണ്ടാ..നിന്റെ ശബ്ദം ഞാന് കേട്ടതാണ്..നിനക്കറിയാലോ ഞാനും മാഷും അങ്ങിനെയാണെന്ന്..നീ ഇതാരോടെങ്കിലും പറഞ്ഞോ..നിന്റെ കൂടെയുള്ളവര് അറിയുമോ..അങ്ങിനെ ഒരുപാട് ചോദ്യങ്ങള്..എല്ലാത്തിനും ഇല്ലായെന്ന തലയാട്ടല്മാത്രം ഞാന് നടത്തി...ആരോടും ഒന്നും പറയരുതെന്നും പറഞ്ഞ് എന്റെ തലയില് തലോടികൊണ്ട് ടീച്ചര് ഓഫീസിലേക്കുകയറിപ്പോയി....” ആ തലോടലില് ഒരു സ്നേഹത്തിന്റെ കുളിര് എന്റെ ശരീരത്തിലൂടെ ഒഴുകിയിറങ്ങി...അതില് ഒരു വാത്സല്ല്യമുണ്ടായിരുന്നു “...ദിവസങ്ങള്ക്കുശേഷം പ്യൂണ് കോരുവേട്ടന് എന്നോടുവന്നുപറഞ്ഞു “ നീ ഊണുകഴിക്കാന് പോവുമ്പോ ചേച്ചിയെ [ഞങ്ങളുടെ സ്കൂളില് ഏട്ടന് ചേച്ചിയെന്നാണ് ടീച്ചേഴ്സിനെ വിളിക്കാറ് ] കാണാന് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട് “...എന്തോ മനസ്സിലൊരു പേടി കടന്നുകൂടിയിരുന്നു..എന്തിനാവും.. അന്നത്തെവല്ല പ്രശ്നവുമാവുമോ..അല്പം പേടിയൊടെയാഞാന് ടീച്ചേഴ്സ് റൂമിലേക്ക് കയറിയത്..ഇരിക്കന് പറഞ്ഞശേഷം ഒരു അടപ്പുള്ളപാത്രം എന്റെ മുന്നിലേക്ക് നീക്കിവച്ചിട്ട്പറഞ്ഞു..”ഇതു നിനക്കുള്ള ഊണാണ്, ഇവിടിരുന്ന് കഴിച്ചോളൂ “..വേണ്ടെന്ന്പറഞ്ഞെങ്കിലും നിര്ബന്ധിച്ചിരുത്തി എന്നെകൊണ്ടത് കഴിപ്പിച്ചു..കൂടെ ചേച്ചിയും കഴിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു..” എന്റെ കണ്ണുകളില് പൊടിഞ്ഞിറങ്ങിയ നീര്കണങ്ങളെ നിയന്ത്രിക്കാന് എനിക്കു കഴിഞ്ഞില്ലാ’ അതുകണ്ടിട്ടും കണ്ടില്ലെന്നുനടിച്ചുകൊണ്ട് എന്നോടുചോദിച്ചു..” നീ എന്തിനാ എന്നും ഉച്ചക്ക് വീട്ടിലേക്കുപോവുന്നത്..നിന്റെവീട്ടില് ഒന്നുമുണ്ടാവില്ലെന്ന് എനിക്കറിയാം “..സത്യങ്ങളെല്ലാം ചേച്ചി മനസ്സിലാക്കിയിട്ടുണ്ടെന്ന് എനിക്കുതോന്നി..കളവുപറയാന് എനിക്കുകഴിഞ്ഞില്ലാ...ഞാന് പറഞ്ഞു..” ശരിയാണ് ചേച്ചി..എന്റെവീട്ടില് ഉച്ചക്കൊന്നും ഉണ്ടാവാറില്ലാ..എല്ലാകുട്ടികളും പോവുമ്പോ ഞാന് മാത്രം ഇവിടിരുന്നാല് അതിന്റെകാരണം പലര്ക്കും അറിയേണ്ടിവരും..അതുകൊണ്ട് എല്ലാവരുടേയുംകൂടെ ഞാനും പൊവുന്നു..വീട്ടില്ചെന്ന് കുറച്ച് വെള്ളവുംകുടിച്ച് എല്ലാവരെപ്പോലെ ഞാനും തിരിച്ചുവരുന്നു..ചേച്ചിയെല്ലാം അന്വേഷിച്ചറിഞ്ഞല്ലേ “..പിന്നീട് ഭക്ഷണം കഴിച്ചുകഴിയുന്നതുവരെ ആരും ഒന്നും പറഞ്ഞില്ലാ..കൈകഴുകി പോരാന്നേരം ചേച്ചി എന്നോടുപറഞ്ഞു..”നാളെമുതല് ഉച്ചക്ക് നീ ഇവിടുത്തെ ഹോട്ടലീന്ന് കഴിച്ചാല്മതി,,ഞാനവിടെ പണം കൊടുത്തോളാം “...ചേച്ചിയുടെ മുഖത്തേക്കുനോക്കി ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ഞാന് പറഞ്ഞു..” വേണ്ട ചേച്ചി,,എനിക്കത് ചേച്ചിയേക്കാള് വലിയൊരു ബാദ്ധ്യതയായിത്തീരും,,കാരണം ഇനി എനിക്കിവിടെ ഒരുവര്ഷമേയുള്ളൂ,,ഈയൊരുവര്ഷം ചേച്ചി എനിക്കു ഭക്ഷണംതരും,,അതുകഴിഞ്ഞാല് ഉച്ചസമയത്ത് എനിക്കു വിശക്കുമ്പൊള് ഞാന് തെരുവിലിറങ്ങി കൈ നീട്ടണ്ടേ,,വിശപ്പ് എന്നെ സംബന്ധിച്ച് ഒരു ശീലമായ കാര്യമാണ്,,അതങ്ങിനെത്തന്നെ നിന്നോട്ടേ “...കുറച്ചുസമയം എന്റെ ചുമലില് പിടിച്ചുനിന്നിട്ട് എന്നോടുപറഞ്ഞു,” ഞാന് നിര്ബന്ധിക്കില്ലാ,,നിന്നെഞാന് മനസ്സിലാക്കിയിരിക്കുന്നു,,എങ്കിലും ഒരുകാര്യം സ്കൂള് ഒഴിവുള്ള ദിവസങ്ങളില് നീ എന്റെ വീട്ടില് വരണം,,അത് നിന്റെ വീടുകൂടിയാണെന്ന് കരുതുക “<br />
<br />
പിന്നീട് പലപ്പൊഴും ഞാനാവീട്ടില് പൊവുമായിരുന്നു..നോക്കെത്താദൂരത്തോളം പരന്നുകിടക്കുന്നസ്ഥലത്ത് വലിയൊരുവീട്..ചേച്ചിയും ചേച്ചിക്കൊരു ചേച്ചിയും [അവരും ടീച്ചറാണ് ] അമ്മയും മാത്രം..”സ്നേഹവാത്സല്ല്യങ്ങളുടെ നിറകുടമായിരുന്നു ഇവര് മൂന്നുപേരും...ചേച്ചിയുടെകൂടെ ആതൊടിയിലൂടെ വെറുതേനടക്കുമ്പോള് എനിക്കു തോന്നുമായിരുന്നു...”“ സത്യത്തില് ഞാനും ഒന്നുമില്ലാത്ത ഒരു ഭാഗ്യവാന് തന്നെയല്ലേയെന്ന് “”<br />
<br />
<<<< ഇതുവഴി ഇനിയും വരാം >>>>>സര്ദാര്http://www.blogger.com/profile/14768084784433558652noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7975165601537120495.post-58250877481028499282011-06-18T08:38:00.000-07:002011-06-18T08:38:31.740-07:00അവന്<big><br />
[പതിമൂന്നു വയസ്സുകാരന് നാലുവയസ്സുകാരിയെ പീഡിപ്പിച്ചു കൊന്നു...ഈ പ്രായത്തില് അതിനു കഴിയുമോ...അല്ഭുതവും പേടിയും തോന്നുന്നു....സാക്ഷരകേരളം എങ്ങോട്ട് ]<br />
<br />
<br />
<br />
ഇളം പൈതലറിഞ്ഞില്ലാ....<br />
<br />
കൊടും പാപക്കറയുടെ അന്ത്യം...<br />
<br />
തന് മൃത്യുവിന്റെ രോദനം...<br />
<br />
കേട്ടില്ലാ ആ കുരുന്നപ്പഴും.....<br />
<br />
<br />
<br />
കാമവെറിയനല്ലിവന്....പിന്നെയും...<br />
<br />
ചെയ്തികള് നൊമ്പരമൂട്ടുന്നു എന്നില്...<br />
<br />
ആരാണ് തെറ്റുകാര്.....ഈ<br />
<br />
കൊടും പാപം ചെയ്തവനോ...അതോ<br />
<br />
സമൂഹമോ...അവന്റെ പിതാക്കളോ...<br />
<br />
<br />
<br />
വിഷം ചീറ്റുന്ന ചാനലുകളും....<br />
<br />
ബ്ലൂ ടൂത്തിലെ നഗ്നതയും കണ്ടിരിക്കാം....<br />
<br />
കുടിലിലൊരുവേള ഉറക്കച്ചടവിലവന്...<br />
<br />
കണ്ടിരിക്കാം ഏതോ ഒരുവന്റെ കേളിയും...<br />
<br />
<br />
<br />
ആരാണു തെറ്റുകാര്....<br />
<br />
നാമെന്ന സമൂഹമോ....അതോ<br />
<br />
ജന്മം കൊടുത്ത ബന്ധങ്ങളോ....അറിയില്ലയീ<br />
<br />
പാപം ഏതു പാപനാശിനിയില് ഒഴുക്കുമെന്ന്.....<br />
<br />
<br />
<br />
മരിക്കുന്നു മനസ്സുകള്....തേങ്ങുന്നു<br />
<br />
മകളേ നിനക്കുവേണ്ടി...<br />
<br />
ഒഴുക്കാം രണ്ടിറ്റുകണ്ണുനീര്...<br />
<br />
പിടഞ്ഞുതീര്ന്ന നിന്റെ പിഞ്ചു ജീവനുവേണ്ടി.....<br />
<br />
സര്ദാര്സര്ദാര്http://www.blogger.com/profile/14768084784433558652noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7975165601537120495.post-81833352552633372922011-06-06T12:11:00.000-07:002011-06-06T12:12:07.048-07:00വേര്പിരിയല് ...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><span style="font-size: large;">എന്റെ ഇന്നലെകള്... ഭാഗം പതിനൊന്ന്..</span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiETjlxwr3KrldCHIhGS59Zg3v2CTTsy-A3mjrafNqBE5402UJNmAg_mPrYLa5ChZEMqVBqxfoKhGb7ztBLdfOZaZPq2s7aaJEjDGSGmDFa_y4l0ghn-zNGO80df6zS2PM2CBFsfiso5vM/s1600/%25E0%25B4%25AE%25E0%25B5%2581%25E0%25B4%2596%25E0%25B5%258D%25E0%25B4%25A4%25E0%25B5%258D%25E0%25B4%25A4%25E0%25B4%25BE%25E0%25B4%25B0%25E0%25B5%258D%25E2%2580%258D.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiETjlxwr3KrldCHIhGS59Zg3v2CTTsy-A3mjrafNqBE5402UJNmAg_mPrYLa5ChZEMqVBqxfoKhGb7ztBLdfOZaZPq2s7aaJEjDGSGmDFa_y4l0ghn-zNGO80df6zS2PM2CBFsfiso5vM/s320/%25E0%25B4%25AE%25E0%25B5%2581%25E0%25B4%2596%25E0%25B5%258D%25E0%25B4%25A4%25E0%25B5%258D%25E0%25B4%25A4%25E0%25B4%25BE%25E0%25B4%25B0%25E0%25B5%258D%25E2%2580%258D.JPG" width="320" /></a></span></div><span style="font-size: large;"> ഒമ്പതാം ക്ലാസിന്റെ തുടക്കം സേവാമന്ദിരത്തെ ഞെട്ടിച്ചുകൊണ്ടായിരുന്നു ഞങ്ങള് ആരംഭം കുറിച്ചത്...അതുവരെ രാഷ്ട്ര്രീയമോ സ്റ്റുഡന്റ് സംഘടനകളോ കയറിയിറങ്ങാത്ത സ്കൂളില് അന്നാദ്യമായി ഞങ്ങള് കെ.എസ്.യു. വിന്റെ കൊടി ഉയര്ത്തി..അത് ഇന്ദിരാഗാന്ധിയെ ശത്രുവിനെപ്പോലെ കണ്ടിരുന്ന ഞങ്ങളുടെ ഹെഡ്മാസ്റ്റര് രാധാകൃഷ്ണമേനോനെ സംബന്ധിച്ച് ഒരിക്കലും അംഗീകരിക്കാന് പറ്റാത്തതായിരുന്നു...കാരണം രാധേട്ടന് സര്വ്വോദയ സംഘത്തിന്റെ ഇന്ത്യയിലെ അറിയപ്പെടുന്ന ഒരു നേതാവായിരുന്നു...ഇന്ദിരാജിയും രാധേട്ടനും ഒന്നിച്ചു പഠിച്ചവരായിരുന്നിട്ടുപോലും അടിയന്തിരാവസ്ഥക്കാലത്ത് ഇന്ദിരാജി രാധേട്ടനെ അറസ്റ്റ്ചെയ്ത് ജയിലിലടച്ചിരുന്നു...ഞങ്ങളെ ഓഫീസിലേക്ക് വിളിച്ച് ഉയര്ത്തിയ കൊടി അഴിച്ചില്ലെങ്കില് ടി.സി.തന്നു വിടുമെന്ന് പറഞ്ഞു....പിന്നീട് കോണ്ഗ്രസ്സിന്റെ കുറേ കുറ്റങ്ങളും..അതേസമയം പുറത്ത് എസ്.ഫ്.ഐ യുടെ കൊടി ഉയരുന്നുണ്ടായിരുന്നു...കുറച്ചുദിവസങ്ങള് ഇതൊരു വലിയപ്രശ്നമായിതന്നെ തുടര്ന്നുകൊണ്ടിരുന്നു...ഒടുവില് കൊടികള് അങ്ങിനെ നിറുത്താനും രാഷ്ട്ര്രീയ പ്രശ്നങ്ങള് സ്കൂള് കോമ്പൌണ്ടിലേക്ക് കടത്തരുതെന്ന വാണിംഗും തന്ന് ഞങ്ങളെ വിട്ടു....എങ്കിലും അധികം താമസിയാതെ മറ്റൊരു സമരത്തിന് ഞങ്ങള് കോപ്പുകൂട്ടുകയായിരുന്നു...ഈ സമരം രാഷ്ട്ര്രീയമായിരുന്നില്ലാ...ആദ്യം ഞാനെഴുതിയിരുന്നല്ലോ എല്ലാ വെള്ളിയാഴ്ചകളിലും ജുമുഅക്ക് പോവാന് ഒരു പിരീഡ് നേരത്തെ ഞങ്ങളിറങ്ങുന്നതുകൊണ്ട് ഒരുവിഷയം ഞങ്ങള്ക്ക് അഥവാ മുസ്ലീംകുട്ടികള്ക്ക് നഷ്ടമായിരുന്നു..ഈ കാര്യം ഹെഡ്മാസ്റ്ററുമായി സംസാരിച്ചിരുന്നെങ്കിലും ഒരു തീരുമാനവും വന്നിരുന്നില്ലാ...ഒടുവില് ഞങ്ങള് സമരം ചെയ്യാന് തീരുമാനിച്ചു...സ്കൂളിന്റെ ചരിത്രത്തില് ആദ്യമായി മൂന്നുദിവസം നീണ്ടുനിന്ന സമരം...ക്ലാസുകള് മുടങ്ങി..<a name='more'></a>ഒടുവില് മാനേജുമെന്റിന് ഞങ്ങളുമായി സംസാരിക്കേണ്ടിവന്നു...അങ്ങിനെ വെള്ളിയാഴ്ചകളില് നേരത്തെ ക്ലാസ് തുടങ്ങാനും ഉച്ചക്ക് ഒരു പിരീഡ് നേരത്തെ വിടാനും തീരുമാനിച്ചു..ആയിടക്കാണ് ഞാന് വിജയനേയും വിശ്വനേയും പരിചയപ്പെടുന്നത്...അവരിലൂടെഞാന് സ്കൂളിന്റെ ഖോ-ഖോ ടീമിലെത്തിപ്പെട്ടു..ഇതിനിടയില് സ്കൂള് മാഗസിനിലേക്ക് ഞാനൊരു കഥയെഴുതി..അമ്മ..എന്നപേരില്..അതിനെനിക്കു നല്ല കഥക്കുള്ള സമ്മാനം കിട്ടിയതോടെ ഞാനൊന്ന് പൊങ്ങി... <br />
<br />
ദിവസങ്ങള് ആഘോഷമായിതന്നെപോയികൊണ്ടിരുന്നു...പക്ഷേ ഒരുദിവസം ഞാനും ആനന്ദും സ്കൂള് വിട്ട് പോയികൊണ്ടിരുന്നപ്പോള് ശങ്കറും കൂട്ടരും പ്രശ്നമുണ്ടാക്കാനായി മുന്നിലേക്കുവന്നു...മഴപെയ്തു വയലിലെല്ലാം വെള്ളം നിന്നിരുന്നു...സംസാരം ഒടുവില് തല്ലിലേക്ക് വഴിവെച്ചു...എല്ലാവരും നോക്കിനില്ക്കേ ചളിയില് കിടന്ന് ഞങ്ങളുരുണ്ടു...തല്ലിപ്പിരിഞ്ഞെങ്കിലും അതൊരുവലിയ പ്രശ്നമായി മാറുകയായിരുന്നു...സ്കൂളില്നിന്നും രണ്ടുപേരെയും രണ്ടുദിവസത്തേക്ക് ഡിസ്മിസ് ചെയ്തു...അതോടെ ഞാനും ശങ്കറും കൂടുതല് ശത്രുക്കളായിമാറി...[സ്കൂള് ജീവിതം കഴിഞ്ഞ് കുറേവര്ഷങ്ങള് കഴിഞ്ഞിട്ടും ഞങ്ങള് തമ്മില് കണ്ടാല് മിണ്ടാറില്ലായിരുന്നു] ഈ വിവരങ്ങളെല്ലാം എങ്ങീനെയോ ആനന്ദിന്റെ വീട്ടിലറിഞ്ഞു...വീട്ടില്നിന്നും അവള്ക്ക് വിലക്കുകള് വന്നു...യാത്രകള് രണ്ടുവഴിക്കുപിരിഞ്ഞു....<br />
“ ഒടുവില് എഴുതിനിര്ത്താത്ത ഒരു കടലാസുകഷണം എന്റെ പുസ്തകത്തില് വെച്ചേച്ച് മുഖം തിരിച്ചവള് നടന്നു...വായിച്ചു തീര്ക്കാത്ത ഒരു വേദനയായിരുന്നു ആ കടലാസുകഷണം...അതില് നിറഞ്ഞുനിന്നവരികള് കരഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു...ഉറ്റിവീഴാത്ത കണ്ണുനീര് തുള്ളികള്പോലെ....മൌനം എന്നെ വല്ലാണ്ട് വിമ്മിട്ടപ്പെടുത്തി..ഒരേ ക്ലാസിലിരുന്നിട്ടും തമ്മില് കണ്ടില്ലെന്നു നടിക്കേണ്ടുന്ന അവസ്ഥ.....ഭ്രാന്തമായചിന്തകള് മനസ്സിനെ വേദനിപ്പിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു...<br />
ആയിടക്കാണ് ഞങ്ങളുടെ അറബിടീച്ചര് സ്കൂളില്നിന്നും പോയത്..വേറെ അറബിടീച്ചര് വന്നുമില്ലാ...പിന്നീട് മലയാളം പഠിക്കല് നിര്ബന്ധമായി..അറബിക്കുള്ള എല്ലാകുട്ടികളേയും വ്യത്യസ്ത ക്ലാസുകളിലേക്ക് മാറ്റപ്പെട്ടു...എന്നെ സംബന്ധിച്ച് അതൊരാശ്വാസമായിരുന്നു...അവളെ കാണാതിരിക്കാനുള്ള ഒരേയൊരുവഴി...അങ്ങിനെ ഞാന് ഒമ്പത് എ ക്ലാസിലെത്തിപ്പെട്ടു...മറക്കാന് കഴിയാത്ത ഒരുപാട് അനുഭവങ്ങള് ഈ ക്ലാസ് എനിക്കുനല്കി...ഈ ക്ലാസിലുണ്ടായ ചില തമാശകള് ഞാനെഴുതാം..പക്ഷേ ഇതൊരിക്കലും ഒരു അനാവശ്യമായി നിങ്ങള്ക്കു തോന്നരുത്..ഒരിക്കല് എന്റെ ബഞ്ചിലിരിക്കുന്ന രത്നാകരന് ഒരു സിറിഞ്ചുമായാണ് ക്ലാസില് വന്നത്..അതില് വെള്ളം നിറച്ച് ചീറ്റിച്ചുകളിക്കയായിരുന്നു...മലയാളം സെക്കന്റായിരുന്നു അപ്പോ നടന്നുകൊണ്ടിരുന്നത്...ലീല ടീച്ചറായിരുന്നു ക്ലാസെടുക്കാന്..ഞങ്ങളുടെ സ്കൂളിലെ ഏറ്റവും സൌന്ദര്യമുള്ളത് ലീല ടീച്ചര്ക്കായിരുന്നു..ഞങ്ങള് വെള്ളച്ചി എന്നായിരുന്നു ടീച്ചറെ വിളിച്ചിരുന്നത്..എന്റെ കയ്യിലെ സിറിഞ്ചില്നിന്നും വെള്ളം തെറിച്ചുവീണത് പെണ്കുട്ടികളുടെ ബഞ്ചിലേക്കായിരുന്നു..പിടിക്കപ്പെടാന് വലിയ താമസമുണ്ടായില്ലാ...സിറിഞ്ചുമായി എന്നെ എഴുനേറ്റുനിര്ത്തിച്ചു..എന്നിട്ട് ടീച്ചര് ചോദിച്ചു...’ഈ വെള്ളം ##### എന്നുതുടങ്ങി...നിനക്കതിനുള്ള പ്രായമായില്ലല്ലോ...വെള്ളം ### പുറത്തേക്കുമതി...പെണ്കുട്ടികളുടെ മേത്തേക്ക് വേണ്ടാ...പിന്നീട് ലീല ടീച്ചറെ കാണുമ്പോള് ഒരു നാണം എന്നിലുണ്ടായിരുന്നു....<br />
ഒരിക്കല് ബയോളജി ക്ലാസ് നടന്നുകൊണ്ടിരിക്കായിരുന്നു...ദാമോദരന് മാഷായിരുന്നു ക്ലാസെടുക്കാന്..ആളല്പം കര്ക്കശക്കാരനായിരുന്നു...മനുഷ്യശരീരമായിരുന്നു വിഷയം..എന്റെ തൊട്ടുമുന്നിലിരിക്കുന്ന രാജന് ഒരു വിളഞ്ഞവിത്തായിരുന്നു..അവന് പുറകോട്ടു തിരിഞ്ഞുകൊണ്ടെന്നോട് പറഞ്ഞു..”ഞാനൊരു കണ്ടുപിടുത്തം നടത്തി..രോമം കണ്ടുപിടിച്ചവന് രോമന്“ [ അവന് പറഞ്ഞത് മറ്റൊരു വാക്കാണ്..അതിവിടെ എഴുതാനുള്ള മാനസിക വിഷമംകൊണ്ട് ഞാന് രോമം എന്നാക്കുന്നു..] ഇതു കേട്ടപ്പൊള് ഞങ്ങള്ക്ക് ചിരിക്കാതിരിക്കാന് കഴിഞ്ഞില്ലാ..ക്ലാസ് മുടങ്ങി..ചിരിയുടെ കാരണമറിയാന് മുന്നിലെ ബഞ്ചില്നിന്നും സാറ് ചോദ്യം തുടങ്ങി...ആരു പറഞ്ഞില്ലാ...എങ്ങിനെ പറയും..ഒടുവില് എന്നെ അടുത്തേക്ക് വിളിച്ച് ചോദിച്ചു..ആദ്യം മടിച്ചെങ്കിലും അദ്ദേഹത്തിന്റെ നിര്ബന്ധം കാരണം പറയാതിരിക്കാന് കഴിഞ്ഞില്ലാ...എന്നോട്മാത്രം ഇരിക്കാന് പറഞ്ഞുകൊണ്ട് അദ്ദേഹം പെണ്കുട്ടികളോട് പറഞ്ഞു...നമ്മുടെ രാജന് വലിയൊരു കണ്ടുപിടുത്തം നടത്തിയിരിക്കുന്നു...ഇതുകേള്ക്കേണ്ടതാമസം പെണ്കുട്ടികള്ക്കതറിഞ്ഞേപറ്റൂ..സാറത് പറയില്ലെന്നാണ് ഞാന് കരുതിയത്...പക്ഷേ യാതൊരു സങ്കോചവുമില്ലാതെ അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു...” രാജന് പറയാ ..രോമം കണ്ടുപിടിച്ചവന് രോമന് എന്ന് “..ഇതുകേള്ക്കേണ്ടതാമസം എല്ലാവരുടെ തലയും ഡസ്ക്കിലേക്ക് താണു...ആ പിരീഡ് കഴിഞ്ഞിട്ടും പലരും മുഖത്തോട് മുഖം നോക്കിയില്ലാ...ബെല്ലടിക്കേണ്ടതാമസം ഞാന് ക്ലാസില്നിന്നും ഇറങ്ങി നടന്നു....കാരണം വഷളായത് ഞാനാണല്ലോ...<br />
ഇതിനിടയില് വിജയനും വിശ്വനുമായി ഞാന് കൂടുതല് അടുത്തിരുന്നു..സ്കൂള് ടീം ഖോ-ഖോ ജില്ലാ ട്രോഫി നേടിയതോടെ ഞങ്ങളുടെ ബന്ധം കൂടുതല് ബലമായി..ഞങ്ങള്ക്ക് മൂന്നുപേര്ക്കും ജില്ലാ ടീമിലേക്ക് സെലക്ഷന് കിട്ടുകയും ചെയ്തു...ഇതിനിടയിലാണ് സുശീലയെ ഞാന് പരിചയപ്പെടുന്നത്..ശ്രീ കൃഷ്ണന്റെ കളറുള്ള സുന്ദരിക്കുട്ടി...ഈ വിവരം ഞാന് വിജയനോട് പറഞ്ഞു..അവളെ ഞാനവന് കാണിച്ചുകൊടുത്തു..അവനെന്നോട് ചോദിച്ചു..” നീ വിശ്വനോട് പറഞ്ഞോ” എന്ന്...ഇല്ലെന്ന് ഞാന് പറഞ്ഞപ്പോ എന്തായാലും വിശ്വനും കൂടെ കണ്ടിട്ട് തീരുമാനിക്കാന്നുപറഞ്ഞു...അന്ന് സ്ക്കൂള്വിട്ടസമയത്ത് ഞാന് വിശ്വനോട് വിവരം പറഞ്ഞു...ഞങ്ങള് സംസാരിച്ചുകൊണ്ട്നില്ക്കേ സുശീല ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ഞങ്ങളുടെ മുന്നിലൂടെ കടന്നുപോയി...വിശ്വനോട് ഞാന് പറഞ്ഞു “ഇതാണ് ഞാന്പറഞ്ഞ സുശീല” അവനെന്നോട് ചോദിച്ചു ‘എന്നിട്ട് നീ അവളോട് വിവരം പറഞ്ഞില്ലേ’..കുറച്ചുദിവസംകൂടെ കഴിഞ്ഞിട്ട് പറയാന്ന് ഞാന് പറഞ്ഞു...ഓണത്തിന് സ്കൂള് പൂട്ടുമ്പോള് വിശ്വന് എന്നേയും വിജയനേയും രണ്ടാം ഓണത്തിന് ഭക്ഷണം കഴിക്കാന് അവന്റെ വീട്ടിലേക്ക് ക്ഷണിച്ചിരുന്നു...അന്നൊരു ആഘോഷമാക്കാന് ഞാനും വിജയനും അല്പം നേരത്തെതന്നെ അങ്ങോട്ട് തിരിച്ചു...ഊണ് കഴിക്കാനുള്ള സമയമായപ്പോള് വെള്ളവുമായിവന്ന സുശീലയെ കണ്ട് ഞാന് അന്തംവിട്ടുപോയി..വെള്ളവും തന്ന് ചിരിച്ചുകൊണ്ടവള് കടന്നുപോയപ്പോള് ഒരുപാട് ചോദ്യങ്ങള് ഞാന് എന്നോടുതന്നെ ചോദിച്ചു...ഭക്ഷണം കഴിഞ്ഞ് പുറത്തിറങ്ങിയപ്പോള് വിജയനും വിശ്വനും എന്തോപറഞ്ഞ് ചിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു...ഒരു ആക്കിയ ചിരി....അപ്പോ എന്റെ മനസ്സില്തോന്നിയ ഒരു ചോദ്യം ഞാന് വിശ്വനോട് ചോദിച്ചു....’സുശീലയെങ്ങിനെ ഇവിടെ നിന്റെ വീട്ടില്’ ? അതിനുമറുപടിപറഞ്ഞത് വിജയനായിരുന്നു...’സുശീല അവളുടെ വീട്ടിലല്ലാതെ പിന്നെയെവിടെപോവാന്...അവള് വിശ്വന്റെ പെങ്ങളാ’..അതും പറഞ്ഞ് അവര് ചിരിച്ചെങ്കിലും ആദ്യം എനിക്കവരോട് ദേഷ്യമാ തോന്നിയത്..കാരണം കൂടെനടന്ന് പറ്റിക്കായിരുന്നല്ലോ....വിശ്വന് പറഞ്ഞു..’നീ വിഷമിക്കണ്ടാ,..ഞാന് സിശീലയോട് പറഞ്ഞിരുന്നു നിന്നെയൊന്ന് ശ്രദ്ധിച്ച് പെരുമാറാന്’...പിന്നീട് ഇന്നുവരെ ഞാന് അവളെ എന്റെ മരിച്ചുപോയ പെങ്ങള്സൂറയെപ്പോലെയാണ് കണ്ടത്...ഒരുപോലീസുകാരനെ കല്ല്യാണം കഴിച്ച് സുഖമായി ജീവിക്കുന്നു...എന്റെ അവസാന വെക്കേഷനില് വിശ്വന്റെ വീട്ടില്ചെന്നപ്പോള് അവളും ഭര്ത്താവും കുട്ടികളും അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നു..പഴയകാലങ്ങളിലേക്കും അതിന്റെ രസങ്ങളിലേക്കും ഇറങ്ങിചെന്ന് ഒരുപാട് ചിരിച്ചു...<br />
ചില ബന്ധങ്ങള് അങ്ങിനെയാണ്...അറിയാതെ നമ്മിലേക്കെത്തുകയും ജീവിതകാലം മുഴുവന് നമ്മില് നിലനില്ക്കുകയും ചെയ്യും........<br />
</span><br />
<span style="font-size: large;">ഞാന് ഇനിയും വരാം...</span><br />
<br />
<span style="font-size: large;">ചിത്രം കടപ്പാട്. മുഖ്ത്താര് ഉദരംപൊയില് </span></div>സര്ദാര്http://www.blogger.com/profile/14768084784433558652noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-7975165601537120495.post-9821732605599464382011-05-27T06:24:00.000-07:002011-05-27T09:34:30.887-07:00....................അയാള് മരിച്ചുവോ..........അയാള് മരിച്ചുവോ....<br />
<big><br />
അധിനിവേഷത്തിന്റെ കാവല്ക്കാരന്...<br />
<br />
പ്രകൃതിയുടെ ചരമകോളത്തിലെ.....<br />
<br />
രക്ത പങ്കിലമായ ഒരു നാമം..<br />
<br />
<br />
<br />
ഫാസിസത്തിന്റെ മുള്ളുകള് കോര്ത്ത...<br />
<br />
ഫ്യൂഡലിസത്തിന്റെ മെത്തയില്<br />
<br />
നിങ്ങള് തീര്ത്തവന്....<br />
<br />
<br />
<br />
രണഭൂമിയിലേക്ക് നിങ്ങളെയ്തുവിട്ട...<br />
<br />
വര്ഗ്ഗീയതയുടെ വിഷം നിറച്ച അമ്പ്...<br />
<br />
ഇവര് കൊയ്തെടുത്ത കബന്ധങ്ങള്...<br />
<br />
നിങ്ങള് തീര്ത്ത കുരുതി ക്കളങ്ങള്....<br />
<br />
<br />
<br />
നിങ്ങളെറിഞ്ഞ തീ പന്തങ്ങളില് ...<br />
<br />
എണ്ണപ്പാടങ്ങള് എരിഞ്ഞടങ്ങുന്നു...<br />
<br />
രക്തക്കളങ്ങളില് പിടഞ്ഞു തീരുന്നു...<br />
<br />
ബാല്യ....യൌവ്വനങ്ങള്....<br />
<br />
<br />
<br />
രക്ത ബന്ധങ്ങള്ക്കുപോലും വിലപേശുന്ന....<br />
<br />
നിങ്ങള്ക്കെവിടെയാണ് മനുഷ്യത്വം.....<br />
<br />
<br />
<br />
ഓര്ക്കുക ..ഇന്നല്ലങ്കില് നാളെ<br />
<br />
നിങ്ങളേയും ഒരു ഇരുട്ടിന്റെ<br />
<br />
കറുത്ത പര്ദ്ദ മൂടിയേക്കാം...<br />
<br />
ജിനിച്ചുവീഴാനുള്ള നിങ്ങളുടെ പൈതങ്ങള്...<br />
<br />
ആ കറുപ്പില് ഇല്ലാതാവുന്ന കാലം വിദൂരമല്ലാ...സര്ദാര്http://www.blogger.com/profile/14768084784433558652noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-7975165601537120495.post-52450581406770931082011-05-17T07:55:00.000-07:002011-05-17T07:55:35.644-07:00.......സുധാ വര്മ്മ.............<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><big> ഇത് ഞാനെഴുതുന്നത് 1986 ല്... ബോംബെയില് നിന്നും പരിചയപ്പെട്ട ഒരു സുഹൃത്തിന്റെ ജീവിതത്തിന്റെ ചെറിയൊരുഭാഗം.....</big><br />
<big> മനസ്സിന്റെ വേദനമുഴുവന് കടിച്ചമര്ത്തികൊണ്ട് ഞാനവളോട് ചോദിച്ചു...”എങ്ങിനെ നീയീ നശിച്ച ജീവിതത്തിലെത്തിപ്പെട്ടു “ഒന്നും പറയാതെ കൈകളില് മുഖമമര്ത്തി പൊട്ടിക്കരയുന്ന അവളെ ആശ്വസിപ്പിക്കാന് എനിക്കാവില്ലായിരുന്നു...നശിച്ച വേശ്യാലയത്തിലേക്കെന്നെ ക്ഷണിച്ച സുഹൃത്തിനേയും വരാന് തോന്നിയ നിമിഷത്തേയും ശപിച്ചുകൊണ്ട് പടിയിറങ്ങുമ്പോള് പൊട്ടിക്കരച്ചിലിന്റെ ശബ്ദവും വിളറിവെളുത്ത സുധാവര്മ്മയുടെ മുഖവും മാത്രമായിരുന്നു മനസ്സില്...</big><br />
<big><br />
</big><br />
<big> മുറിയുടെ കറങ്ങുന്ന ഫാനിനു ചുവട്ടില് വിയര്ത്ത് കിടക്കുമ്പോഴും ചിന്തമുഴുവന് അവളെ കുറിച്ചായിരുന്നു...എന്നോ എങ്ങിനെയോ മനസ്സിലേക്കു കടന്നുവന്ന വെളുത്ത് കൊലുന്നയെയുള്ള തമ്പുരാട്ടിക്കുട്ടി....ചുറ്റമ്പലത്തിന്റെ പടിഞ്ഞാറേ നടയില് ആല്ത്തറയുടെ പഴകിയ കല്കെട്ടിനുമീതെ എന്നും അവളേയും കാത്തിരിക്കുമായിരുന്നു...ഒരിഴകെട്ടിയ മുടിക്കെട്ടില് തുളസിലത്തുമ്പും നെറ്റിയിലെ ചന്ദനക്കുറിയും കാച്ചിയ എണ്ണയുടെ മണവും എന്നെ വല്ലാതെ മത്തുപിടിപ്പിച്ചിരുന്നു....ഒരിക്കലും തുറന്നുപറയാന് കഴിയാത്ത സ്നേഹത്തിന്റെ വ്യര്ത്ഥത എപ്പോഴെല്ലാമോ മനസ്സില് ദു:ഖമായി പെയ്തിറങ്ങിയപ്പോഴും പുഞ്ചിരിക്കുന്ന അവളുടെ മുഖം സ്വാന്തനമായി എത്തുമായിരുന്നു...സ്വപ്നങ്ങളുടെ ആഴങ്ങളില് അവളെന്നില് അലിഞ്ഞു ചേര്ന്നപ്പോള് സ്വര്ഗ്ഗാനുഭൂതികള്ക്ക് ചിറകുമുളക്കുമായിരുന്നു...അവയെല്ലാം യാഥാര്ത്ത്യമാവാന് നേര്ന്ന വഴിപാടുകള്ക്കൊടുവില് സത്യം നൊമ്പരമായി എന്നിലേക്കു കടന്നുവന്നു...വിശ്വസിക്കാന് കഴിയാത്ത വാദ്യമേളങ്ങള്ക്കു നടുവില് ഏതോ ഒരു കിഴവന്റെ വിറക്കുന്ന കൈകള് അവളുടെ കഴുത്തില് താലികെട്ടിയപ്പോള് ഞാനും ആല്ത്തറയും മാത്രം ബാക്കിയായി....ഒടുവില് എല്ലാ നൊമ്പരങ്ങളും പേറി ബോംബെയെന്ന മഹാ നഗരത്തിലേക്ക് വണ്ടികയറുമ്പോള് എല്ലാം മറക്കാന് ശ്രമിച്ചു....ഓര്മ്മകളില് നിന്നും മാഞ്ഞുപോവുന്നതിനുമുമ്പ് ......ഇവിടെ...ഇങ്ങിനെ.....</big><br />
<big> ഡോര്ബെല്ലിന്റെ ശബ്ദം ചിന്തയില് നിന്നും ഉണര്ത്തി....വാതിലിനുമുന്നില് കുറ്റബോധത്തോടെ നില്ക്കുന്ന സുഹൃത്ത്....അല്പനിമിഷത്തെ മൌനത്തിനു ശേഷം അവന് പറഞ്ഞു.....” സോറി.....അവള് ആത്മഹത്യചെയ്തു “....</big><br />
<big> ഒന്നും പറയാന് കഴിഞ്ഞില്ലാ.....എന്തെല്ലാമോ വീണുടയുന്നു....ആരെല്ലാമോ വാവിട്ടു കരയുന്നു....മനസ്സിന്റെ പൊട്ടിക്കരച്ചില് വിജനതയുടെ കൂരിരുട്ടില് അലിഞ്ഞു ചേര്ന്നു....ഓര്മ്മകളുടെ തടവറയിലേക്ക് രണ്ടിറ്റു കണ്ണുനീര്കൂടി........</big></div>സര്ദാര്http://www.blogger.com/profile/14768084784433558652noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7975165601537120495.post-20526781936134961402011-04-26T13:15:00.000-07:002011-04-26T13:23:48.747-07:00സര്ദാറിന്റെ കഥ.....<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaycLLsQMMm9dEhiEJTYcYpvnqgEaDRNoQP2Dr8i4_J1VTdTwtXg4SuW8XooyMHj36Wp0EGxWy6hIk2LVENSx1hEZEzfpYuxUAKsxp8DiV817akTmQuJxHjKX5rEk5XRE7IJDAU8GHzl0e/s1600/nehru-gandhi.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaycLLsQMMm9dEhiEJTYcYpvnqgEaDRNoQP2Dr8i4_J1VTdTwtXg4SuW8XooyMHj36Wp0EGxWy6hIk2LVENSx1hEZEzfpYuxUAKsxp8DiV817akTmQuJxHjKX5rEk5XRE7IJDAU8GHzl0e/s200/nehru-gandhi.jpg" width="200" /></a></div><span style="font-size: large;"> എട്ടാം തരത്തിലെ കൊല്ലപ്പരീക്ഷയും കഴിഞ്ഞ് പിരിയുമ്പോള് എല്ലാവര്ക്കും സന്തോഷമായിരുന്നെങ്കിലും എനിക്കത് വലിയ വിഷമമായിരുന്നു...പ്രണയിക്കുന്നവന്റെ വിഷമം..അല്ലെങ്കില് എന്നും കണ്ടുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന ആനന്ദിനെ ഇനിയെന്നുകാണും എന്ന വിഷമം...രണ്ടുമാസ വെക്കേഷന് എന്നെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ഒമ്പതാം ക്ലാസിലേക്കുള്ള ബുക്കും ഡ്രസ്സും വാങ്ങാനുള്ള ജോലി തേടലായിരുന്നു...മുഴുവനും വാങ്ങാന് കഴിയാത്തതോണ്ട് രണ്ട് വിഷയത്തി നൊരു നോട്ടായിരുന്നു ഉപയോഗിച്ചിരുന്നത്.. <a name='more'></a> ഇവിടെ എന്റെ ഈ ഭാഗം പൂര്ത്തീകരിക്കണമെങ്കില് എന്റെ ഉപ്പയെ ഞാന് നിങ്ങള്ക്ക് പരിചയപ്പെടുത്തിയേ മതിയാവൂ...ഉപ്പ ഇന്ന് ജീവിച്ചിരിപ്പില്ലാ...ഒരുപരിതിവരെ എന്റെ ഉപ്പയുടെ നല്ല വശങ്ങളാണ് ഞാനെന്റെ ജീവിതത്തില് പകര്ത്തിയത്.....ഉപ്പ....എന്റെ ഓര്മ്മകളുടെ നിലാവില് ഇന്നും പൂര്ണ്ണ ചന്ദ്രനെപ്പോലെ തിളങ്ങിനില്ക്കുന്നു...ആ നല്ല മനസ്സിനുമുന്നില് ഞാന് ആദ്യമേ നമിക്കട്ടേ.......സ്വാതന്ത്ര്യ സമരത്തിലും വിമോചനസമരത്തിലും പങ്കെടുത്ത ഒരുറച്ച കോണ്ഗ്രസ്സുകാരനായിരുന്നു എന്റെ ഉപ്പ.....എന്നെക്കാളും വലിപ്പമുണ്ടായിരുന്നു എന്റെ ഉപ്പയുടെ മടക്കിവെച്ച അല്ലെങ്കില് ചുരുട്ടിവെച്ച മീശക്ക്....അന്നെല്ലാം ഉപ്പയെ മറ്റുള്ളവര് വിളിച്ചിരുന്നത് മീശക്കാരന് എന്നായിരുന്നു....ഞാന് ജനിക്കുന്നതിനു മുമ്പ് രാമനാട്ടുകരയിലെ വലിയൊരു അരിക്കച്ചവടവും സ്റ്റേഷനറിയുമായിരുന്നു ഉപ്പയുടെ മുതല്...അന്നെല്ലാം കാളവണ്ടികളുടെ ഘോഷയാത്രയായിരുന്നു...ബസ്സുകളും ലോറികളും അധികമില്ലാത്ത ആ കാലത്ത് കോഴിക്കോട് വലിയങ്ങാടിയിലേക്കുള്ള വില്പ്പന സാധനങ്ങളെല്ലാം മഞ്ചേരി ഭാഗങ്ങളില് നിന്നും കൊണ്ടുപോയിരുന്നത് കാളവണ്ടികളിലായിരുന്നു...ഇവരുടെ കോഴിക്കോടെത്തുന്നതിനുമുമ്പുള്ള അവസാനതാവളം എന്റെ ഉപ്പയുടെ പീടികയുടെ മുന്നിലായിരുന്നു....ഇതെല്ലാം പലകാരണങ്ങളാല് പിന്നീട് നഷ്ടപ്പെടുകയായിരുന്നു..അതിന്റെ കാരണങ്ങള് ഞാനിവിടെ എഴുതുന്നില്ലാ...കുടുംബ ബന്ധങ്ങളും സ്നേഹ ബന്ധങ്ങളും എന്റെ ഈ വരികളിലൂടെ നഷ്ടപ്പെടുത്താന് ഞാനാഗ്രഹിക്കുന്നില്ലാ.കാരണം നഷ്ടങ്ങളുടെ കണക്കുനിരത്തിയാല് അതില് ജീവിച്ചിരിക്കുന്നവരും മരണപ്പെട്ടവരുമായ പലരും കടന്നുവന്നേക്കാം.... അന്ന് നാട്ടിലെന്ത് പ്രശ്നങ്ങളുണ്ടായാലും അതിലിടപെട്ടിരുന്ന് ആളായിരുന്നു എന്റെ ഉപ്പ...ശരിക്കുപറഞ്ഞാല് ഉപ്പക്കൊരു നാലംഗ സംഘമുണ്ടായിരുന്നു....കുനിയില് ആലി പത്മനാഭന് കുഞ്ഞിക്കാരി എന്നിവരായിരുന്നു അന്നത്തെ നാട്ടിലെ പോരാളികള്...കുഞ്ഞിക്കാരി ..ഞാന് എന്റെ ഉപ്പയെപ്പോലെ സ്നേഹിച്ചിരുന്ന വ്യക്തി..പറയപ്പെടാനാരുമില്ലാത്ത ഒറ്റത്തടി...വളരെ ചെറുപ്പത്തില് എന്റെ വീട്ടില് എത്തിപ്പെട്ടതാണ്...പിന്നീട് എന്റെ കുടുംബത്തിലെ ഒരംഗമായി...കിടത്തം ഞങ്ങളുടെകൂടെത്തന്നെയായിരുന്നു...എന്തുകാര്യത്തിലും ഉപ്പയുടെ വലംകൈ...എവിടെയും ഉപ്പയുടെമുന്നില് നില്ക്കാന് കുഞ്ഞിക്കാരിയുണ്ടാവും...ഉപ്പയെതൊടാന് ആരേയും അനുവദിക്കാറില്ലാ..എന്തിനും പോന്ന നാലുപേര്..തല്ലെങ്കില് തല്ല് കുത്തെങ്കില് കുത്ത്..അതായിരുന്നു അവര്....ഒടുവില് രക്തം ഛര്ദ്ദിച്ച് കുഞ്ഞിക്കാരി മരിക്കുമ്പോള് ഞങ്ങളോടൊന്നേ പറഞ്ഞുള്ളു,....ഇതുവരെ നിങ്ങളുടെ ഉപ്പയെതൊടാന് ഞാനാരേയും അനുവദിച്ചിട്ടില്ലാ....നിങ്ങളും അങ്ങിനായിരിക്കണം... എല്ലാവരും എന്നോട് ചോദിക്കുന്ന ഒരു ചോദ്യമുണ്ട്....നിനക്കീ “സര്ദാര് “ എവിടുന്ന് കിട്ടീയെന്ന് ...അതൊരു വലിയകഥയൊന്നുമല്ലാ..എങ്കിലും ഞാനെഴുതാം...ഇതു സത്യത്തില് എനിക്കുകിട്ടിയ പേരല്ലാ...ഒരുപാട് വര്ഷങ്ങള്ക്കുമുമ്പ് എന്റെ ഉപ്പക്കുകിട്ടിയപേരാണ്..അത് ഞങ്നളിലേക്ക് പകര്ന്നുതന്ന് ഉപ്പ പോയിമറഞ്ഞു...ഒരിക്കല് സത്യാഗ്രഹങ്ങള് നടന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന സമയം...ഇങ്ക്വിലാബിന്റെ പോര്ക്കളങ്ങളിലേക്കെറിയപ്പെടുന്ന യുവത്വം..മാതൃരാജ്യത്തിന്റെ മോചനത്തിനുവേണ്ടി രക്തം ചിന്താനും സ്വന്തം ജീവന് കൊടുക്കാനും പെറ്റമ്മയെപ്പോലും ഉപേക്ഷിച്ച് കോണ്ഗ്രസ്സെന്ന മഹാപ്രസ്ഥാനത്തില് അണിചേര്ന്നുകൊണ്ടിരുന്ന സമയം...നാടിന്റെ മോചനം അല്ലെങ്കില് മരണമെന്ന മുദ്രാവാക്യവുമായി സമരങ്ങളും ഒളിപ്പോരുകളും നടക്കുകയായിരുന്നു....ഈ സമയത്ത് എന്റെ വീട്ടിന്റെ മുന്നിലുള്ള മീമ്പാറയെന്ന ഒഴിഞ്ഞസ്ഥലത്ത് അന്നത്തെ കോഗ്രസ്സ് നേതാക്കളുടെ രഹസ്യ മീറ്റിംഗ് നടന്നു...ആ മീറ്റിംഗിലെ അജണ്ടയില് പ്രധാനമായത് അന്നുള്ള പോലീസ് സ്റ്റേഷന്റെ മുകളില് ആര് ഇന്ത്യയുടെ പതാക ഉയര്ത്തും എന്നതായിരുന്നു...ആ ദൌത്യം എന്റെ ഉപ്പ ഏറ്റെടുത്തു..വളരെയധികം പ്രശ്നങ്ങള് നടക്കുന്ന സമയമായിരുന്നു..എങ്കിലും രാത്രിയുടെ മറവില് ആ കൃത്യം വളരെ ഭംഗിയായി നടത്തപ്പെട്ടു...പിറ്റേദിവസം നേരം പുലര്ന്നത് ഇന്ത്യയുടെ പതാക പാറികൊണ്ടായിരുന്നു..എങ്കിലും വളരെ താമസിയാതെ ഉപ്പ പിടിക്കപ്പെട്ടു..കയ്യിലെല്ലാം വിലങ്ങുവെച്ച് പോലീസ് സ്റ്റേഷന്റെ മുന്നില് നില്ക്കുന്ന ഉപ്പയുടെ മുന്നില് പട്ടകെട്ടിയ ട്രൌസറും ചരിച്ചുവെച്ച തൊപ്പിയുമിട്ട അന്നത്തെ ഉയര്ന്ന ഒരു പോലീസ് ഓഫീസര് വന്നിറങ്ങി...നെഞ്ചും വിരിച്ചുനില്ക്കുന്ന ഉപ്പയുടെ മുന്നില് വന്ന് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു..” ഞാനറിഞ്ഞത് ഇന്ത്യയില് ഒരു “സര്ദാര് വല്ലഭായ് പട്ടേലേ ഉള്ളൂ എന്നാണ്...നീ ആരെടാ ചെറിയ സര്ദാറോ “...കുറച്ച് ദിവസം ഉള്ളില് കീടന്ന് പുറത്തിറങ്ങിയ ഉപ്പയെ അന്നത്തെ പ്രവര്ത്തകര് എതിരേറ്റത് “സര്ദാര്” എന്ന നാമത്തോടെയായിരുന്നു...പിന്നീടിങ്ങോട്ട് ആ പേരില് ഞങ്ങളും അറിയപ്പെട്ടു....:സര്ദാറിന്റെ മക്കള്” ഈ പേരിനേയും ഉപ്പയേയും നാട്ടുകാര് ബഹുമാനിച്ചിരുന്നു...ഈ ഒരു കാരണംകൊണ്ടുതന്നെ സര്ദാറിന്റെ മക്കള്ക്ക് ജോലിതരാന് പലരും മടിച്ചു.... ഞാന് പറഞ്ഞല്ലോ ..എട്ടാം ക്ലാസും കഴിഞ്ഞ് പണിതേടുന്നസമയം...എന്റെ ഒരു സ്നേഹിതന് ചോദിച്ചു...ഒരുവീട്ടില് പണിയുണ്ട് നീ വരുന്നോയെന്ന്...പിറ്റേദിവസം രാവിലെ ഞനും അവന്റെ കൂടെ ആ വീട്ടിലേക്ക് പണിക്കുപോയി...ശിവമണി ഗാരേജ് നടത്തുന്ന മാധവിയേട്ടത്തിയുടെ വീടായിരുന്നത്...പണിതുടങ്ങുന്നതിനുമുമ്പേ മധവിയേട്ടത്തി എന്നെ വല്ലാണ്ട് ശ്രദ്ദിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു...എന്നെവിളിച്ച് അടുക്കളയിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയി...അവിടെ ചായയും മറ്റും എടുത്തുവച്ചിരുന്നു...മോനിത് കഴിക്കൂന്ന് പറഞ്ഞ് അവരും എന്റടുത്തിരുന്നു...എന്നിട്ട് ചോദിച്ചു..എന്റെ വീടെവിടേന്ന് ,,ഞാന് പറഞ്ഞുകൊടുത്തു...പിന്നെചോദിച്ചു “ മോന് സര്ദാറിന്റെ മോനാണല്ലേ :..അതെന്നു പറഞ്ഞപ്പോ എല്ലാം കഴിച്ചിട്ടേഎഴുനേല്ക്കാവൂ എന്നും പറഞ്ഞ് അവര് എഴുനേറ്റുപോയി...അല്പം കഴിഞ്ഞ് തിരിച്ചുവന്ന് കുറച്ച് പണം എന്റെ കയ്യില് വച്ചുതന്നിട്ടെന്നോട് പറഞ്ഞു...” നീ ഇവിടെ പണിക്കു വന്നൂന്ന് ഒരിക്കലും ഉപ്പയോട് പറയരുത്...ഈ പൈസവെച്ചോ എന്നിട്ട് വീട്ടീ പൊയ്ക്കോ...സര്ദാറിന്റെ മക്കളെകൊണ്ട് പണിയെടുപ്പിക്കാനൊന്നും ഞാനായിട്ടില്ലാ...ഉപ്പ അറിഞ്ഞാ അതെനിക്കു മോശമാ “....ആ പണം അവിടെതന്നെവച്ച് തിരിച്ചു നടക്കുമ്പോ ആദ്യമായി എനിക്കാ പേരിനോട് ദേഷ്യം തോന്നി....പിന്നീട് പലസ്ഥലങ്ങളിലും ഇതാവര്ത്തിക്കപ്പെട്ടു...ആരേയും ഞാന് കുറ്റം പറയുന്നില്ലാ...എല്ലാവര്ക്കും എന്റെ ഉപ്പയോടുള്ള ബഹുമാനം കൊണ്ടായിരുന്നു ഇങ്ങിനെ സംഭവിച്ചത്...എങ്കിലും എന്നെ സംബന്ധിച്ച് അതൊരു വലിയവിഷമം തന്നെയായിരുന്നു...എന്നിട്ടും പലയിടത്തും പലചെറിയ ജോലിയും ചെയ്ത് പുസ്തകത്തിനും മറ്റുമുള്ള പണം ഞാനുണ്ടാക്കിയിരുന്നു... ഈ വെക്കേഷന്റെ രണ്ടുമാസങ്ങളില് രണ്ടോ മൂന്നോ തവണ മാത്രമായിരുന്നു ഞാന് ആനന്ദിനെ കണ്ടിരുന്നത്...ഒരിക്കല് സിനിമ കഴിഞ്ഞ് അവളും അമ്മമ്മയും കൂടെ എന്റെ വീട്ടിന്നുമുന്നിലൂടെ നടന്നുവരുമ്പോള്“ ഞാന് കല്ല് കടത്തി ക്ഷീണിച്ച് ചുവന്ന കല്പൊടികള്കൊണ്ട് മേക്കപ്പും ചെയ്ത് വീട്ടിലേക്ക് മടങ്ങുകയായിരുന്നു “....തൊട്ടുമുന്നിലെത്തിയപ്പോഴായിരുന്നു പരസ്പരം കണ്ടത്....ഒന്ന് മുഖത്തേക്ക് നോക്കി ചിരിച്ചുകൊണ്ടവള് കടന്നുപോയപ്പോള് ഞാനവിടെ ഉരുകിത്തീരുകയായിരുന്നു...ഒരു അവശകാമുകന്റെ രോദനം ....അതെന്റെ ഉള്ളില്തന്നെ വീണുടഞ്ഞു >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>തുടരാം>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>></span></div>സര്ദാര്http://www.blogger.com/profile/14768084784433558652noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-7975165601537120495.post-38448327522877246462011-04-15T12:48:00.000-07:002011-06-06T12:14:08.999-07:00ഒരു പ്രണയം പുഷ്പിക്കുന്നു<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"></span><br />
<span class="Apple-style-span" style="color: red; font-size: large;"><b>എന്റെ ഇന്നലെകള് ഭാഗം ഒമ്പത്...</b></span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihIQ96P_LfpQTld5TiCUoi49hBsFOD00UA0gU_zTta9KhVABLYIcSjWog8qCGfaC_2F07gTGVQtlOKa0JlL-EfqnLa6b89X8xvNrThFpw0RC5bhqhnm6ufhpCrccb913jpG7XdyMpvX_JG/s1600/rain+drops.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihIQ96P_LfpQTld5TiCUoi49hBsFOD00UA0gU_zTta9KhVABLYIcSjWog8qCGfaC_2F07gTGVQtlOKa0JlL-EfqnLa6b89X8xvNrThFpw0RC5bhqhnm6ufhpCrccb913jpG7XdyMpvX_JG/s200/rain+drops.jpg" width="200" /></a></div><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">തിങ്കളാഴ്ച അല്പം വൈകിയാണ് ഞാന് സ്കൂളിലേക്കു പോയത്... എങ്കിലും എന്നെ സ്വീകരിക്കാന് ശങ്കരനാരായണനും കൂട്ടരും ഗൈറ്റില് തന്നെ കാത്തുനിന്നിരുന്നു.... എന്നെ കണ്ടപ്പഴേ അവര് കൂവ് തുടങ്ങി... "നമ്മുടെ കാമുകന് വന്നേ “ എന്നുപറഞ്ഞുകൊണ്ടായിരുന്നു കൂവിയിരുന്നത്... ഒന്നും പറയാതെ ഞാനെന്റെ ക്ലാസിലേക്കു നടന്നു...എന്നെ കണ്ടപ്പോഴേ ക്ലാസിലെ കുട്ടികള് ചിരിതുടങ്ങിയിരുന്നു.... ആനന്ദ് എന്റെ മുഖത്തേക്കു നോക്കാതെ ഏതോ പുസ്തകത്തില് നോക്കികൊണ്ടിരുന്നു.. </span><br />
<a name='more'></a><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">രണ്ടാമത്തെ പിരീഡായിരുന്നു ഏലിയാമ്മ ടീച്ചറുടേത്,,, എന്റെ ഹൃദയം വല്ലാണ്ട് മിടിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു..ഉടുത്തിരിക്കുന്നത് നനയുമോ എന്നുവരെ തോന്നിപ്പോയ നിമിഷം...</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">ടീച്ചര് ക്ലാസിലേക്കുവന്നപ്പോള് കുട്ടികള് വീണ്ടും ചിരിതുടങ്ങി...ഞാനൊന്നും അറിയാത്തവനെപ്പോലെ തലയും താഴ്ത്തിയിരുന്നു...ടീച്ചറുടെ ശബ്ദമുയര്ന്നു...” അബ്ദുള്ള ഒന്നെഴുന്നേറ്റ് നിന്നേ....കാമുകനെ ഒന്നു കാണട്ടേ “ ഞാനെഴുനേറ്റു നിന്നു...ടീച്ചര് തുടര്ന്നു...” താനെന്താ എഴുതിയത് ...നിനക്കിഷ്ടമാണെങ്കില് ഞാന് നിന്നെ പ്രേമിക്കട്ടേ ...ഒരു കാമുകന് വന്നിരിക്കുന്നു “ ഞാനപ്പോഴും തലയും താഴ്ഠ്ത്തിത്തന്നെ നിന്നു...ഒടുവില് ടീച്ചര് ചോദിച്ചു...” തനിക്കൊന്നും അറിയില്ലല്ലേ “ ...ഞാന് പറഞ്ഞു “ എനിക്കെല്ലാം അറിയാം “...അത് പറയാനുള്ള ധൈര്യം എവിടുന്ന് വന്നെന്ന് എനിക്കിന്നും അറിയില്ലാ.... പിന്നീട് ടീച്ചര് ഒന്നും പറഞ്ഞില്ലാ... ഒരു പിരീഡ് മുഴുവന് ഞാനാ നിര്ത്തം നിന്നു,,,ടീച്ചര് ഹെഡ് മാസ്റ്റര്ക്ക് ആ ലെറ്റര് കൊടുക്കുമോ എന്ന പേടിയുണ്ടായിരുന്നു...പക്ഷേ അതു സംഭവിച്ചില്ലാ... പിന്നീടുള്ള കുറേ ദിവസങ്ങള് ഞാന് ആനന്ദിനെ ശ്രദ്ധിച്ചതേയില്ലാ..... </span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">അന്നൊരു മഴയുള്ള ദിവസമായിരുന്നു...പലകുടകളും മാറിക്കയറിയാണ് ഞാനന്ന് സ്കൂളിലെത്തിയത്....ഉച്ചക്ക് ഭക്ഷണത്തിനുള്ള ബെല്ലടിച്ചപ്പോഴും മഴ പെയ്തുകൊണ്ടിരുന്നു....വീട്ടിലേക്കു പോയിട്ട് വലിയകാര്യമൊന്നും മില്ലായിരുന്നു...ക്ലാസിന്റെ ജനവാതിലിലൂടെ മഴയും നോക്കി നില്ക്കുമ്പോള് പുറകില്നിന്നും ഒരിക്കലും പ്രതീക്ഷിക്കാതെ അവളുടെ ശബ്ദം ഞാന് കേട്ടു...” എന്തേ ഈ കുട്ടി പോണില്ലേ “...ഒരുപാട് ദിവസങ്ങള്ക്കുശേഷമുള്ള അവളുടെ സാമീപ്യം അതിന്നും എനിക്കെന്റെ വാക്കുകള്ക്കതീതമാണ്....ഒരു വിറയലോടേയാണെങ്കിലും ഞാന് പറഞ്ഞു...“.വീട്ടീപോവാന് കുടയില്ല ..അതോണ്ടാ “.....അവളുടെ കയ്യിലുള്ള കുട എന്റെ നേരെ നീട്ടിയിട്ടവള് പറഞ്ഞു...” കുട്ടി ഈ കുടയെടുത്തോ “...മനസ്സ് സന്തോഷം കൊള്ളുകയായിരുന്നു...ഒരുനൂറുതവണ അത്യുച്ഛത്തില് വിളിച്ചുപറയണമെന്നു തോന്നി...ആനന്ദ് എന്നെ സ്നേഹിക്കുന്നൂ എന്ന്....അങ്ങിനെയില്ലായിരുന്നെങ്കില് അവളുടെ കുട എനിക്കു തരുമായിരുന്നോ...സന്തോഷങ്ങളും ചോദ്യോത്തരങ്ങളും മനസ്സിലിട്ടുപൂട്ടിക്കൊണ്ട് ഞാനവളോട് ചോദിച്ചു...” അപ്പോ ആനന്ദെങ്ങിനെ പോവും “...അവള് പറഞ്ഞു..ഞാന് ഗീതയുടെ കുട വാങ്ങിക്കോളാം ..അവളിന്ന് ചോറ് കൊണ്ടുവന്നിട്ടുണ്ട് “...അവളുടെ കയ്യില്നിന്നും കുട വാങ്ങുമ്പോള് മനസ്സില് തോന്നി...എല്ലാവരും ഇത് കണ്ടിരുന്നെങ്കിലെന്ന്...എങ്കിലും ഒരു നേരിയ ഭയത്തോടെയാണ് ഞാന് കുടവാങ്ങിയത്...കുടയും നിവര്ത്തിപ്പിടിച്ച് ലോകം മുഴുവന് കീഴടക്കിയവനെപ്പോലെ സ്ക്കൂള് ഗ്രൌണ്ടിലൂടെ ഗൈറ്റിലേക്കു നടക്കുമ്പോള് എതിരെ വരുന്നവരെയൊന്നും ഞാന് കണ്ടിരുന്നില്ലാ...കുടയുടെ ഒരു ഭാഗത്ത് തുന്നിപ്പിടിപ്പിച്ച അവളുടെ പേരിലായിരുന്നു ഞാന് നോക്കിയിരുന്നത്....ആനന്ദ്...എട്ട്...ഡി.... </span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxw5TpBf0WHgyRrA_VW19Z9FUL7orhf_1py0BsGVxvnGvine7aBAtgUe5L3wqIXLt6OG_aYtgQc1n9kOp7z6QettpoZ3mtffulRAMGQJPjGhRJK_nlrkcwKrggePYjQnaMeA6m8MtSGEZp/s1600/kids1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxw5TpBf0WHgyRrA_VW19Z9FUL7orhf_1py0BsGVxvnGvine7aBAtgUe5L3wqIXLt6OG_aYtgQc1n9kOp7z6QettpoZ3mtffulRAMGQJPjGhRJK_nlrkcwKrggePYjQnaMeA6m8MtSGEZp/s1600/kids1.jpg" /></a></div><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">കുടയില് വീഴുന്ന ഓരോ മഴത്തുള്ളികളും എന്നോട് മൌനമായ് അവളുടെ സ്നേഹം ചൊല്ലിക്കൊണ്ടിരുന്നു...കാറ്റില് പാറിവന്ന് ചുംബിച്ചുവീഴുന്ന വെള്ളത്തുള്ളികളില് അവളുടെ നനുത്ത സ്പര്ശനം ഉണ്ടായിരുന്നുവോ....വീടീന്ന് തിരിച്ചുവരുമ്പോള് ഞാന് നോക്കിയിരുന്നത് ശങ്കരനാരായണനെയായിരുന്നു...പക്ഷേ അവനെ അവിടെയെങ്ങും ഞാന് കണ്ടില്ലാ...ക്ലാസില് വന്നു കയറിയപ്പോള് ആനന്ദ് അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നു...അവള് വീട്ടീ പോയിട്ടില്ലെന്ന് എനിക്കു മനസ്സിലായി...ക്ലാസ് കഴിഞ്ഞ് തിരിച്ചുപോരുമ്പോള് ഞാനവളോട് ചോദിച്ചു ..” നീയിന്ന് വീട്ടീ പോയില്ല അല്ലേ “...ചിരിച്ചുകൊണ്ടവള് പറഞ്ഞു...” ഇല്ല...മഴയത്ത് പോവാന് തോന്നിയില്ലാ...നല്ല വിശപ്പും ഇല്ലായിരുന്നു “...വീട്ടിലെത്തിയിട്ടും അതൊരു സുഖമുള്ള വേദനപോലെ മനസ്സില് തങ്ങിനിന്നു....എനിക്കറിയാമായിരുന്നു കുടയില്ലാത്തതോണ്ടായിരുന്നു അവള് പോവാതിരുന്നതെന്ന്.....അവള് ഭക്ഷണം കഴിക്കാതെ അവളുടെ കുടയും തന്ന് എന്നെ ഭക്ഷണം കഴിക്കാന് വിട്ടതിന് ഞാനെന്താണ് പറയേണ്ടത്.....സ്നേഹം എന്നു തന്നെയല്ലേ..... </span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">പിന്നീടുള്ള ദിവസങ്ങളില് സ്ക്കൂളിലേക്കുള്ള വരവും പോക്കും ഒന്നിച്ചുതന്നെയായിരുന്നു...സ്കൂള് വിട്ടുപോവുമ്പോള് മഴയുണ്ടെങ്കില് ഒരേ കുടയിലായിരുന്നു ഞങ്ങള് പോയിരുന്നത്...അത് പലരുടേയും സംസാരവിഷയമാവുകയും ചെയ്തു...പ്രത്യേകിച്ചും ശങ്കരനാരായണനും അവന്റെ കൂട്ടുകാരും ...അവരുടെ മുന്നിലൂടേയുള്ള ആ നടത്തം എന്റെ മനസ്സിനെ കൂടുതല് സന്തോഷവാനാക്കി.....ആനന്ദിന്റെ വീട്ടില് നിറയെ സപ്പോട്ട മരങ്ങളുണ്ടായിരുന്നു...ഒരു ദിവസം അവളെന്നോടുപറഞ്ഞു....” അബ്ദുള്ള ഇടവഴിയില് നിന്നോ ..ഞാന് വന്നിട്ടുപോയാമതി “...ഞാന് അവളേയും കാത്ത് ഇടവഴിയില് നിന്നു....കുറച്ചുകഴിഞ്ഞപ്പോള് ഒരു കടലാസുപൊതി അവള് എനിക്കു കൊണ്ടുവന്നു തന്നു...വീട്ടില് വന്ന് തുറന്നു നോക്കിയപ്പോള് നിറയെ പഴുത്ത സപ്പോട്ടകള്....സന്തോഷം കൊണ്ടായിരിക്കാം...എന്റെ കണ്ണുകള് നിറഞ്ഞിരുന്നു...ഇഷ്ടപ്പെടാനും സ്നേഹിക്കാനും ഒരാളുണ്ടാവുക എന്ന സത്യം ....അതിന്റെ സുഖം ...അനിര്വചനീയം തന്നെയാണ്...... </span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">തുടരാം...................</span><br />
<div><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br />
</span></div><br />
</div>സര്ദാര്http://www.blogger.com/profile/14768084784433558652noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-7975165601537120495.post-90809976733374227432011-04-12T13:38:00.000-07:002011-04-13T07:51:35.705-07:00ആദ്യത്തെ പ്രണയ ലേഖനം...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="color: red;"><span style="font-size: large;"><b>എന്റെ ഇന്നലകള്....ഭാഗം...എട്ട്</b></span></div><span style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqfwY28WDw0mubcXTSgQFqSQ2_Lo1_lkID0wjSM0AFyKHdJjemJTOaB0DjYHiKi650fh8I8lh9zMU-RefjVlPwa1b5ejlngk3TSM8yIpWQE4cW1HarpXaiVbXI0SS2WcNkNOpiYrkV6SaS/s1600/love-letter.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqfwY28WDw0mubcXTSgQFqSQ2_Lo1_lkID0wjSM0AFyKHdJjemJTOaB0DjYHiKi650fh8I8lh9zMU-RefjVlPwa1b5ejlngk3TSM8yIpWQE4cW1HarpXaiVbXI0SS2WcNkNOpiYrkV6SaS/s200/love-letter.jpg" width="200" /></a></div><span style="font-size: large;">സ്കൂള് പൂട്ടിയതോടെ വിശപ്പ് എന്റെ ശത്രുവായി...ആ സമയത്ത് എന്റെ അമ്മായിയുടെ മകള് അടുത്തുള്ള ഹാജിയാരുടെ വീട്ടില് ജോലിക്കുപോയി തുടങ്ങിയിരുന്നു....അവാരെന്നോടു ചോദിച്ചു... ആ വീട്ടില് സാധനങ്ങള് വാങ്ങികൊടുക്കാന് ഒരു കുട്ടിവേണം...നീ വരുന്നോന്ന്...രാവിലെ മദ്രസ്സകഴിഞ്ഞാല് നേരെ അങ്ങോട്ടുപോവും...അവിടേക്കുള്ള സാധനങ്ങളെല്ലാം എഴുതി ശീട്ടാക്കി വാങ്ങികൊടുക്കും.... ഹാജിയാരുടെ വീട്ടിന്റെ അടുക്കളത്തിണ്ണയില് വിളമ്പിവെച്ച ചോറിന്നും എന്റെ നാവില് മധുരം നല്കുന്നു.. <a name='more'></a>എങ്കിലും വാരിയെടുക്കുന്ന ഓരോ ഉരുളയിലും ഞാന് കണ്ടിരുന്നു ....വിശന്നിരിക്കുന്ന എന്റെ സഹോദരങ്ങളുടെ മുഖം.... ഞാന് പഠിച്ചിരുന്ന സ്കൂള് ഏഴാം ക്ലാസ് വരെ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു...അഥവാ ജയിച്ചുകഴിഞ്ഞാല് പിന്നെ പോവേണ്ടത് ഹൈസ്കൂളിലാണ്....നടന്നുപോവാന് പറ്റുന്നത് സേവാമന്ദിരം പോസ്റ്റ് ബേസിക് സ്കൂളാണ്....പിന്നെയുള്ളത് ഫാറൂക് കോളേജ് ഹൈസ്ക്കൂളാണ്...എവിടെ സീറ്റ് കിട്ടിയാലും പുസ്തകം വാണ്ടാനും വസ്ത്രം വാങ്ങാനും എന്തുചെയ്യുമെന്നചിന്തയിലായിരുന്നു... ഏഴാം ക്ലാസ് കഴിഞ്ഞു സ്ക്കൂള് വിടുന്നതിനുമുമ്പ് ഞാനും എന്റെ കൂട്ടുകാരും പലവേലകളും ഒപ്പിച്ചായിരുന്നു സ്കൂളില്നിന്നും പോന്നത്....എല്ലാ ക്ലാസുകളിലും പല സ്ഥലങ്ങളിലായി ചോക്കുകൊണ്ട് ഞങ്ങളുടെ പേരുകള് എഴുതിവെച്ചിരുന്നു.... ജയിച്ചതറിഞ്ഞ് ടി.സി വാങ്ങാന് ചെന്നപ്പോള് അന്നത്തെ ഹെഡ് മാസ്റ്റര് ടി.സി. തന്നില്ലാ....ടി.സി കിട്ടണമെങ്കില് എവിടെയൊക്കെ ഞങ്ങള് പേരെഴുതിവച്ചിട്ടുണ്ടോ അതെല്ലാം വെള്ളം കൊണ്ട് മായ്ച്ചു കളയണമെന്ന് പറഞ്ഞു.....സത്യം പറയാലോ ഒരു ദിവസം രാവിലെ മുതല് വൈകുന്നേരം വരെ ബക്കറ്റില് വെള്ളവുമായി എല്ലാ ക്ലാസുകളിലും കയറിയിറങ്ങിയിട്ടും മുഴുവനും മായ്ച്ച് കളയാന് കഴിഞ്ഞില്ലാ....ടി.സി. വാങ്ങാന് വന്ന മറ്റു കുട്ടികളും രക്ഷിതാക്കളും ഞങ്ങളെ നോക്കി ചിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു......കൂടെ അവളും.... പോയിവരാനുള്ള സൌകര്യം നോക്കി സേവാമന്ദിരം പോസ്റ്റ് ബേസിക് സ്ക്കൂളില് ചേര്ന്നു...യു.പി.സ്കൂളില് അറബി പഠിച്ചതുകൊണ്ട് ഹൈസ്ക്കൂളിലും അറബിയായിരുന്നു എടുത്തത്..“.എട്ട് ഡി “ ക്ലാസിലായിരുന്നു ഞാന് ചേര്ന്നത്..അറബിക്ക് കുട്ടികള് കുറവായതുകൊണ്ട് പ്രത്യേക ക്ലാസില്ലായിരുന്നു..മലയാളത്തിനുള്ള കുട്ടികളുടെ ഒന്നിച്ചായിരുന്നു ഞങ്ങളും ഇരുന്നത്.....എങ്ങിനെയോ അവളും എത്തിപ്പെട്ടത് എന്റെ ക്ലാസിലായിരുന്നു.... പല സ്ക്കൂളുകളില് നിന്നും വന്ന കുട്ടികളായിരുന്നെങ്കിലും എല്ലാവരുമായും പെട്ടന്ന് സുഹൃത് ബന്ധം സ്ഥാപിക്കാന് കഴിഞ്ഞിരുന്നു....അന്നത്തെ ഞങ്ങളുടെ ഹെഡ് മാസ്റ്റര് സേവാമന്ദിരം സ്ക്കൂളിന്റെ സ്ഥാപകനും പ്രധാനമന്ത്രിയായിരുന്ന “ ഇന്ദിരാഗാന്ധി”യുടേ ക്ലാസ് മേറ്റുമായ രാധാകൃഷ്ണ മേനോനായിരുന്നു...വലിയകണിഷക്കാരനായിരുന്നു അദ്ദേഹം.... എല്ലാകുട്ടികളും ഉച്ചക്ക് ഭക്ഷണം കഴിക്കാന് പോവുമ്പോള് ഞാനും എന്റെ വീട്ടിലേക്കു പോവുമായിരുന്നു...എനിക്കറിയാം എന്റെ വീട്ടില് ഒന്നും ഉണ്ടാവില്ലെന്ന്...എങ്കിലും മറ്റുകുട്ടികളെ അതറിയിക്കാതിരിക്കാന് ഞാനും പോവുമായിരുന്നു...എന്റെ വീട്ടിലേക്കു പോവുന്ന വഴിയിലായിരുന്നു അവളുടെ വീട്...അവളുടെ പിന്നാലെയുള്ള എന്റെ നടത്തം ഒടുവില് ഒന്നിച്ചായി........... ക്ലാസ് തുടങ്ങി ഏകദേശം മൂന്ന് മാസം കഴിഞ്ഞിരിക്കും..എന്റെ കുനിഷ്ട് ബുദ്ധിയില് വേണ്ടാത്ത കാര്യമുദിച്ചു...അവള്ക്കൊരു ലെറ്റര് കൊടുക്കണം...”ആദ്യത്തെ പ്രേമലേഖനം “ എങ്ങിനെ എഴുതും..അതായിരുന്നു എന്റെ പിന്നീടുള്ള ചിന്ത..അല്പ സ്വല്പം അതുമിതും എഴുതാന് അറിയുന്നതുകൊണ്ട് ഞാനൊരു രാത്രി അവള്ക്കെഴുതി....”“പ്രിയപ്പെട്ട ആനന്ദ്...എനിക്ക് നിന്നെ ഇഷ്ടമാണ്....നിനക്കെന്നെ ഇഷ്ടമാണെങ്കില് ഞാന് നിന്നെ പ്രേമിക്കട്ടേ “”.....ഇത്രയും എഴുതാന് തന്നെ ഒരുപാട് പേപ്പറുകള് നഷ്ടപ്പെടുത്തേണ്ടിവന്നു... അന്നൊരു വെള്ളിയാഴ്ചയായിരുന്നു....സ്ക്കൂളില്നിന്നും പള്ളിയിലേക്കുപോവാന് ഒരു പിരീഡ് മുമ്പേ ഇറങ്ങുമായിരുന്നു....അന്ന് പള്ളിയിലേക്കുപോവുന്നതിനു മുമ്പ് എഴുതിയ കടലാസെടുത്ത് കൂടെ പഠിക്കുന്ന ഒരു കുട്ടിയെ ഏല്പിച്ചു..ആരും കാണാതെ ആനന്ദിനു കൊടുക്കാന്...എന്നിട്ടു ഞാന് പള്ളിയിലേക്കുപോയി...അന്നത്തെ നമസ്ക്കാരം ശരിയായിട്ടുണ്ടോ എന്നെനിക്കറിയില്ലാ....കാരണം മനസ്സിലെന്തോ ഒരു ഭയം കടന്നുകൂടിയിരുന്നു... പള്ളികഴിഞ്ഞ് സ്ക്കൂളിലേക്കുചെന്ന എന്നെ ഗൈറ്റില്തന്നെ ഒരു സ്നേഹിതന് കാത്തുനിന്നിരുന്നു...അവന് പറഞ്ഞു.‘’.ആകെ പ്രശ്നമായി...നീ കൊടുത്ത ലെറ്റര് ഏലിയാമ്മ ടീച്ചര് പിടിച്ചു...ഹെഡ് മാസ്റ്റര്ക്ക് കൊടുക്കും എന്നാ പറഞ്ഞത് “”.....എന്തുചെയ്യും...അന്ന് ക്ലാസില് കയറുന്നത് ഉചിതമല്ലെന്ന് എനിക്കുതോന്നി...ആദ്യമായി അന്ന് ഞാന് ക്ലാസ് കട്ട് ചെയ്തു...ക്ലാസ് കഴിയുന്നതുവരെ അങ്ങുനിങ്ങും കറങ്ങിയെങ്കിലും മനസ്സ് നിറയെ ഭയമായിരുന്നു... ശനിയും ഞായറും അവധിയായിരുന്നു...ആകെ ഒരു ഭയം...തിങ്കളാഴ്ച ക്ലാസില് പോയാലുള്ള അവസ്ഥ എന്തായിരിക്കും ...അതായിരുന്നു എന്റെ ചിന്ത....എന്റെ രണ്ട് ജേഷ്ടന്മാര് അവിടെ പത്താം ക്ലാസില് പഠിച്ചിരുന്നു...അതിലൊരാള് എങ്ങിനെയോ എല്ലാം അറിഞ്ഞിരുന്നു...അവന് ചിരിച്ചോണ്ട് എന്നോട് ചോദിച്ചു...” മുട്ടേന്ന് വിരിഞ്ഞിട്ട് പോരേ ഇതൊക്കെ “...ഞാനൊന്നും പറഞ്ഞില്ലാ....എന്റെ ചിന്തകള് തിങ്കളാഴ്ച മാത്രമായിരുന്നു...... .......... തുടരാം ...............</span></div>സര്ദാര്http://www.blogger.com/profile/14768084784433558652noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-7975165601537120495.post-73514039263939235382011-04-06T13:13:00.000-07:002011-04-13T07:53:34.705-07:00എന്റെ ഇന്നലകള്.. ഏഴ് [ ആനന്ദ് ]<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><span style="font-size: large;">പിന്നീടുള്ള ദിവസങ്ങള് എന്റെ കണ്ണുകള് അവളുടെ പിറകെയായിരുന്നു...ഒരു നല്ല ഡ്രസ്സുപൊലുമില്ലാത്ത എന്നെ അവള് ശ്രദ്ധിക്കില്ലെന്നെനിക്കറിയാമായിരുന്നിട്ടും എന്തോ എന്റെ കണ്ണുകള് പിന് വലിക്കാന് എനിക്കു താല്പര്യമില്ലായൊരുന്നു...എന്റെ കൂടെ പഠിക്കുന്ന ശങ്കരനാരായണന് ( ഇദ്ദേഹം ഇന്ന് ജിദ്ദയിലുണ്ട് ) എങ്ങിനെയോ ഇത് മണത്തറിഞ്ഞിരുന്നു....ഒരിക്കലവന് എന്നോട് പറഞ്ഞു...അവളുടെ പിന്നാലെയുള്ള നടത്തം നിറുത്താന്...കാരണം അവള് എന്റെ നാട്ടിലെ അറിയപ്പെടുന്ന ഒരു ഹിന്ദു കുടുംബത്തിലെ ഒരു ഡോക്ടറുടെ പെങ്ങടെ മകളായിരുന്നു....അവന്റെ സ്വരത്തില് ഒരു ഭീഷണിയുണ്ടായിരുന്നു...അന്നുമുതല് അവനെന്റെ കണ്ണില് വില്ലന് വേഷം കെട്ടിയാടാന് തുടങ്ങി....( പക്ഷേ ഇവന് ഇന്നെന്റെ ഏറ്റവും അടുത്ത സുഹൃത്താണ്..) <a name='more'></a>എങ്കിലും അവളില്നിന്നും എന്റെ കണ്ണുകളെ പറിച്ചെടുക്കാന് എനിക്കു കഴിഞ്ഞില്ലാ... അതിനിടയിലാണ് എന്റെ മൂത്ത ജേഷ്ടന്റെ ഭാര്യയുടെ എളാപ്പയുടെ വീട് താമസം നടക്കുന്നത്..ഏട്ടത്തിയമ്മക്ക് വലിയ നിര്ബന്ധം ഞാന് കൂടെ ചെല്ലണമെന്ന്....അതുവരെ കൂടുതല് ആളുകള് കൂടുന്നിടത്ത് പോവാത്തയെനിക്ക് എന്തോ മടിതോന്നി...എങ്കിലും വീട്ടുകാരുടെ നിര്ബന്ധംകൂടിയായപ്പോള് എനിക്കു പോവാതിരിക്കാന് കഴിഞ്ഞില്ലാ... ആ വീടിന്റെ അടുക്കള ഭാഗത്ത് പെണ്ണുങ്ങളിരിക്കുന്നിടത്തായിരുന്നു എന്റെ നില്പ്...ആരേയും ഞാനറിയില്ലാ.....ഭക്ഷണം കഴിക്കാന് വിളിച്ചെങ്കിലും ഞാന് പോയില്ലാ....ഏട്ടത്തിയമ്മക്കറിയാമായിരുന്നു ഞാന് പോവില്ലെന്ന്....ഒരു പാത്രത്തില് എനിക്കുള്ള ഭക്ഷണവുമായി അവര് എന്റെടുത്ത് വന്നിരുന്നു...പുറത്ത് ഒരു തെങ്ങിന്റെ ചുവട്ടിലിട്ടിരുന്ന കസേരയിലിരുന്ന് ഭക്ഷണം കഴിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന എന്റടുത്തേക്ക് എന്നെക്കാളും പ്രായം കുറഞ്ഞ മൂന്ന് പെണ്കുട്ടികള് കടന്നുവന്നു...അവരെന്നെനോക്കി കളിയാക്കി ചിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു....ഏട്ടത്തിയമ്മ എന്റടുത്തിരുന്ന് എന്നെ തീറ്റിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു...ഒരുപക്ഷേ അതു കണ്ടതുകൊണ്ടായിരിക്കാം അവര് ചിരിച്ചത്.... അല്പസമയത്തിനുശേഷം അതിലൊരുകുട്ടി വീണ്ടും എന്റടുത്തേക്ക് വന്നു...എന്നോട് ചൊദിച്ചു...“.നീയെന്താ..മൊയ്ല്യാരാ “... അങ്ങിനെചൊദിക്കാന് ഒരു കാരണമുണ്ടായിരുന്നു...ഞാന് ദറസില് (രാത്രികാലങ്ങളില് പള്ളിയില് പോയി പഠിക്കുന്നതിനാണ് ദറസ് എന്നുപറയുന്നത് ) പോയിതുടങ്ങിയകാലമായിരുന്നു ...വെള്ളത്തുണി നെരിയാണിയുടെ മുകളിലായിട്ടായിരുന്നു ഉടുത്തിരുന്നത്...ഫുള്കയ്യുള്ള വെള്ളക്കുപ്പായവും തലയില് ഒരു ടവ്വലും...ഇതായിരുന്നു അന്നെന്റെ വേഷം ...ഇതുകൊണ്ടായിരിക്കും അവളന്ന് എന്നോടങ്ങിനെ ചോദിച്ചത്.... ഇതെല്ലാം കണ്ടുനിന്ന ഏട്ടത്തിയമ്മ അവളോട് പറഞ്ഞു....” നീ വെറുതെ അവനെ ശല്ല്യം ചെയ്യണ്ടാ..അവനവിടെയെവിടേങ്കിലും നിന്നോട്ടേ “....എന്നിട്ടെന്റടുത്തേക്ക് വന്നിട്ടെന്നോടുപറഞ്ഞു...”ഇവളാണ് ..സബിത..എന്റെ കുടുംബമാ......( ഇതിവിടെ ഞാന് പറയാനുള്ള കാരണം ഇവള് പിന്നീട് എന്റെ ജീവിതത്തിലേക്ക് കടന്നുവരുന്നുണ്ട്.)..... ഏഴാം ക്ലാസിലെ പഠനം സംഭവ ബഹുലമായിരുന്നു....ആര് ആരൊക്കെയാണ് പ്രേമിക്കുന്നതെന്ന് അവര്ക്കുപോലും അറിയില്ലാ....കാരണം ആരും ആരോടും തുറന്നുപറഞ്ഞിരുന്നില്ലാ...പക്വതയെത്താത്ത പ്രായത്തിന്റെ പേടിയായിരുന്നു അത്......എങ്കിലും എന്റെ മനസ്സ് അവള് വായിച്ചറിഞ്ഞിരുന്നെന്ന് എനിക്കു പലപ്പൊഴും തോന്നിയിരുന്നു...ഏഴാം ക്ലാസിലെ അവസാനമാസത്തില് അദ്ധ്യാപകര് കുട്ടികളേയും കൊണ്ട് കൊച്ചിയിലേക്ക് പോവുന്നുണ്ടായിരുന്നു...പോവുന്നവരോട് പേര് കൊടുക്കാന് പറഞ്ഞിരുന്നു...എന്റെ അവസ്ഥ അതിനനുവദിക്കുന്നതായിരുന്നില്ല....ഒരുദിവസം ക്ലാസ് കഴിഞ്ഞു പോരാന് നില്ക്ക്മ്പോള് അവളെന്റെ അടുത്തേക്ക് വന്ന് ചോദിച്ചു....” കൊച്ചിയിലേക്ക് ഈ കുട്ടി വരുന്നില്ലേ “....അന്നാദ്യമായിട്ടായിരുന്നു അവളെന്റെ അടുത്ത് വന്ന് സംസാരിക്കുന്നത്..അവളോട് ഞാനെന്തുപറയും....അല്പനിമിഷത്തേക്ക് എന്റെ ശരീരത്തില് ഒരു വിറയല് അനുഭവപ്പെട്ടപോലെതോന്നി.......” ഞാന്...എന്റെ....അതുമാത്രമേ എനിക്കവളോട് പറയാന് കഴിഞ്ഞുള്ളു....അപ്പോഴേക്കും അവളുടെ കൂടെ പഠിക്കുന്ന ഗീത അവളേയുംകൂട്ടി നടന്നുകഴിഞ്ഞിരുന്നു...... അന്ന് രാത്രി കുട്ടികളൊക്കെ കൊച്ചിക്കുപോവുന്നവിവരം ഞാനെന്റെ വീട്ടില് അവതരിപ്പിച്ചു....അല്പ നിമിഷത്തെ മൌനത്തിനുശേഷം ഉപ്പ എന്നോടുപറഞ്ഞു....” എന്താമോനേ ഞാന് നിന്നോട് പറയാ...നീയേതായാലും പേരുകൊടുത്തോ...ഞാന് നോക്കട്ടേ “......പക്ഷേ ഉമ്മക്കെന്നെ വിടാന് തീരെ താല്പര്യമില്ലായിരുന്നു...അത്രയും ദൂരെ പോണ്ടെന്നായിരുന്നു ഉമ്മയുടെ പക്ഷം....എങ്കിലും എന്റെ കണ്ണുകള് നിറഞ്ഞൊഴുകിയപ്പൊള് ഉമ്മ സമ്മതിച്ചു...ആ രാത്രി ഞാന് ഉറങ്ങിയിരുന്നുവോ....എനിക്കറിയില്ലാ..... ആ യാത്ര ശരിക്കും എന്തിനുവേണ്ടിയായിരുന്നു.....കൊച്ചി കാണാനോ....അതോ അവളെ കണ്ടുകൊണ്ടിരിക്കാനോ................... കൊച്ചിയില് നങ്കൂരമിട്ടിരുന്ന വിക്രാന്തെന്ന കപ്പലായിരുന്നു ഞങ്ങളുടെ ലക്ഷ്യം....ശരിക്കുപറഞ്ഞാല് ആ കപ്പലൊരു ലോകമായിരുന്നു....മൂന്നു വിമാനങ്ങള് ഒന്നിച്ച ആ കപ്പലിന്റെ മുകളിലിറങ്ങുമെന്നാണ് ഞങ്ങളോട് പറഞ്ഞത്..ഒരുദിവസം മുഴുവന് ആ കപ്പലിനുള്ളില് നടന്നുകണ്ടു....എന്നിട്ടും മുഴുവനായില്ലാ....മൂന്നുദിവസങ്ങള് പറന്നകലുകയായിരുന്നു...ഇതിനിടയിലെപ്പോഴൊക്കെയോ ഞാന് അവളേയും അവള് എന്നേയും നോക്കി ചിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു...എന്റെ പിന്നാലെ എപ്പോഴും ഒരു സാത്താനെപ്പോലെ ശങ്കരനാരായണനും.... ഏഴാം ക്ലാസിലെ അവസാനപരീക്ഷയും കഴിഞ്ഞ് പിരിയുമ്പോള് എല്ലാവരിലും ഒരു ദു:ഖം ബാക്കിനിന്നിരുന്നു...ഇനി ആരെല്ലാം..ഏതെല്ലാം സ്കൂളുകളിലേക്ക്...വീണ്ടും തമ്മില് കാണുമോ ...ആവോ... പിന്നീടുള്ള പലദിവസങ്ങള് ഞാന് അവളെ കാണാന് ശ്രമിച്ചു...പക്ഷേ കണ്ടില്ലാ....പിന്നീട് ഒരുദിവസം വളരെ യാതൃശ്ചികമായി ഞാനവളെ കണ്ടുമുട്ടി....എന്റെ വീട്ടിനു മുന്നിലൂടെ അവളും കുറച്ച് വയസ്സുള്ള ഒരു പെണ്ണും ( ഇതവളുടെ വല്ല്യമ്മയായിരുന്നെന്ന് പിന്നീടവളെന്നോട് പറഞ്ഞു ) നടന്നുപോവുന്നു....ബാലകൃഷ്ണാ ടാക്കീസിലേക്ക് സിനിമകാണാന്....വല്ല്യമ്മയോട് അവള് പറഞ്ഞു...” ഈ കുട്ടി എന്റെ കൂടെ പഠിക്കുന്നതാ “....വല്ല്യമ്മ ചോദിച്ചു “ മോന് വരുന്നോ സിനിമക്ക് “...ഇല്ലെന്ന് പറഞ്ഞെങ്കിലും അല്പം ദൂരെയായി ഞാനവരുടെ പിന്നാലെ പോയിരുന്നു...ഒന്നു രണ്ടു തവണ അവള് തിരിഞ്ഞുനോക്കി ചിരിച്ചപ്പോള് എന്തോ പറയാനറിയാത്ത സുഖം തോന്നി....സിനിമക്ക് പോയില്ലെങ്കിലും സിനിമ കഴിയുന്നതുവരെ ഞാനവിടെ ചുറ്റിപറ്റിനിന്നു.....വെറുതെ ...ഒരിക്കല്കൂടി ഒന്നു കാണാന്... <br />
<br />
എന്നെ നിങ്ങള് സഹിക്കുമെങ്കില് ഞാന് തുടരും......<br />
</span></div>സര്ദാര്http://www.blogger.com/profile/14768084784433558652noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-7975165601537120495.post-38013787563804446252011-03-28T12:28:00.000-07:002011-04-13T07:56:17.339-07:00മുംതാസ്<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
<br />
<br />
<b><span class="Apple-style-span" style="color: red;">എന്റെ ഇന്നലകള് ഭാഗം ആറ്</span></b><br />
<br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">അഞ്ചാം ക്ലാസില് നിന്നും ആറാം ക്ലാസിലേക്ക് കടക്കുമ്പോള് ഒരാഗ്രഹമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു...മുംതാസും എന്റെ ക്ലാസിലാവണേയെന്ന്....അങ്ങിനെതന്നെ സംഭവിച്ചു...വാക്കുകള്ക്കതീതമായ എന്തോ ഒരു അനുഭൂതി മനസ്സിനെ മദിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു... അന്നെല്ലാം സ്കൂളില് പോവാന് വലിയ താല്പര്യമായിരുന്നു...ആദ്യമെല്ലാം ഒന്നെഴുനേറ്റ് കിട്ടാന് ഉമ്മ വിളിയോട് വിളിയായിരുന്നു...ഒടുവില് രണ്ടെണ്ണം കിട്ടിയാലേ ഞാന് പൊങ്ങാറുള്ളു....മുംതാസിന്റെ നോട്ടവും ചിരിയുമെല്ലാമായതോടെ എപ്പോ എഴുനേറ്റെന്ന് ചോദിച്ചാമതി....വീട്ടിലും അതൊരു സംസാരമായിരുന്നു...ഉമ്മ പറയും...” ഈ ചെക്കനെന്തുപറ്റി...വിളിയും തെളിയുമില്ലാതെ എഴുനേല്ക്കാത്തോനിപ്പം വെയിലുദിക്കിണേന്ന് മുമ്പേ എണീക്കിണ്ടല്ലോ “....ഉമ്മയോട് എങ്ങിനെ പറയും ,,ഞാനും പ്രണയിക്കുന്നെന്ന്..... </span><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0TyUCEcElE1yjzY0lH_BCxVi1KjMS3O_4gk_b_8JATvrv5vAH6sBLo02TZHC29_1YvXWai9VkvZmFetw9xHRC-cKjbvJvMo14LYOmNB9MqYz0P1_b0e4uqkdJc1d2317mGUltjnuujAIZ/s1600/%25E0%25B4%25B1%25E0%25B5%2586%25E0%25B4%25AF%25E0%25B4%25BF%25E0%25B4%25B2%25E0%25B5%258D%25E0%25B4%25B5%25E0%25B5%2586+%25E0%25B4%25B8%25E0%25B5%258D%25E0%25B4%25B1%25E0%25B5%258D%25E0%25B4%25B1%25E0%25B5%2587%25E0%25B4%25B7%25E0%25B4%25A8%25E0%25B5%258D%25E2%2580%258D.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0TyUCEcElE1yjzY0lH_BCxVi1KjMS3O_4gk_b_8JATvrv5vAH6sBLo02TZHC29_1YvXWai9VkvZmFetw9xHRC-cKjbvJvMo14LYOmNB9MqYz0P1_b0e4uqkdJc1d2317mGUltjnuujAIZ/s1600/%25E0%25B4%25B1%25E0%25B5%2586%25E0%25B4%25AF%25E0%25B4%25BF%25E0%25B4%25B2%25E0%25B5%258D%25E0%25B4%25B5%25E0%25B5%2586+%25E0%25B4%25B8%25E0%25B5%258D%25E0%25B4%25B1%25E0%25B5%258D%25E0%25B4%25B1%25E0%25B5%2587%25E0%25B4%25B7%25E0%25B4%25A8%25E0%25B5%258D%25E2%2580%258D.jpg" /></span></a><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">ഏകദേശം അഞ്ചോ ആറോ മാസങ്ങള് കഴിഞ്ഞുകാണും ...ഒരു ദിവസം വൈകുന്നേരം ഞാന് കണ്ട മുംതാസിന്റെ കണ്ണുകളില് ദു:ഖത്തിന്റെ രണ്ടിറ്റുകണ്ണുനീര്തുള്ളികള് ഒളിഞ്ഞുകിടന്നിരുന്നു...എങ്കിലും അന്നും അവള് എനിക്കുള്ള</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"> മിഠായികള് കൊണ്ടുവന്നിരുന്നു...എന്നുമുള്ളതിലധികം....പക്ഷേ അന്നെനിക്കറിയില്ലായിരുന്നു എനിക്കവള് തരുന്ന അവസാനത്തെ സ്നേഹത്തിന്റെ മധുരമായിരിക്കും ആ മിഠായികളെന്ന്.... <a name='more'></a> അവള് ക്ലാസില് വന്നില്ല...എന്തോ ഒരു വിഷമം തോന്നി...രണ്ടാമത്തെ ദിവസം അവള് താമസിച്ചിരുന്ന വീടും തേടി ഞാനും കൂട്ടുകാരും പോയെങ്കിലും ആ വീട് പൂട്ടിക്കിടന്നിരുന്നു...പിന്നിട് ഞാനറിഞ്ഞു...അവളുടെ ഉപ്പ റെയിവേ മാസ്റ്ററായിരുന്നെന്നും .. ഫറോക്ക് റെയില് വേ സ്റ്റേഷനിലേക്ക് മാറിവന്നതായിരുന്നെന്നും..ഇപ്പോ വീണ്ടും മാറിപ്പൊയെന്നും... എങ്ങോട്ടായിരുന്നു എന്റെ ഹൃദയത്തില് നിന്നും അവള് പറന്നുപോയതെന്ന് എനിക്കിപ്പോഴും അറിയില്ലാ..എങ്കിലും ആ മുഖവും ശബ്ദമില്ലാത്ത ചിരിയും ഇപ്പോഴും എന്റെ കണ്ണുകളിലുണ്ട്...അവള് തന്ന ലോസഞ്ചര് മിഠായിയുടെ മധുരം ഇന്നും എന്റെ നാവില് നില്ക്കുന്നു.... അതിനിടക്കാണ് എന്റെ അമ്മായിയുടെ മകളുടെ ഭര്ത്താവിന്റെ മരണം...കോഴിക്കോട് കുറ്റിച്ചിറയിലായിരുന്നു അവരുടെ വീട്...മരണത്തിന്റെ മൂന്നാമത്തെ ദിവസം കണ്ണൂക്കിനുപോയ ഉപ്പ തിരിച്ചുവന്നത് അമ്മായിയുടെ മകളേയും ചെറിയ അഞ്ചു മക്കളേയും കൊണ്ടായിരുന്നു......ഉപ്പ ..ഉമ്മയൊട് പറഞ്ഞു...“.ഇവരിനി ഇവിടെ നമ്മുടെ കൂടെ നില്ക്കട്ടേ...അവിടെ ഇവരെ നോക്കാന് ആരാ ഉള്ളത് “ അന്നുമുതല് എന്റെ വീട്ടിലെ രണ്ടുമുറികളില് ഒന്ന് അവര്ക്കുവേണ്ടി നീക്കിവെച്ചു...ഞാനും ഉപ്പയും ജേഷ്ടന്മാരും കിടത്തം കോലായിലേക്ക് മാറ്റി...മഴപെയ്യുമ്പോള് കാറ്റിനെത്തുന്ന വെള്ളത്തുള്ളികള് കോലായ നനച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു..ഒടുവില് ചാക്കുകള് കെട്ടിത്തൂക്കിയിട്ടായി കിടത്തം...ചില ദിവസങ്ങളില് അടുത്ത വീട്ടിലെ “നായ “ യുടെ കിടത്തം എന്റെ കാല് ചുവട്ടിലായിരുന്നു...അതിന്റെ തൊട്ടുരുമ്മല് എന്നെ ആരോ സ്നേഹിക്കുന്നപോലെ എനിക്കുതോന്നി... വീട്ടിലെ അവസ്ഥകള് വീണ്ടും കൂടുതല് മോശമായിത്തുടങ്ങി...ഞങ്ങളുടെ പട്ടിണിയിലേക്കായിരുന്നല്ലോ പുതിയ ആറ് പേരുടെ വരവ്...പിന്നീടുള്ള ആശ്രയം അടുത്ത വീട്ടിലെ തുരുതുരേ കായ്ക്കുന്ന പ്ലാവുകളായിരുന്നു...ഒന്നും കിട്ടാത്ത ദിവസങ്ങളില് അടുത്ത വീട്ടുകാര് ഉറങ്ങുന്നതുവരെ കാത്തിരിക്കും ..അതിനുശേഷം അവിടെ പോയി ഒന്നോ രണ്ടോ ചക്കയിട്ട് കൊണ്ടുവന്ന് ഉണ്ടാക്കിയായിരുന്നു വിശപ്പടക്കിയിരുന്നത്....നേരം പുലര്ന്നാല് ഉമ്മ അവിടെപോയി പറയും “ ഇന്നലെ ഞാന് ചക്ക പറിച്ചിരുന്നെന്ന് “ അതിലവര്ക്കെതിര്പ്പില്ലായിരുന്നു..എത്രവേണേലും എടുക്കാനായിരുന്നു അവര് ഉമ്മയൊട് പറഞ്ഞിരുന്നത്...ചിലദിവസങ്ങളില് അവിടുന്ന് കിട്ടുന്ന അരിയായിരുന്നു എന്റെ വീട്ടില് വേവിച്ചിരുന്നത്....ആ നല്ല മനസ്സുകളെ ഞാനിന്നും ബഹുമാനിക്കുന്നു..... എന്റെ വകയിലൊരമ്മാവന്റെ മകന് നാട്ടിലുള്ള ഒരു ഹോട്ടലില് ജോലി ചെയ്തിരുന്നു....പകല് സമയങ്ങളില് വല്ലാണ്ട് വിശക്കുമ്പോ ഉമ്മ എന്നോട് പറയും “ നീ ഇക്കാക്കന്റടുത്ത് പോയി നിനക്ക് ചായ വേണംന്ന് പറ..അവന് തരും..” പലദിവസങ്ങളില് എന്റെ പകല് വിശപ്പിന്റെ ശമനം അവിടെയായിരുന്നു...അമ്മാവന്റെ മകന് മരണപ്പെട്ടെങ്കിലും ഇന്നും എന്റെ സ്നേഹത്തിന്റെ ഒരു നുള്ള് ഞാന് അദ്ദേഹത്തിന്റെ കുടുംബത്തിനുവേണ്ടി എന്റെ മനസ്സില് സൂക്ഷിക്കുന്നു... </span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">ദിവസങ്ങള് പലതും കടന്നുപോയെങ്കിലും അവസ്ഥകള് മാത്രം മാറാതെ നിന്നു...അന്നെല്ലാം വിശപ്പ് മാത്രമായിരുന്നു എന്റെ ശത്രു...ആരോടും ഒന്നും പറയാതെ വീട്ടീന്നിറങ്ങുമ്പോള് പ്രാര്ത്ഥിക്കൂമായിരുന്നു ഒരമ്പത് പൈസയെങ്കിലും വീണു കിട്ടണമേയെന്ന്....ഒന്ന് വിശപ്പടക്കാന്...... </span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">പിന്നീട് കുറച്ചുമാസങ്ങള്ക്കുശേഷം ഞങ്ങളുടെ സ്കൂളിലും ഉപ്പുമാവ് കൊടുക്കാന് തുടങ്ങി...അതൊരു അശ്വാസമായിരുന്നു...വിളമ്പുന്നത് പരിചയക്കാരായിരുന്നത് കൊണ്ട് ഞാന് കൊണ്ടുപൊവുന്ന പാത്രം നിറച്ചും എനിക്ക് കിട്ടുമായിരുന്നു....വീട് തൊട്ടടുത്തായതുകൊണ്ട് നേരെ വീട്ടില് കൊണ്ടുവന്നാണ് കഴിക്കാറ്...എല്ലാവരും കൂടെയിരുന്നുള്ള ആ ഉപ്പുമാവ് തീറ്റി അതൊരു രസമായിരുന്നു.... അതിനിടയില് എപ്പോഴാണെന്നറിയില്ലാ...സുന്ദരിയായ അവള് എന്റെ മുന്നിലൂടെ കടന്നുപോയത്...ആറ് വര്ഷക്കാലം ഒരുമിച്ച് ഒരേ സ്കൂളില് പഠിച്ചിട്ടും ഞാനന്ന് ആദ്യമായിട്ടായിരുന്നു അവളെ കണ്ടത്....ഞാനറിയാതെ എന്റെ കാലുകളും അവള്ക്ക് പിന്നാലെ ചലിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു....ഒടുവില് “ ആറ് .എ “ ക്ലാസില് അവള് ചെന്ന് കയറിയപ്പോള് അറിയാതെ ഞാനും കയറി.....” ഈ കുട്ടിയെന്താ ഇവിടേ “...എന്ന ചോദ്യം കേട്ടാണ് ഞാന് നിമിഷത്തിലേക്ക് തിരിച്ചുവന്നത്...അവിടെ ഉയര്ന്ന കൂട്ടച്ചിരിയില് അവളുമുണ്ടായിരുന്നു...അല്പം നാണത്തോടെ ഒരിക്കല്കൂടെ അവളെ തിരിഞ്ഞുനോക്കി ഞാനിറങ്ങി നടന്നു......ഒരു പുതിയ ബന്ധത്തിന്റെ തുടക്കം അവിടെയായിരുന്നു...... അവസാനിക്കുന്നില്ലാ.....</span>.<br />
.</div>സര്ദാര്http://www.blogger.com/profile/14768084784433558652noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-7975165601537120495.post-67458270736427224852011-03-21T09:31:00.000-07:002011-04-13T07:55:40.092-07:00ലോസഞ്ചര് മുട്ടായി<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><span style="color: red; font-size: large;"><b><i>എന്റെ ഇന്നലകള് ഭാഗം അഞ്ച്</i></b></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMBg46sDPiHn4vZXzxF5Wz3TUP3hPswC2ANRkIa74JpDA40QN2nPZhtZPOuznfHm_NUK_ouAO7mNraG_P7fPz5vlOwprGAzvReLNK4BbS1SD0_wDVI0kx7rNm-O-EoGBFQf1VsL41vNEcT/s1600/losenger+sweets.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="153" r6="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMBg46sDPiHn4vZXzxF5Wz3TUP3hPswC2ANRkIa74JpDA40QN2nPZhtZPOuznfHm_NUK_ouAO7mNraG_P7fPz5vlOwprGAzvReLNK4BbS1SD0_wDVI0kx7rNm-O-EoGBFQf1VsL41vNEcT/s200/losenger+sweets.jpg" width="200" /></a></div><span style="font-size: large;">സൌന്ദര്യാസ്വാദനത്തിന്റേയോ പ്രണയത്തിന്റേയോ പ്രായമല്ലായിരുന്നു...എങ്കിലും അവളെ എനിക്കിഷ്ടമായിരുന്നു.... അവളുടെ ശബ്ദമില്ലാത്ത ചിരിയില് ഏതോ ഒരു മാന്ത്രികവലയം ഒളിഞ്ഞിരുന്നു... ചുരുങ്ങിയ ദിവസങ്ങള്കൊണ്ട് ഞങ്ങളുടെ കുഞ്ഞുമനസ്സുകള് അന്വോന്യം സംസാരിച്ചുതുടങ്ങി.... ഞങ്ങള് പഠിച്ചിരുന്നത് രാമനാട്ടുകര ഗവ: യു.പി.സ്കൂളിലായിരുന്നു...നേരെ മുന്നിലുള്ള ഗണ:പത് സ്ക്കൂളിന്റെ മുറ്റമായിരുന്നു വൈകുന്നേരങ്ങളിലെ എന്റേയും കൂട്ടുകാരുടേയും കളിസ്ഥലം.... മതിലുകളില്ലാത്ത രണ്ട് സ്ക്കൂളിന്റേയും നടുവിലൂടെയായിരുന്നു ഫാറൂക് കോളേജിലേക്കുള്ള റോഡ് പോയിരുന്നത്..എന്നും വൈകുന്നേരങ്ങളില് അവളുടെ മാര്ക്കറ്റിലേക്കുള്ള പോക്കും വരവും അതുവഴിയായിരുന്നു...ഒരുദിവസം കൂട്ടുകാരുടെ നിര്ബന്ധം കാരണം ഞാനവളോട് ചോദിച്ചു “ നീവരുമ്പോ എനിക്ക് മുട്ടായി കൊണ്ടോരോ“....ചിരിച്ചുകൊണ്ടവളെന്നോട് ചോദിച്ചു..” ഈ കുട്ടിക്കെന്ത് മുട്ടായ്യ്യാ വേണ്ട്യേ </span><br />
<br />
<br />
<span style="font-size: large;">“...ഞാനൊന്നും പറഞ്ഞില്ലാ... <a name='more'></a>എങ്കിലും തിരിച്ചുവരുന്ന അവളുടെ കയ്യില് മിഠായി ഉണ്ടായിരുന്നു...പിന്നിടത് എന്നും പതിവായി...എന്നും കൊണ്ടുവരാറുള്ളത് ലോസഞ്ചര് ( നാരങ്ങാ മിഠായി ) മിഠായി ആയിരുന്നത് കൊണ്ട് ഞങ്ങളവള്ക്ക് ആ പേരിട്ടു...പിന്നീട് അവളെ കാണുമ്പോഴേക്കും കൂട്ടുകാര് പറയും “നിന്റെ ലോസഞ്ചര് മുട്ടായി “ വരുന്നെന്ന്...അത് കേള്ക്കാന് എനിക്കും ഒരു സുഖമായിരുന്നു...അതങ്ങിനെ തുടര്ന്നുകൊണ്ടേയിരുന്നു.... </span><br />
<br />
<br />
<span style="font-size: large;">ആയിടക്കാണ് കൊണ്ടോട്ടിയിലുള്ള എന്റെ അമ്മാവന്റെ മൂത്തമകന് ഉമ്മയെ കാണാന് വരുന്നത്...അവരെല്ലാം അന്ന് കുവൈത്തിലായിരുന്നു...എന്നേയും ജേഷ്ടനേയും അരികില് വിളിച്ചിട്ട് ചോദിച്ചു...നിങ്ങള്ക്ക് പാന്റും കുപ്പായും വേണോന്ന്....അന്ന് വരെ പാന്റിട്ടിട്ടില്ലാത്ത എനിക്കും ജേഷ്ടനും അതൊരു വലിയ സന്തോഷമായിരുന്നു....ഞങ്ങളേയും കൂട്ടി അയാള് കൊണ്ടോട്ടിയിലേക്ക് ബസ്സ് കയറി...ഞാന് അത്രയും ദൂരം പോവുന്നത് ആദ്യമായിട്ടായിരുന്നു....പോലീസ് സ്റ്റേഷന്റെ തൊട്ടുള്ള ടൈലര് ഷോപ്പില് ഞങ്ങളെ ഇരുത്തി അളവെടുക്കാന് പറഞ്ഞ് അങ്ങേര് പൊയി....അരമണിക്കൂറോളം കഴിഞ്ഞ് ഒരു കീസുമായി തിരിച്ചുവന്നു...അതിലുണ്ടായിരുന്ന പീസുകള് ടൈലറെ ഏല്പിച്ചിട്ട് പറഞ്ഞു അഞ്ച് ദിവസം കഴിഞ്ഞ് അടുത്തുള്ള ബോംബെ ഹോട്ടലില് നിന്നും വാങ്ങാന്...ആ ഹോട്ടല് അദ്ദേഹത്തിന്റെ അളിയന്റേതായിരുന്നു..... </span><br />
<span style="font-size: large;">അഞ്ച് ദിവസത്തിനുശേഷം എന്റെ ജേഷ്ടന് പോയിതിരിച്ചുവന്നു...കയ്യിലൊന്നു മില്ലായിരുന്നു...അടുത്തദിവസം വീണ്ടും പോയിനോക്കി...അപ്പോഴും കിട്ടിയില്ലാ...രണ്ടുദിവസത്തിനുശേഷം ഞാനവനോട് പറഞ്ഞു ടൈലര് ഷോപ്പില് പോയിനോക്കാന്...അവന്റെ വരവും കാത്ത് പുതിയപാന്റും ഷര്ട്ടും പ്രതീക്ഷിച്ച് ഞാനിരുന്നു...പക്ഷേ അവന്റെ കയ്യില് ഒന്നുമില്ലാതെയാണ് അവന് തിരിച്ചുവന്നത്...മുഖത്ത് ചിരിയുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും അവന്റെ കണ്ണുകള് നിറഞ്ഞിരുന്നു.... അവന് പറഞ്ഞു ...അടിച്ചായിട്ടില്ലെന്ന്....പക്ഷേ അതൊരു സത്യമല്ലെന്ന് എനിക്കുതോന്നി....വീണ്ടും ചോദിച്ചപ്പോള് എന്നെ കെട്ടിപ്പിടിച്ച് കരഞ്ഞുകൊണ്ടവന് പറഞ്ഞു.... “ കുഞ്ഞോ...അത് നമ്മളന്ന് പോന്നപ്പോ തന്നെ അവന് തിരിച്ചുവാങ്ങിപോലും “ ...എനിക്കും കരയാതിരിക്കാന് കഴിഞ്ഞില്ലാ....ഒന്നും പറയാതെ ഉമ്മയും പെങ്ങന്മാരും കരയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.... അന്ന് ജേഷ്ടന് കരഞ്ഞു കൊണ്ടെന്നോട് പറഞ്ഞു...“.നീ കരയണ്ടാ....ഞാനും പോവും ഗള്ഫിലൊക്കെ അന്ന് നിനക്കെത്രണ്ണം വേണമങ്കിലും ഞാന് കൊണ്ട് തരണ്ട്.... അതൊരുവേദനയായി കുറേദിവസങ്ങള് ഞങ്ങളുടെ മനസ്സില് കിടന്നു....മോഹിപ്പിച്ച് നഷ്ടപ്പെടുത്തുന്നതിന്റെ വേദന ....അതൊരു വല്ലാത്തതാണ്......ഓര്മ്മകളില് ഒരു പൊട്ടുപോലെ അതിന്നും കിടക്കുന്നു........ </span><br />
<span style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span style="font-size: large;">അവസാനിക്കുന്നില്ല........... </span></div>സര്ദാര്http://www.blogger.com/profile/14768084784433558652noreply@blogger.com16tag:blogger.com,1999:blog-7975165601537120495.post-42177934984620132782011-03-11T12:37:00.000-08:002011-03-12T07:05:49.949-08:00കാഞ്ചന.....<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><span class="Apple-style-span" style="color: white; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 11px;"></span><br />
<h2 class="uiHeaderTitle" style="color: #333333; font-size: 14pt; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px;"><span class="Apple-style-span" style="color: #cc0000; font-size: medium; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px;">എന്റെ ഇന്നലകള്....ഭാഗം...നാല്</span></h2><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEih3l-ssaDPy4CnL_bIl-TSRtSkszLJz1uIn7X0hLdL-i5yc02VgoKidKgmvtkXubirf7n7iQ5KBbWSGkDshcdTu13yJXsQZxyi_X7bFqfrtK8dD4gQhqbg_Dsm8yETK2stSIpyafdnjCCi/s1600/img_large_watermarked.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEih3l-ssaDPy4CnL_bIl-TSRtSkszLJz1uIn7X0hLdL-i5yc02VgoKidKgmvtkXubirf7n7iQ5KBbWSGkDshcdTu13yJXsQZxyi_X7bFqfrtK8dD4gQhqbg_Dsm8yETK2stSIpyafdnjCCi/s200/img_large_watermarked.jpg" width="140" /></a></div><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">ആറുവയസ്സ് കഴിഞ്ഞപ്പോ മുതല് എന്റെ അസുഖം മാറിത്തുടങ്ങിയിരുന്നു....ആദ്യം ഞാന് പോയിത്തുടങ്ങിയത് മദ്രസ്സയിലായിരുന്നു....പുറത്തേക്കുള്ള എന്റെ ആദ്യത്തേത് എന്ന് പറയാവുന്ന ദിവസങ്ങള്....ശാരീരികമായും മാനസ്സികമായും വല്ലാത്തൊരു സുഖം തോന്നി....എങ്കിലും എല്ലാവരില് നിന്നും ഞാനകലാനാണ് ശ്രമിച്ചിരുന്നത്....ആരുമായും ചങ്ങാത്തമില്ലാതെ ഒരു ഒറ്റപ്പെടല്....അതായിരുന്നു എനിക്കിഷ്ടം..... </span><br />
<a name='more'></a><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"> ബന്ധങ്ങളിലുള്ള ആഘൊഷങ്ങള്ക്കുപൊലും ആരുമെന്നെ കൊണ്ടുപൊയിരുന്നില്ലാ....ഞാനെന്റേതായ ഒരു ലോകത്തില് ജീവിക്കാന് തുടങ്ങി.... </span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">ഏഴുവയസ്സ് പൂര്ത്തിയായപ്പൊള് ഞാന് അസുഖങ്ങളില് നിന്നും പൂര്ണ്ണമായും മുക്തനായി....സ്ക്കൂളെന്ന മഹാസാഗരത്തിലേക്ക് ഞാനും എടുത്തെറിയപ്പെട്ടു...അങ്ങിനെ ഏഴാമത്തെവയസ്സില് ഞാനും ഒന്നാം ക്ലാസിലേക്ക് പോയിത്തുടങ്ങി....തൊട്ടടുത്തുള്ള വീട്ടിലെ ടീച്ചറായിരുന്നു എന്നെ പഠിപ്പിച്ചിരുന്നത്...വീട്ടില് എന്നെ വിളിക്കുന്ന പേരായിരുന്നു ക്ലാസിലും എന്നെ വിളിച്ചിരുന്നത്....കൂടെ പഠിക്കുന്ന കുട്ടികളും ആ പേരെന്നെ വിളിച്ചുതുടങ്ങിയപ്പോള് അതെനിക്കെന്തോ ഒരു സുഖം തോന്നിയില്ലാ.... രണ്ടാം ക്ലാസിലെ രാഘവന് മാസ്റ്റര് ഞങ്ങളെ ഇരുത്തിയിരുന്നത് ഇടകലര്ത്തിയായിരുന്നു...ഒരാണ്കുട്ടി പിന്നെ ഒരു പെണ്കുട്ടി.....അല്പം മുതിര്ന്ന കുട്ടിയെന്നനിലക്ക് എന്നെയായിരുന്നു ക്ലാസ് ലീഡര് ആക്കിയിരുന്നത്... ഒരു ദിവസം ക്ലാസില് വല്ലാത്തൊരു മണം തുടങ്ങി....എവിടെ നോക്കിയിട്ടും ഒന്നും കാണുന്നുമില്ലാ...ഒടുവില് മാഷെന്നോടു പറഞ്ഞു..... </span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">“എടോ താനെല്ലാരുടേയും ഉടുത്തതൊന്ന് പൊന്തിച്ചു നോക്കെടോ" ആദ്യം ഒരു മടി തോന്നിയെങ്കിലും ചെയ്യാതിരിക്കാന് പറ്റില്ലല്ലോ...മുന്നിലെ ബഞ്ചില്നിന്നും ഞാന് യാത്രതുടങ്ങി...”ഉടുത്തത് പൊന്തിക്കുന്ന യാത്ര “....നാലാമത്തെ ബെഞ്ചിലിരിക്കുന്ന കാഞ്ചനയുടെ ഉടുത്തത് പൊന്തിച്ച് ഒന്നേ നോക്കിയുള്ളു...അപ്പോഴേക്കും അവള് കരച്ചില് തുടങ്ങിയിരുന്നു... </span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">“ സാര്...ഈ കുട്ടി.....മാഷ് ചിരിച്ചുകൊണ്ടെന്നോട് പറഞ്ഞു...” അവളെ വീട്ടീ കൊണ്ടോന്നാക്കീട്ടു വാടോ..” സ്ക്കൂളില് നിന്നും അഞ്ചുമിനിട്ടേ നടക്കാനുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും അരമണിക്കൂറോളമെടുത്തു വീട്ടിലെത്താന്...കാരണം കാഞ്ചനക്ക് ആ പരുവത്തില് നടക്കാന് ബുദ്ധിമുട്ടായിരുന്നു...അതിനു ശേഷം രണ്ടു മൂന്നു ദിവസം ആ കുട്ടി സ്ക്കൂളില് വന്നില്ലാ... എന്റെ വീട്ടിലെ അവസ്തയിലേക്ക് ഞാനേകദേശം പൊരുത്തപ്പെട്ടു വന്നിരുന്നു...രാവിലെ ഒരു കയ്യില് കുറച്ച് കട്ടന് ചായയും ..മറുകയ്യില് ഒരു തുണ്ട് ചക്കരയും പതിവായിരുന്നു... അഞ്ചാം തരത്തിലെത്തിയപ്പൊഴേക്കും അല്പസ്വല്പം കുസൃതികളൊക്കെ ഞാനും വശമാക്കിയിരുന്നു...ക്ലാസുകള് തിരിഞ്ഞുള്ള തല്ലായിരുന്നു പ്രധാനം...എ യും ബി യുമായി തല്ലുക..സി യും ഡി യുമായി തല്ലുക...ഇതില് വിജയിക്കുന്നവര് തമ്മില് തല്ലുക...ഒടുവില് ഒന്നു രണ്ടു കുട്ടികള് ആശുപത്രി കയറിയപ്പോള് അത് നിറുത്തേണ്ടിവന്നു... ക്ലാസ് തുടങ്ങി ഏകദേശം മൂന്ന് മാസം കഴിഞ്ഞിരിക്കും ...ഒരു ദിവസം അവള് കടന്നുവന്നു....എന്റെ ക്ലാസിലേക്ക് ...വെളുത്ത് മെലിഞ്ഞ ഒരുപാട് മുടിയുള്ള അവള്....ആ പ്രായത്തില് പ്രണയമെന്തെന്നറിയാത്ത എന്റെ മനസ്സിലേക്ക് അവളുടെ പുഞ്ചിരിയൊടെയുള്ള വരവിനെ ഞാനറിയാതെ സ്വാഗതം ചെയ്യുകയായിരുന്നു.... </span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">....അവള്.....മുംതാസ്......... </span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">..... അവസാനിക്കുന്നില്ലാ.........</span>....</div>സര്ദാര്http://www.blogger.com/profile/14768084784433558652noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7975165601537120495.post-16134869478719645522011-03-05T01:04:00.000-08:002011-03-12T07:07:22.945-08:00കണ്ണുനീര് തുള്ളികള്....<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><span class="Apple-style-span" style="color: #cc0000; font-size: large; font-weight: bold;">എന്റെ ഇന്നലകള്....ഭാഗം...മുന്ന്..</span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlDBrF8O-kSvivzdNecesMcLwdeYPF1KfwnD6y4OJ52jWqK1qmKkrwsLQhyphenhyphenHCEi2B8_Ocw6SqdZK6_4Wpy7C0bz-GLdCksGSlQWXbhPy7SDbLp12cZpYOYhff662o7xtM7Tzy7G-OgB1vV/s1600/tears.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlDBrF8O-kSvivzdNecesMcLwdeYPF1KfwnD6y4OJ52jWqK1qmKkrwsLQhyphenhyphenHCEi2B8_Ocw6SqdZK6_4Wpy7C0bz-GLdCksGSlQWXbhPy7SDbLp12cZpYOYhff662o7xtM7Tzy7G-OgB1vV/s200/tears.jpg" width="200" /></a></div><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">പിന്നീടുള്ള കുറേ ദിവസങ്ങള് എല്ലാം മൂകമായിരുന്നു...സുഹറയുടേ മരണത്തിനുത്തരവാദി ഉമ്മയാണെന്ന പോലെയായിരുന്നു ഉമ്മയുടെ ഇരുത്തം....ഉമ്മയുടെ അടുത്തേക്ക് ഞാന് </span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">പോയതേയില്ലാ....പേടിയായിരുന്നുവോ...അതോ വെറുപ്പായിരുന്നുവോ....എനിക്കറിയില്ലാ....</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"> ഒരുദിവസം ഉമ്മ എന്നെപിടിച്ച് മടിയിലിരുത്തി കെട്ടിപ്പിടിച്ചൊരുപാട് കരഞ്ഞു...ആ കണ്ണുനീര്തുള്ളികള് വീണുപൊള്ളിയ എന്റെ കവിള്ത്തടങ്ങളിലൂടെ എന്റെ കണ്ണുനീരും </span><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">ഒഴുകുന്നുണ്ടായിരുന്നു... <span class="Apple-style-span" style="color: orange;">മാതൃത്വത്തിന്റെ സ്നേഹം മനസ്സിലേല്പിച്ച മുറിപ്പാടുകളായി അതിന്നും </span></span><span class="Apple-style-span" style="color: orange; font-size: large;">എന്നിലെവിടൊക്കെയോ നൊമ്പരമുണര്ത്തുന്നു....</span><br />
<a name='more'></a><br />
<br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">ദിവസങ്ങള് വര്ഷങ്ങളിലേക്കതിവേഗം ഓടിക്കൊണ്ടിരുന്നു....വിശപ്പെന്തെന്ന് ഞാനറിയാന് തുടങ്ങിയ കാലങ്ങളായിരുന്നത്...എപ്പോഴെങ്കിലും കിട്ടുന്ന ഒരുപിടി ചോറിന്ന് അമൃതിന്റെ </span><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">രുചിയായിരുന്നുവോ....വിശക്കുമ്പോ ഓടിച്ചെന്ന് ഉമ്മയുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കും... </span><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">എന്റെ ദയനീയഭാവംകൊണ്ടാവാം ഉമ്മയുടെ കണ്ണുകള് നിറയുമായിരുന്നു...ആ കണ്ണുനീര് എന്റെ </span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">കണ്ണുകളും നിറയിക്കും... </span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">അതിനിടയിലാണ് മൂത്ത ജ്യേഷ്ടന്റെ ബോംബെയില് നിന്നുള്ളവരവ്...എന്നെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം പരിചിതമല്ലാത്ത മുഖം...എങ്കിലും ജ്യേഷ്ടന് തിരിച്ചുപോവുന്നതുവരെയുള്ള എന്റെ ദിവസങ്ങള് വേദനയുടേതായിരുന്നു....അടുത്തുള്ള വീടുകളിലേക്കുള്ള എന്റെ പോക്കുവരവുകള്ക്ക് അവിടെ വിരാമമായി....ഒരിക്കല് ഞാന് കരഞ്ഞപ്പോള് എന്നോടുപറഞ്ഞു....”നീ എങ്ങോട്ടും പൊവണ്ടാ... അവിടെപ്പോയി അവിടുത്തെ കുട്ടികള് തിന്നുന്നത് നോക്കി നില്ക്കാനല്ലേ“ .... അതൊരു സത്യമായിരുന്നുവോ....... </span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">നല്ല മഴയുള്ള ദിവസങ്ങള് പുറത്തുപെയ്യുന്നതുപോലെ വീടിനുള്ളിലും വെള്ളത്തുള്ളികള് ഉറ്റിക്കൊണ്ടിരിക്കും...പാത്രങ്ങള് വെള്ളത്തുള്ളികള്പോലെ നിരന്നുകിടക്കും... ഉറങ്ങാനിടം </span><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">തേടലായിരുന്നു അന്നെന്റെ ജൊലി...കാരണം ആരും എന്റെ കൂടെ കിടക്കാറില്ലാ... എന്റെ കാലിലെ </span><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">വിട്ടുമാറാത്ത അസുഖമായിരുന്നു അതിനു കാരണം... കാലിന്റേയും മരുന്നിന്റേയും മണം എന്നേയും വല്ലാണ്ട് അലോസരപ്പെടുത്തിയിരുന്നു... </span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"> </span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">ഒരു രാത്രിയില്വിശന്നിരിക്കുന്ന എന്നെ മടിയിലിരുത്തി ഉമ്മ പറഞ്ഞു... ”മോന് പോയി ഉറങ്ങിക്കോ ...ഉപ്പ വരുമ്പോ അരികൊണ്ടുവരും ..ചോറ് വെച്ചിട്ട് നിന്നെ ഞാന് വിളിക്കാം”.... പിന്നിടെപ്പോഴൊ ഉമ്മ എന്നെ വിളിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും ഉറക്കത്തില്നിന്നെഴുനേല്ക്കാന് </span><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">എനിക്കു കഴിഞ്ഞില്ലാ...പക്ഷേ ശരീരത്തില് എന്തോ വന്നുവീഴുന്ന വേദനയില് ഞെട്ടിയുണര്ന്നു കരയുന്ന എന്റെ മുന്നില് അറ്റം ചുറ്റിപ്പിടിച്ച ബെല്റ്റുമായി ജ്യേഷ്ടന് നില്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു... കരയുന്ന എന്റെ ശരീരത്തില് വീണ്ടും അടിവന്നുവീണു...ഉമ്മയുടെ കയ്യില്നിന്നും കഞ്ഞിപ്പാത്രം എന്റെ മുന്നിലേക്ക് നീക്കിവെച്ചിട്ടെന്നോടാക്രോഷിച്ചു....” കുടിയെടാ..വല്ലതും നക്കാന് തരുമ്പോഴാ.... </span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">കോരിക്കുടിക്കുന്ന കഞ്ഞിയിലേക്കുറ്റിവീഴുന്ന കണ്ണുനീര്തുള്ളികള് ഞാന് വീണ്ടും വീണ്ടും </span><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">കോരിക്കുടിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു... പിന്നിടെപ്പോഴോ തളര്ന്നുകിടക്കുന്ന എന്റെ ശരീരത്തില് ഉറ്റിവീഴുന്ന എന്റെ ഉമ്മയുടെ കണ്ണുനീര് തുള്ളിയിലൂടെ ആ കൈകളും ചലിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു...... </span><br />
<br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">......അവസാനിക്കുന്നില്ലാ......</span>.</div>സര്ദാര്http://www.blogger.com/profile/14768084784433558652noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7975165601537120495.post-41499654888039789872011-02-26T05:33:00.000-08:002011-02-27T11:35:40.083-08:00എന്റെ ഇന്നലകള്....ഭാഗം...രണ്ട്.....<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div><div style="background-color: white;"><span class="Apple-style-span" style="border-collapse: separate; color: black; font-family: 'Times New Roman'; font-size: small; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: normal; orphans: 2; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;"><span class="Apple-style-span" style="color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 11px; line-height: 16px; text-align: left;"></span></span></div><div style="font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; line-height: 1.5em; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; text-align: left;"><div class="separator" style="background-color: white; clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwiqUX2FecizJM5K7R8euTy1eu6Orkoq8TLUjHJkWRn1597kBLVdBdErOH4batlKnggSL9JnEGdv9jMVLHFXxhy7RJHiE38XSYLzuBg4JPTGh0SV1c1ErbLd1uaugefmIyzzS7w7fMxv4L/s1600/sardar.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwiqUX2FecizJM5K7R8euTy1eu6Orkoq8TLUjHJkWRn1597kBLVdBdErOH4batlKnggSL9JnEGdv9jMVLHFXxhy7RJHiE38XSYLzuBg4JPTGh0SV1c1ErbLd1uaugefmIyzzS7w7fMxv4L/s200/sardar.jpg" width="200" /></a></div><span class="Apple-style-span" style="background-color: black; border-collapse: separate; font-family: 'Times New Roman'; font-size: small; font-style: normal; font-variant: normal; letter-spacing: normal; line-height: normal; orphans: 2; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;"><span class="Apple-style-span" style="color: white; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-weight: normal; line-height: 16px; text-align: left;"> </span><span class="Apple-style-span" style="color: white; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; line-height: 16px; text-align: left;"><b>സുഹറ.....</b></span></span></div><div style="font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; line-height: 1.5em; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="border-collapse: separate; font-family: 'Times New Roman'; font-size: small; font-style: normal; font-variant: normal; letter-spacing: normal; line-height: normal; orphans: 2; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;"><span class="Apple-style-span" style="background-color: black; color: white; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; line-height: 16px; text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: 11px;"><b> </b></span><big><b><span class="Apple-converted-space" style="font-size: 11px;"> </span><span class="Apple-style-span" style="font-size: 11px;"> </span></b><span class="Apple-style-span" style="font-size: small; font-weight: normal;"> അവളെന്ന് ജനിച്ചു എന്നെനിക്കറിയില്ലാ...അതൊന്നും അറിയാനുള്ള പ്രായം അന്നെനിക്കില്ലായിരുന്നു...ഞാനവളെ കാണുന്നത് എപ്പോഴും എന്റെ ഉമ്മയുടെ ഒക്കത്തായിരുന്നു..ഉമ്മയുടെ താരാട്ടുവരികളും തൊട്ടിലക്കെട്ടുകളും അവള്ക്ക് സ്വന്തമായതോടെ ഞാനൊരുമുറിയുടെ മൂലയിലെ കീറപ്പായയിലേക്കൊതുങ്ങി..ഉമ്മയുടെ കാച്ചിത്തുമ്പില് തൂങ്ങാന്പോലും എനിക്കന്ന് അവകാശമില്ലാതായി...എന്തുകൊണ്ടോ ഉമ്മക്കെന്നും എന്നോട് ദേഷ്യപ്പെടാനേ സമയമുണ്ടായിരുന്നുള്ളു..അതിന്റെ കാരണമറിയാനുള്ള പ്രായം അന്നെനിക്കില്ലായിരുന്നല്ലോ..എന്റെ വലത്തേകാലിനു മുട്ടിനുകീഴെ അന്നൊരുതരം ചൊറിപിടിച്ചിരുന്നു....അതിന്റെ വേദനയും നീറ്റലും എന്നെ വല്ലാണ്ട് വിമ്മിട്ടപ്പെടുത്തി...ശരിക്കൊന്നിരിക്കാന്പോലും കഴിയാത്ത അവസ്ഥ...</span></big></span></span><br />
<span class="Apple-style-span" style="border-collapse: separate; font-family: 'Times New Roman'; font-size: small; font-style: normal; font-variant: normal; letter-spacing: normal; line-height: normal; orphans: 2; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;"><span class="Apple-style-span" style="color: white; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; line-height: 16px; text-align: left;"><big><span class="Apple-style-span" style="background-color: black; font-size: small; font-weight: normal;">എങ്ങിനെ എവിടെ ഇരിക്കയാണെങ്കിലും വലത്തേകാല് നീട്ടിവെച്ചേ ഇരിക്കാന് കഴിയുകയുള്ളൂ..മുട്ടിനുകീഴെ എപ്പോഴും ചുറ്റിയിട്ട തുണിയുടെ വിങ്ങലില് എന്റെ കൈവിരലുകളുടെ താളത്തില് ഞാന് സുഖം കണ്ടെത്തി...ധര്മ്മാശുപത്രിയുടെ വരാന്തകളും ഇളം ചുവര്പ്പുള്ള ചവര്പ്പുവെള്ളവും എനിക്കു സുപരിചിതമായി...ശരിക്കൊന്നുറങ്ങാന്പൊലും കഴിയാത്ത രാത്രികള്...തെങ്ങോലപ്പായയില് കാലുരയുമ്പോഴുള്ള വേദന എന്റെ പാതിയുറക്കത്തെ പൊട്ടിക്കരച്ചില്ടോടെ ഉണര്ത്തി...പിന്നിട് എത്ര വൈദ്യന്മാരെ കണ്ടെന്ന് എനിക്കുപോലും അറിയില്ലാ...കശായത്തിന്റെ കൈപ്പുനീര് ജീവിതകാലം മുഴുവന് എന്റെ ഉമിനീരില് അലിഞ്ഞുചേര്ന്നു...ഒടുവില് എന്നെയുംകൊണ്ട് ഉപ്പ പോയത് താടിയും തലപ്പാവുമുള്ള ഒരാളുടെ അടുത്തായിരുന്നു...അയാള് എന്നെനോക്കി ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു...സാരമില്ലാ “ഇവനെന്നേക്ക് ഏഴ് വയസ്സ് തികയുന്നുവോ അന്നേ ഇത് സുഖമാവുകയുള്ളൂ...( അതങ്ങിനെ സംഭവിച്ചു...ആ വ്യക്തി ഇന്നും എന്റെ കണ്മുന്നില് നില്ക്കുന്നുണ്ട്..പിന്നിടൊരിക്കലും ഞാന് കണ്ടിട്ടില്ലെങ്കിലും....ഞാന് നമിക്കുന്നു....ആ മഹാവ്യക്തിയെ ).....രാത്രികാലങ്ങളില് സുഹറയുടെ കരച്ചില് കൂടിക്കുടിവന്നു...ഉറക്കമില്ലായ്മ എന്റെ ഉമ്മയെ ശരിക്കും ബാധിച്ചിരുന്നു...പിന്നീടേതൊ ഒരു പാതിരാവില് ഞാന് ഞെട്ടിയുണര്ന്നു...കൂട്ടക്കരച്ചിലിന്റെ ഭയാനകരമായ ശബ്ദം എന്നേയും കരയിപ്പിച്ചു...പക്ഷേ എനിക്കറിയില്ലായിരുന്നൂ എന്തിനാണിവരെല്ലാം കരയുന്നതെന്ന്....പിറ്റേദിവസം നടുമുറിയില് സുഹറയെ കുളിപ്പിച്ചു കിടത്തിയിരുന്നു...പലരും വന്നുപോയികൊണ്ടിരുന്നു....പിന്നിടെപ്പോഴോ ഒരു കൂട്ടക്കരച്ചിലുയര്ന്നു.....എന്റെ മുന്നിലൂടെ ഒരു കട്ടിലില് കിടത്തി സുഹറേയും കൊണ്ട് നാലുപേര് മുന്നിലും ബാക്കിയുള്ളവര് പിറകിലുമായി എന്തോ ചൊല്ലിക്കൊണ്ട് കടന്നുപോയി...അപ്പോഴും ഞാനെന്റെ വലത്തേകാലും ഇഴച്ചുവലിച്ചുകൊണ്ട് അവിടെയെല്ലാം നടക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.......” </span></big></span></span></div><div style="font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; line-height: 1.5em; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="border-collapse: separate; font-family: 'Times New Roman'; font-size: small; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: normal; orphans: 2; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; line-height: 16px; text-align: left;"><big><span class="Apple-style-span" style="background-color: black; color: white;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> ... അവസാനിക്കുന്നില്ലാ...</span><span class="Apple-style-span" style="font-size: 11px;"> </span></span><span class="Apple-converted-space" style="background-color: white; color: black; font-size: 11px;"><br />
</span></big></span></span></div><div style="background-color: white;"></div></div></div>സര്ദാര്http://www.blogger.com/profile/14768084784433558652noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-7975165601537120495.post-41913817407932468462011-02-20T06:47:00.000-08:002011-02-20T07:36:03.428-08:00എന്റെ ഇന്നലകള്....ഭാഗം...ഒന്ന്...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitaxtvdEFRScdO23AYhBaHJKWF_TT3dyjai_CQgqbcznfq2SvKbugr_cISr_8hn7BwytguXk2ZRhTYqad3TsHILuoMSncw4AOvtlYJrOXCyQ6ntAY-NtglZROFSMuJ0E2Pj_UTWgyZczpX/s1600/%25E0%25B4%2587%25E0%25B4%25A8%25E0%25B5%258D%25E0%25B4%25A8%25E0%25B4%25B2%25E0%25B4%2595%25E0%25B5%258D%25E0%25B4%2595%25E0%25B4%25B3%25E0%25B5%258D%25E2%2580%258D.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><span class="Apple-style-span" style="color: black;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitaxtvdEFRScdO23AYhBaHJKWF_TT3dyjai_CQgqbcznfq2SvKbugr_cISr_8hn7BwytguXk2ZRhTYqad3TsHILuoMSncw4AOvtlYJrOXCyQ6ntAY-NtglZROFSMuJ0E2Pj_UTWgyZczpX/s320/%25E0%25B4%2587%25E0%25B4%25A8%25E0%25B5%258D%25E0%25B4%25A8%25E0%25B4%25B2%25E0%25B4%2595%25E0%25B5%258D%25E0%25B4%2595%25E0%25B4%25B3%25E0%25B5%258D%25E2%2580%258D.JPG" width="282" /></span></a></div><span class="Apple-style-span" style="border-collapse: separate; font-family: 'Times New Roman'; font-size: small; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: normal; orphans: 2; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;"><span class="Apple-style-span" style="color: white;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 11px; line-height: 16px; text-align: left;">...ഞാന് നിങ്ങള്ക്കുമുന്നില് തുറന്നുവെക്കുന്നു...” എന്റെ ഇന്നലകള് “ നോവിന്റെ അലകളില് ഒര്മ്മകള് മുങ്ങിപ്പൊങ്ങുന്നു..കഴിഞ്ഞുപൊയകാലങ്ങളുടെ തീവ്രാനുഭവങ്ങള് മനസ്സിലിട്ടുപൂട്ടി കണ്ണുനീരൊഴുക്കുന്ന നിദ്രാവിഹീനമായ രാത്രികളിലെ ഞെട്ടിപ്പിക്കുന്ന സ്വപ്നങ്ങളെ താഴിട്ടുപൂട്ടി, ഞാനെന്റെ സത്യാസത്യങ്ങളുടെ നേര്ക്കാഴ്ച നിങ്ങളുടെ മുന്നിലേക്ക് തുറന്നുവെക്കുന്നു...ഒരുപക്ഷേ ഇന്നലകളുടെ പൂര്ണ്ണത നിങ്ങളുടെ മുന്നിലെത്തിക്കാനുള്ള വാക്കുകള് എനിക്കജ്ഞാതമായിരിക്കാം.എങ്കിലും ഞാനെഴുതുന്നതെല്ലാം എന്റെ ജീവിതത്തിലൂടെ കടന്നുപൊയതായിരിക്കും...നിങ്ങള് എന്റെ സഹോദരങ്ങള്....നിങ്ങളുടെമുന്നിലേക്ക് സങ്കോചമില്ലാതെ ഞാന് കടന്നുവരുന്നു....... ....ജനനം....... എന്റെ വീട്...രണ്ടുമുറികളും ഒരു കോലായുമുള്ള ഓലമേഞ്ഞ ചെറിയൊരു കൂരയായിരുന്നു...മഴപെയ്താല് ചോര്ന്നൊലിക്കുന്ന കൂരക്കുള്ളിലേക്ക് തലകുനിക്കാതെ കയറാന് കഴിയില്ലാ....വൈദ്യുതി എത്തിയിട്ടില്ലാത്ത ആ കൂരക്കുള്ളിലെ എന്റെ ജനനം വലിയൊരു സംഭവമൊന്നുമല്ലായിരുന്നു...ജീവിക്കാന് വളരെയധികം കഷ്ടപ്പെടുന്ന ഒരു കുടുംബത്തിലേക്ക് എന്റെ ഉപ്പയുടേയും ഉമ്മയുടേയും ഒമ്പതാമത്തെ സന്തതിയായി നിങ്ങളെപ്പോലെ മുഷ്ടിയും ചുരുട്ടി സിന്ദാബാദിന്റെ കരച്ചിലോടെ ഞാനും പിറന്നുവീണു...എന്നെകാണാന് ഇഷ്ടമില്ലാത്തതുകൊണ്ടോ അല്ലെങ്കില് ഞാനൊരു മഹാസംഭവമായിത്തീരുമെന്ന് അറിയാവുന്നതുകൊണ്ടോ എനിക്കുമുന്നേ പിറന്ന മൂന്നുപേര് ഭുമിയില് വന്നപ്പോള്തന്നെ തിരിച്ചുപോയിരുന്നു...ജീവിച്ചിരിക്കുന്നവരില് ആറാമനായി ഞാന് കണ്ണുതുറന്നു....ലോകത്തിന്റെ വെളിച്ചംകണ്ട് പൊട്ടിക്കരഞ്ഞ എന്റെ ചുണ്ടിലേക്ക് “ അമ്മിഞ്ഞക്കണ്ണ് കുത്തിത്തിരുകി “ എന്റെ ഉമ്മ എന്നോട് പറഞ്ഞിരിക്കാം “വാവേ നിനക്കിപ്പോ കിട്ടുന്നതേകിട്ടൂ...വയറ് നിറച്ച് കുടിച്ചോ ഇല്ലെങ്കില് പിന്നീട് ദു:ഖിക്കേണ്ടിവരുമെന്ന് “ അവിടെനിന്നും ഞാനെന്റെ പ്രയാണമാരംഭിച്ചു...മരണമെന്ന യാഥാര്ത്യത്തിലേക്കുള്ള എന്റെ ജീവിതത്തിന്റെ തുടക്കം.... അവസാനുക്കുന്നില്ലാ.... </span><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 11px; line-height: 16px; text-align: left;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 11px; line-height: 16px; text-align: left;"> <span class="Apple-converted-space"> </span></span></span></div>സര്ദാര്http://www.blogger.com/profile/14768084784433558652noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-7975165601537120495.post-85214671970634970842011-02-12T15:18:00.000-08:002011-02-12T15:18:24.107-08:00ജിഹാദിന്റെ സന്തതികള്....ഞാനും ജിഹാദിന്റെ സന്തതിയാണ്...നിനക്കെന്നെ കൊല്ലാം....നിന്റെ തോക്കിന് കുഴലിലാണിന്നെന്റെ ജീവന്...എങ്കിലും കേള്ക്കുക...ഞാനെങ്ങിനെ ജിഹാദിന്റെ സന്തതിയായെന്ന്....ഒരിക്കല് നമ്മളൊന്നായിരുന്നില്ലേ....പിന്നിട് നീ എന്തിനെന്നെ വെട്ടിമുറിച്ചു...നിന്റെ ബൂട്ടിട്ട കാലുകള് ചവിട്ടിയരച്ചത് എന്റെ പ്രാണനല്ലായിരുന്നോ...എന്റെ സഹൊദരങ്ങളെ കൊന്ന് രക്തപ്പുഴയൊഴുക്കിയത് നീയല്ലായിരുന്നോ...പൂര്ണ്ണതയെത്താതെ എന്റെ സഹോദരികള് പ്രസവിച്ചു മരിച്ചതും നിന്നെക്കൊണ്ടല്ലേ...എന്നിട്ടും നിങ്ങള് പറയുന്നൂ...ഞാനാണ് ജിഹാദിന്റെ സന്തതിയെന്ന്...നഷ്ടങ്ങളെല്ലാം എനിക്കും ഞാന് പിറന്നുവീണ ഈ മണ്ണിനും....എന്റെ കരച്ചിലുകള് നിങ്ങള് കേള്ക്കുന്നില്ലേ....അവ വിലാപങ്ങളാവുന്നത് നിങ്ങളറിയുന്നില്ലേ...എന്നിട്ടും നിങ്ങളെന്തേ ചിരിക്കുന്നൂ......,,എനിക്കൊന്നുറങ്ങണം....ഈ ഭ്രാന്തമായ ലോകത്തിന്റെ രോദനം കേള്ക്കാതെ....ഇറാക്കിന്റെ ..അഫ് ഗാന്റെ ..ഫലസ്തീനിന്റെ...കാശ്മീരിന്റെ...ചോരയില് വീഴുന്ന കണ്ണുനീര്...എന്റെ ആത്മാവിനെ നൊമ്പരപ്പെടുത്തുന്നൂ.......!സര്ദാര്http://www.blogger.com/profile/14768084784433558652noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-7975165601537120495.post-56102098804737330862011-02-05T09:12:00.000-08:002011-02-19T02:13:06.519-08:00.....അമ്മ....<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2Ss1zYxYuscyME6mNU1iyAZAaR4510K7zfeJUqYUXUvSmRD3xIoq1iIMS1LQL3R1Oe0wwgIaYxyeMGM5opqTfiUer0xEY7eqH84ne1E95vI0dKlxTz9tCfRKCDObBbYBzBVXMKaWu2URl/s1600/%25E0%25B4%2585%25E0%25B4%25AE%25E0%25B5%258D%25E0%25B4%25AE.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2Ss1zYxYuscyME6mNU1iyAZAaR4510K7zfeJUqYUXUvSmRD3xIoq1iIMS1LQL3R1Oe0wwgIaYxyeMGM5opqTfiUer0xEY7eqH84ne1E95vI0dKlxTz9tCfRKCDObBbYBzBVXMKaWu2URl/s200/%25E0%25B4%2585%25E0%25B4%25AE%25E0%25B5%258D%25E0%25B4%25AE.png" width="153" /></a></div><br />
( ഈ കഥ ഞാനെഴുതുന്നത് 1978ലാണ്...സ്കൂള് മാഗസിനുവേണ്ടി...മാറ്റമൊന്നുമില്ലാതെ ഇവിടെ കുറിക്കുന്നു )<br />
ചുരുട്ടിയെറിഞ്ഞ കടലാസുതുണ്ടെടുത്ത് ഒരിക്കല്കൂടി കണ്ണോടിച്ചു..വ്രത്തിയില്ലാത്ത അക്ഷരത്തില് കുത്തികുറിച്ച എതാനും വരികള്..അതിലെവിടെയൊ ചെയ്തുപൊയ പാപത്തിന്റെ പശ്ചാത്താപവും നഷ്ടപ്പെടലിന്റെ വേദനയും <br />
ഒളിച്ചിരുന്നു..വായിച്ചുതീര്ക്കാന്കഴിയാതെ ഒരുവരിമാത്രം എന്റെ മനസ്സില് തങ്ങിനിന്നു...<br />
“ഞാന് മരിക്കാറായിരിക്കുന്നൂ എന്നെനിക്കു തോന്നിത്തുടങ്ങി..ഒരിക്കല്മാത്രം നിന്നെയൊന്ന് കാണാന് ആഗ്രഹമുണ്ട്...നിന്റെ അമ്മ “<br />
അമ്മയെന്ന രണ്ടക്ഷരത്തിന്റെ പ്രശക്തി എന്നിലെന്നേ നഷ്ടപ്പെട്ടുപോയതാണ്..കളിപ്രായത്തിന്റെ സന്ധ്യാവേളകളില്<br />
കൈനിറയേ മിഠായികളും കളിപ്പാട്ടങ്ങളുംതന്ന് തലയില് തലൊടികൊണ്ട് ഇരുണ്ട ഇടനാഴികയിലൂടെ കടന്നുപൊയവരെല്ലാം എനിക്കന്ന് “ അങ്കിള് ‘ ആയിരുന്നു...കടന്നുപൊയ ഒരുപാട് വര്ഷങ്ങല്ക്കൊടുവില് പിറുപിറുക്കലിന്റേയും പൊട്ടിച്ചിരികളുടേയും അര്ത്ഥം എന്റെ മനസ്സില് പൊറലേല്പിച്ചപ്പൊള് യാത്രയായി എങ്ങോട്ടെന്നില്ലാതെ...നീണ്ട പത്ത് പതിനൊന്ന് വര്ഷങ്ങള് കടന്നുപോയിരിക്കുന്നു..ഇനിയൊരു തിരിച്ചുപോക്ക്...<br />
അധികംചിന്തിക്കാതെ കിട്ടിയതെല്ലാം വാരിനിറച്ച ബാഗുമായി പടിയിറങ്ങുമ്പോള് ആരൊടെന്നില്ലാതെ വിളിച്ചുപറഞ്ഞു..,” ഞാനെന്റെ അമ്മയെ കാണാന് പോവാ “....<br />
തീവണ്ടിക്ക് വേഗതപൊരെന്നതോന്നല് മനസ്സിനെ വിമ്മിട്ടപ്പെടുത്തികൊണ്ടിരുന്നു..ഇരിക്കാന് തോന്നുന്നില്ലാ...ഒന്നെത്തിയിരുന്നെങ്കില് മതിയായിരുന്നു...നീണ്ടയാത്രക്കൊടുവില് ഇടിഞ്ഞുവീഴാറായ ഓലപ്പുരയുടെ മുന്നില് കാര്വന്നുനിന്നപ്പോള്.. തന്റെയെല്ലാ സ്വപ്നങ്ങളും മരിച്ചുവീഴുകയായിരുന്നു..മുറ്റത്തങ്ങിങ്ങായിനിന്നു പിറുപിറുക്കുന്ന പരിചിതരും അപരിചിതരുമായ മുഖങ്ങളിലൂടെ ഇടനാഴികയിലേക്കുനടന്നു...നിലവിളക്കിന്റെ നാളത്തില് വര്ഷങ്ങള്ക്കുമുമ്പുള്ള എന്റെ അമ്മയുടെ മുഖം ഞാന് കണ്ടു...മനസ്സിലെവിടെയോ ഒരു വേര്പാടിന്റെ തേങ്ങള് ഞാനറിഞ്ഞു...കര്മ്മങ്ങള്ക്കൊടുവില് വാരിയെറിഞ്ഞ മണ് തരികളോടും,,മരിച്ചുവീണ ഇന്നലകള് സമ്മാനിച്ച നഷ്ട സ്വപ്നങ്ങളോടും വിടപറഞ്ഞിറങ്ങുമ്പൊള് പെയ്തിറങ്ങാന് കണ്കോണില് കണ്ണുനീര്മുത്തുകള് ബാക്കിയായി......</div>സര്ദാര്http://www.blogger.com/profile/14768084784433558652noreply@blogger.com17